Joan Baez in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam (juni ’18)

De eerste keer dat Kees Jansen en ik samen naar een optreden van Joan Baez gingen, moesten we – in oktober 2003 – ervoor naar The Barbican in York (Engeland). Dat was een heel avontuur: bootovertocht en hotel regelen en natuurlijk ook nog kaartjes voor het optreden… Een paar jaar later trad ze op in Düsseldorf (Duitsland); dat was nog steeds een aardig avontuur, maar iets eenvoudiger dan op en neer naar York. Beiden optreden waren trouwens indrukwekkend. De derde keer dat we samen naar een optreden van Joan Baez gingen, was in Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. De volgordelijkheid in deze reeks is natuurlijk dat de optredens steeds dichter bij huis zijn… Ik herinner me nog van de voorgaande keer in Carré dat we een plekje op het balkon hadden en dat ik dat onaangenaam steil vond. Je keek zo de diepte in… Toen we het erover hadden om naar het optreden van 1 juni te gaan waren we er dan ook als de kippen bij om een plekje in de zaal te bemachtigen. Dat is ons prima gelukt!

Kees en ik hadden bedacht om, als we dan toch in Amsterdam waren, er een leuk dagje van te maken. We zouden elkaar op de Park & Ride Zeeburg treffen; dat werkte prima. De tram bracht ons vlot naar Amsterdam CS en daar vandaan zijn we aan de wandel gegaan. Op een bepaald moment belandden we op het Rokin bij boekhandel Scheltema, daar vond ik een mooi boek over Joe Hill (de Amerikaanse vakbondsleider uit het begin van de 20^e eeuw van de IWW) geschreven door Wallace Stegner. Joe Hill kwam tragisch aan z’n einde – een van de mooiste songs van Joan Baez gaat over Joe Hill…

I dreamed I saw Joe Hill last night, alive as you or me
Says I, But Joe, you’re ten years dead
I never died, says he, I never died, says he

In Salt Lake, Joe, says I to him; him standing by my bed
They framed you on a murder charge
Says Joe, but I ain’t dead. Says Joe, but I ain’t dead

The copper bosses killed you, Joe. They shot you, Joe, says I
Takes more than guns to kill a man
Says Joe, I didn’t die. Says Joe, I didn’t die

And standing there as big as life, and smiling with his eyes
Joe says, what they forgot to kill
Went on to organize. Went on to organize

Joe Hill ain’t dead, he says to me. Joe Hill ain’t never died
Where working men are out on strike
Joe Hill is at their side. Joe Hill is at their side

From San Diego up to Maine; in every mine and mill
Where workers strike and organize
Says he, you’ll find Joe Hill. Says he, you’ll find Joe Hill

I dreamed I saw Joe Hill last night, alive as you or me
Says I, But Joe, you’re ten years dead
I never died, says he, I never died, says he

Het was jammer dat het weer omsloeg en het op een bepaald moment kouder begon te worden. Wij waren toen net Concerto voorbijgelopen, weer teruggelopen en even binnen gekeken. Vroeger – toen we nog héél veel jonger waren dan nu – toen was Concerto zo ongeveer de Heilige Graal voor ons platenverzamelaars. Vaak kwam ik er niet, maar als ik er dan een keertje was, dan was het ook meestal raak. Deze keer ook weer… Ik vond verschillende tweedehands CD’s van Maria Muldaur, maar ook van Willie Nelson, Pete Seeger, en The Flatlanders… Ik was helemaal blij… Er was een optreden gaande van een bandje die een soort constante zeer luide monotone brom met gezang liet horen; iets dat ons deed verlangen naar de stilte van buiten en het optreden waar we daadwerkelijk voor waren gekomen.

Eerst moest er echter nog een hapje gegeten worden. Kees had geen of amper trek en was tevreden met een kop champignonsoep; ik had iets meer trek en was ondertussen ook behoorlijk toe aan een hapje. Het weer was ondertussen omgeslagen. Het was nu merkbaar kouder geworden en het leek er in eerste instantie op dat we buiten in de regen moesten zitten om überhaupt nog iets te kunnen eten, maar iets later bleek er een plekje aan de bar vrij te zijn. Gelukkig! Later – toen we bij Carré aangekomen waren – bleek dat we daar ook wel iets hadden kunnen eten; waarschijnlijk hadden we dan ook iets minder op elkaar gepropt in een café gezeten… Toen door naar Koninklijk Theater Carré. Eerst samen op de foto met het affiche van het optreden van vanavond natuurlijk. Het was ook het moment dat de eerste concertgangers zich bij de ingang melden. Praatjes werden gemaakt en allerlei feiten werden uitgewisseld over wanneer we Joan Baez eerder (en waar) gezien/gehoord hadden…

