Ongeveer 30 jaar geleden ging ik een keer samen met vrienden naar een optreden van Kris Kristofferson in Paradiso, Amsterdam. Het probleem waar onze kinderen tegenwoordig mee kampen (je moet de trein terug naar Groningen eerder nemen dan het optreden afgelopen is) had ik toen ook. Het heeft jaren geknaagd dat ik een aanzienlijk stuk van het optreden noodgedwongen heb moeten laten schieten omdat ik anders niet meer terug naar Hoogezand-Sappemeer (waar ik toentertijd woonde) zou kunnen komen. Voor mij was het dan ook een bijna ongekende luxe dat Kris Kristofferson voor een éénmalig optreden naar de Oosterpoort in mijn woonplaats Groningen zou komen. Maanden van tevoren had ik thuis de wens al te kennen gegeven dat ik graag naar dat optreden zou willen; een soort van revanche voor de situatie van 30 jaar geleden zou je kunnen zeggen. Natuurlijk was er wel eerder een mogelijkheid geweest om Kris Kristofferson in levenden lijve te zien, maar daar was het de afgelopen jaren niet van gekomen. P vond het een prima idee; het toegangskaartje werd een cadeautje voor mijn verjaardag, een paar dagen na het optreden. Hoe dichter de datum van het optreden kwam, hoe spannender ik het allemaal vond. Dom eigenlijk, want ik had immers al een kaartje en het is vrij eenvoudig om naar de Oosterpoort te fietsen en je fiets aan het hek vast te zetten, maar zo werken die dingen blijkbaar.

Ik was een beetje aan de late kant en vond vrij vlot een plekje achter de mannen van het geluid. Na een tikje op de schouder van dezelfde vrienden van 30 jaar geleden (ja, die waren er ook weer) kreeg ik de tip om één rij hoger te gaan zitten. Ik zou dan net over de schouders van de mannen van ’t geluid kunnen kijken. Stipt om 20:00 uur kwamen 4 grijzige mannen – allemaal enigszins op leeftijd – het podium opgelopen. Zonder al te veel geklets werd begonnen met het optreden. Kris Kristofferson wordt over een paar weken 83 jaar oud, maar ondanks dat was hij degene die regie van het optreden had. Op het moment dat je je realiseert dat de man al de 80 ruimschoots gepasseerd is denk je wel bij jezelf: ‘beste kerel, wanneer is het eigenlijk genoeg geweest?’ Het was natuurlijk duidelijk dat we niet meer naar de artiest op het hoogtepunt van zijn carrière zaten te kijken; maar ik denk dat er iets anders aan de hand was. Veel artiesten bouwen tijdens hun carrière een groep trouwe fans op, mensen die respect hebben voor datgene wat de artiest doet, respect hebben voor de persoon die hij (of zij) is. Veel artiesten geven ook aan de het contact met de fans, met de mensen die naar hen komen luisteren een belangrijke drijfveer is om door te gaan met werken.

De lijst van klassiekers waarvan Kris Kristofferson de teksten geschreven heeft is behoorlijk lang, en een goede doorsnede daarvan passeerde de revue. Echt voluit zingen was er niet bij, het was meer een kwestie van ‘pratend zingen’ of ‘zingend praten’. Dat neemt echter niet weg dat de boodschap van zijn teksten wel degelijk overkwam, zo zeer zelfs dat op een enkele uitzondering na 1100 man (het was uitverkocht) ademloos naar het optreden hebben zitten luisteren. Kris Kristofferson had Merle Haggard’s begeleidingsband The Strangers meegenomen. Hoewel deze band iets meer de Bakersfield Sound heeft vond ik het een wonderbaarlijk goede match. De band speelde in beide sets drie keer een solo, waarschijnlijk om Kris Kristofferson een beetje op adem te laten komen. Na twee keer drie kwartier met een kwartiertje pauze was het echt op. Een toegift zat er niet meer in… Diep onder de indruk liepen we met z’n allen de zaal uit. Ik heb mensen horen zeggen: ‘ik heb een levende legende aan het werk gezien’. Anderen hoorde ik zeggen dat ze dankbaar waren dat ze erbij mochten zijn. Op donderdag 13 juni wist het Dagblad van het Noorden het héél mooi te verwoorden: ‘Maar steeds, ook in de fluistering, hoorde je die diepe, warme gloed die alle twijfel deed verdwijnen’. Een dag later stonden Kris Kristofferson & The Strangers in Zurich, Zwitserland. De onderstaande clip is daar opgenomen…

Groningen; eerste set: Shipwrecked in the eighties – That’s the way love goes – Darby’s castle – Me and Bobby McGee – Here comes that rainbow – Best of all possible worlds – Help me make it through the night – Okie from Muskogee – Casey’s last ride – Rocket to stardom – Feeling mortal – From here to forever – Daddy Frank – Broken freedom song – Loving her was easier. Tweede set: Just the other side of nowhere – Duvalier’s dream – I’d rather be sorry – Sing me back home – Jody and the kid – The fightin’ side of me – The pilgrim – Jesus was a Capricorn – Stay here and drink – To beat the devil – Sunday morning coming down – For the good times – A moment of forever – Why me – Please don’t tell me how the story ends

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.