Schoolfoto tijdens mijn periode op de Happy Thought Junior High School. Toen was mijn haar nog rood. Nu niet meer…

De eerste winter in East Selkirk was ons allemaal behoorlijk tegengevallen. Het was bitterkoud en we hadden vrij weinig uren daglicht. Bovendien duurde het natuurlijk een tijdje voordat we ons comfortabel voelden met de taal. Ik had het voordeel van de puberteit denk ik en pakte de taal vrij snel op. Ik ging dagelijks naar school en zonder dat ik het in de gaten had werd mijn Engels spelenderwijs beter. Een nadeel was dat Frans een verplichte 2e taal was. Het was dus ook niet mogelijk om Junior High School te doorlopen en aan het Frans te ontkomen (de staat Quebec is namelijk Franstalig). Die Franse lessen vond ik verschrikkelijk! Geen wonder, want ik stapte ongeveer anderhalf jaar na de rest van de klas in.

Harry in Garson’s Limestone Quarry.

Het voorjaar was een heel ander verhaal. We woonden in een huis dat deel uitmaakte van een groepje van drie huizen, een heel stuk buiten East Selkirk. De huizen werden verhuurd door Searle Nurseries, het bedrijf waar mijn vader werkte. Een klein stukje lopen bij ons huis was de Cooks Creek te vinden. Toen de winter net afgelopen was, was dit opeens een woest stromende rivier geworden, maar naar mate het voorjaar langer duurde werd de rivier weer een kreek, en de kreek weer een smal stroompje. Het was echter een prachtige woeste plek om rond te struinen. Grote keien, water, bomen en takken, wat wil een jongen van 13 jaar oud nog meer?

Mijn behoorlijk gepimpte fiets. Mijn jongste zus zit op de stang.
Een cheque uitschrijven was de gewoonste zaak van de wereld…

Als gezin konden we nu ook beter gaan verkennen waar we terecht waren gekomen. Er werden verschillende uitstapjes gedaan. Zo gingen we een stukje naar het noorden, naar Lake Winnipeg, bekeken we het vliegveld van Gimli, en namen we een kijkje bij een kalksteengroeve. Ondertussen beleefde mijn vader minder plezier aan het werken op de boomkwekerij van Searle dan hij aanvankelijk had gehoopt. Bovendien verdiende hij voor zijn gevoel te weinig en had hij te weinig vooruitzichten op een andere en betere functie. Na een paar maanden had mijn vader ander werk. Nu bij een groothandel in bouwmaterialen. Aan mij ging dat voor het grootste gedeelte voorbij – de enige herinnering aan dit feit is een lange liniaal van 36 inches (iets minder dan 1 meter) met reclame van Redekopp Lumber & Supply er op. Ondertussen ging ik over naar de volgende klas. Dat betekende dat ik van de Happy Thought Junior High School af ging en na de zomervakantie naar de 9e klas van de Selkirk High School ging.

Linker plaatje: FIRST REPORT: Harry is adjusting well to this school and the English language. We are quite sure that as time progresses, his marks will improve as he overcomes the language barrier and new surroundings. SECOND REPORT: Harry is progressing well. He has adjusted well to this school and students and I’m quite sure that his marks will improve even more as time progresses. Rechter plaatje: Ik was een van die jongens die altijd z’n schoolschriften er volledig onder kliederde…
Naar de huisarts gaan was al een avontuur op zich…
Mijn kinderkaartje voor de Selkirk Fair.

Halverwege de zomer had ik bedacht dat ik een oude fiets aan kon passen met verschillende onderdelen die ik overal vandaan bij elkaar gescharreld had. Ik kon gaan fietsen… Ik ben een keer op de fiets van East Selkirk naar oom Klaas en tante Griet in Winnipeg gereden, maar dat was het dan ook. De afstanden in het buitengebied zijn namelijk dusdanig dat je niet zo maar een paar kilometer gaat fietsen. Maar ik had wel m’n weg gevonden. De zomer in East Selkirk was heerlijk! Het was er gemiddeld genomen warmer en droger dan de zomers in Zwolle. De zomervakantie duurde met ruim 2 maanden vrijwel eindeloos. Op een goede dag gingen we naar een rodeo, dat was iets waar ik alleen nog maar over gelezen had. Ook zijn we met z’n allen naar de Selkirk Fair geweest, mijn vader heeft er toentertijd een hele trits foto’s gemaakt… Ik had het geweldig naar mijn zin en had zo langzamerhand absoluut geen moeite met de Engelse taal meer.

Mijn ouders hadden iets meer moeite om zich de taal eigen te maken, maar ze waren daarentegen creatiever met het vinden van oplossingen. Er is een verhaal over mijn vader die naar de drugstore ging om iets te kopen om zijn kunstgebit te reinigen. Hij kwam er absoluut niet uit, maar had een geweldige oplossing bedacht. Hing ging naar de toonbank, legde zijn kunstgebit neer en zei: ‘something to clean this’. Het duurde niet lang of hij ging met het juiste artikel naar huis… Er is een soortgelijk verhaal over m’n moeder. Ze had macaroni gekookt en had een vergiet nodig. Die hadden we niet. Ze ging naar de buurvrouw om iets te lenen, maar wist niet dat een vergiet een ‘strainer’ genoemd wordt. Zij vroeg om ‘a pan with little holes’. Toen de buurvrouw haar schouders ophaalde vroeg mijn moeder of ze zelf even mocht kijken. Dat mocht. De vergiet was zo gevonden natuurlijk…

Je hoefde niet ver te rijden om in een lege wereld terecht te komen… Oorspronkelijk was dit een zwart/witte foto. Ik heb ‘um online in laten kleuren. Hetzelfde is gebeurd met de foto waar deze post mee begint (mijn moeder aan de oever van Lake Winnipeg) en de foto van mij in de kalksteengroeve.

Tegen de tijd dat de zomer een beetje voorbij ging merkte ik langzamerhand een gevoel bij mijn ouders te zien dat ze een keuze moesten maken onze toekomst in Canada. Wat zou er gaan gebeuren? Als 14-jarige was ik natuurlijk geen gesprekspartner voor dit soort beslissingen. Ik kreeg wel mee dat mijn ouders er vaak en veel over spraken. Wilden ze in Canada blijven? Wilden ze terug naar Nederland? Ik had het prima naar m’n zin op de plek waar we terecht waren gekomen en hoefde niet zo nodig weer terug naar Nederland. Last van heimwee had ik niet. Mijn ouders hadden natuurlijk wel een back-up plan gemaakt door onze meubelen bij opa en oma op te slaan. Het was spannend wat er besloten zou gaan worden…

Vorige post Volgende post

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.