Liz Meyer with Chris Jones – Blue lonesome wind
Live in Holland
Strictly Country Records ‎– SM-408

Een paar maanden geleden vroeg Pieter Groenveld me via Facebook Messenger of ik een bepaalde foto van Liz Meyer gemaakt had. Pieter was tot haar veel te vroege overlijden in 2011 getrouwd met Liz. Ik had inderdaad de foto gemaakt en wilde natuurlijk graag weten waarom Pieter wilde weten of ik de betreffende foto gemaakt had (volgt u het nog?). ‘Nou’, was het antwoord, ‘Henny Woud heeft in 2017 een schilderij van Liz gemaakt waarbij jouw foto het voorbeeld voor het schilderij was’. Dat op zich vond ik al een hele eer en erg leuk om te weten. Het mooiste komt nog… ‘Het schilderij van Henny Woud wordt gebruikt voor de hoes van een nieuwe CD met materiaal van Liz en Chris Jones. Omdat jij de oorspronkelijke foto gemaakt hebt, krijg jij de nieuwe CD van Liz van me’. Ik was helemaal beduusd, blij en vooral erg trots! Op de Facebookpagina Liz Meyer 1952 – 2011 kon ik de vorderingen omtrent het project volgen. Het was al een behoorlijke tijd geleden dat een foto van mij diende als hoes van een LP of CD op het Strictly Country label, en nu het al jaren terug is dat ik héél actief met country- en bluegrassmuziek in de weer was, was de verrassing natuurlijk des te groter. Deze week kreeg ik een klein pakketje toegestuurd met daarin (onder andere) de nieuwe CD van Liz Meyer.

Op de CD staan 13 prachtige songs: Blue Lonesome Wind; All the Answers; If You Still Love Me Now; Pilgrims on the Way; Sail on the Wild, Wild Wind; Jamaica; Never Get Enough of You; It Won’t Be Long; Angel of Paradise; Regions of the Soul; Willin’; Bad Seed; I’m So Lonesome I Could Cry.

Bij het beluisteren duurde het niet zo heel erg lang of in mijn gedachten was het weer de tachtiger jaren, de tijd dat we Liz Meyer ineens in Harpel zagen verschijnen. Toen maakte Liz al indruk op degenen die haar ontmoetten en haar hoorden zingen. Pieter Groenveld trouwde vervolgens met haar en ik kan me nog herinneren bij de receptie te zijn geweest. Jaren kwamen we het koppel Pieter en Liz tegen op allerlei concerten, festivals en dergelijke. Uiteindelijk werd Liz ziek en na een lange en dapper gestreden strijd moest Liz zich uiteindelijk gewonnen geven. Het afscheid van Liz maakte een behoorlijk grote indruk op me. Haar leven werd gevierd met muziek. Voor mij is deze CD een draadje terug naar die tijd, en alleen al daarom ben ik er erg blij mee! En natuurlijk ben ik ook trots op de hoes, alhoewel Henny Woud dat waarschijnlijk ook zal zijn…

From Theo de Jong’s liner notes: Liz Meyer (1952 – 2011) and Chris Jones (1958 – 2005) worked together in Europe from mid July 1997 through early September 1998. Despite the brevity of their collaboration, Blue Lonesome Wind provides an important missing link to their respective discographies. Before she moved to Amsterdam in 1985 to marry and start a family, Meyer had been a key figure on Washington D.C.’s thriving progressive bluegrass scene for fifteen years. As a fiercely inventive singer/songwriter, she had pushed the envelope yet further, creating her own brand of Americana when the term had not even been coined. Small wonder Liz could always count on the support of the finest musicians in the area, both in the studio and onstage. Her guitarists included legends like Danny Gatton and Stuart Smith, men whose versatility defied categorization just as much as Liz’s songs did. Shortly previous to her departure for Europe, Meyer and Smith played regularly as a duo in and around Washington. When Liz resumed performing on the European club circuit following the release of her starstudded album Womanly Arts in 1994, she eventually decided to present her music again in a duo setting. The search for someone to fill Smith’s shoes didn’t take her long, as the only serious candidate for the job turned out to be another American expat, Chris Jones. A child prodigy whose influences comprised Bach, Robert Johnson and Ry Cooder, Jones had made Germany his home after a stint in the U.S. Army there. Before teaming up with Meyer, he had already accompanied a host of folk and blues artists for two decades, while also making a name for himself by the often frenzied brilliance of his solo gigs. Obviously living on the edge, Chris’s confrontational streak made him challenge Liz to give the most galvanizing performances of her European career. Since Meyer was not about to be upstaged by her guitarist, no matter how good, she rose to the occasion night after night. Sadly, the recurring personality clashes between shows led to their breakup. However, the strained and increasingly destructive relationship between Liz and Chris may well have been instrumental in creating the riveting music contained on this album.

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.