Na verloop van tijd werden we deze vorm van opschepperij een beetje beu en gingen we nog even een straatje om, we waren immers zat op tijd. Toen we eenmaal binnen waren vonden we een bankje, vanwaar we de drukte een beetje konden overzien. Daar, in de hal van Carré, werd ik op m’n schouder getikt door niemand minder dan Bert Bos (jarenlang was hij de ambtelijk secretaris van de medezeggenschap bij Avebe in de lijd dat ik ook medezeggenschapper was; ondertussen is ie al weer jaren met pensioen). Tekst gaat verder onder de foto’s…

Joan Baez treedt langer op dan ik oud ben (zo ongeveer), en ondertussen heeft ze besloten dat nu echt tijd is geworden om het iets rustiger aan te doen. Ze is ondertussen 77 jaar oud en wat Kees en mij betreft gunnen we haar de rust waar ze naar verlangt. Verschillende van haar generatiegenoten uit de roemruchte jaren zestig van de vorige eeuw hebben ondertussen al lang afscheid van hun publiek genomen. Wonderlijk is het echter wel dat er in februari 2019 nog een keer een afscheidsoptreden in ditzelfde theater is; in de media is te lezen dat dat 2^e optreden er komt omdat het eerste in zeer korte tijd was uitverkocht… Kees had ergens gelezen dat er binnen 20 minuten geen entreekaartjes meer beschikbaar waren… Tekst gaat verder onder de foto…

Ze oogt zichtbaar ouder en breekbaarder, maar als ze met ‘There but for fortune’ van Phil Ochs de avond opent, kijken Kees en ik elkaar aan; we zijn blij dat we hier zijn… Joan Baez is keurig in het zwart gekleed, met rode schoenen en een kort grijs kapsel – het maakt indruk op ons! Joan’s stem heft niet meer het bereik wat ze vroeger had. Sommigen vinden dat jammer – ze zijn fan van de stem van de jonge Baez – maar voor veel van de aanwezigen maakte het niet zo veel uit. Wat ze momenteel tekort komt aan bereik, maakt ze goed met oprechtheid, zeggingskracht en een fantastische keuze van songs; zoals bijvoorbeeld op haar meest recente album ‘Whistle down the wind’. Kees en ik waren trouwens zo gelukkig dat we allebei één van de 13 gesigneerde elpees met dezelfde titel konden bemachtigen; de stand met merchandise had er maar 13 beschikbaar… Voor deze tournee wordt Joan Baez vergezeld door haar zoon Gabriel en door multi-instrumentalist Dirk Powell. Grace Stumberg is verantwoordelijk voor het stemmen van de verschillende gitaren, maar ze staat ook een paar keer naast haar ‘bazin’ op het podium te zingen (en blijkt een aangename verrassing te zijn). Met z’n vieren weten ze ons de hele avond te boeien! Tekst gaat verder onder het filmpje en de foto…

De naam Joan Baez staat vrijwel synoniem voor mensenrechten. Meerdere keren hebben we tijdens haar optredens kunnen merken dat ze qua politieke overtuiging geen concessies deed en ook niet doet. Onomwonden geeft ze aan waar ze voor staat. ‘Deportee (Planewreck at Los Gatos)’ is zo’n prachtige song. Indertijd geschreven door een woedende Woody Guthrie vanwege het onrecht wat de Mexicaanse fruitplukkers indertijd werd aangedaan (er is weinig veranderd sindsdien) draagt Joan het op aan een ‘Free Palestine’. Bob Dylan’s song ‘The times, they are a-changin’ wordt opgedragen aan de scholieren in Florida die protesteren tegen schietpartijen op scholen en de overtuigingen van de National Rifle Association. Zonder pauze zingt Joan Baez de avond vol. Af en toe met een beetje moeite, af en toe bijgestaan door Grace Stumberg, maar vooral met veel waardigheid. De avond besluit met niet één, maar twee toegiften… Mijn goede vriend Kees Jansen ze het heel erg treffend: ‘Als je dan toch afscheid van je fans gaat nemen, doe het dan met respect en waardigheid’. Ik kan daar niets aan toevoegen, behalve dat we ondertussen ook kaartjes hebben voor het extra optreden van Joan Baez in februari 2019 (zelfde plaats; andere tijd)… Tekst gaat verder onder de foto’s…

Er is een site op Internet waar setlists van optredens van artiesten te vinden zijn. Als je daar kijkt naar de setlists van de verschillende optredens in deze tournee van Joan Baez, dan blijkt dat alle optredens de zelfde opbouw hebben. Is dat jammer? Ik denk van niet. Volgens mij is er een mooie, representatieve keuze uit haar materiaal gemaakt is. Zou dat betekenen dat we bij het optreden in februari 2019 nog een keer deze songs te horen zullen krijgen? Waarschijnlijk wel… Is dat erg? Nee! Ik verheug me er nu al op…

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.