De eerste keer dat Joe Val met zijn band naar Harpel kwam was een belevenis! Joe Val op mandoline, Eric Levenson op bas, Paul Silvius op banjo en Danny Paisley op gitaar. Danny was de stand-in voor Dave Dillon (toentertijd de vaste gitarist van de band); Dave Dillon zag (in mijn herinnering) héél erg op tegen de vliegreis. Danny was echter een waardevolle opvolger, en de combinatie met de rest van de band was een zeer gelukkige! Dit was bluegrass zoals het bedoeld was: virtuoos; recht toe, recht aan; en ja… vooral puur! De eerste avond dat ik de band op zag treden was ik volledig onder de indruk. A.G. & Kate deden het voorprogramma en leverden de geluidsinstallatie waar de rest van de avond mee gewerkt werd. Ik had The Country Gentlemen inmiddels gehoord en dat vond ik prachtig, maar vergeleken met Joe Val en z’n band waren The Country Gentlemen veel gladder en gestroomlijnder. Joe Val en z’n New England Bluegrass Boys bleken ook buiten het podium vier zeer vriendelijke en toegankelijke mannen te zijn.

Eric Levenson ontwierp Joe’s grafsteen…

Joseph Valiante (26 juni 1926 – 11 juni 1985) is uiteindelijk maar 58 jaar oud geworden en was van oorsprong schrijfmachine-monteur, maar had op een bepaald moment z’n ware draai in de muziek gevonden. Z’n LP ‘One morning in May’ (Rounder 0003) was de eerste bluegrass-LP die Rounder Records uit heeft gebracht… Hij was buiten het podium een wat stille en verlegen man, maar eenmaal in z’n element was het een artiest om rekening mee te houden. Ik heb vaak kippenvel gehad van zijn hoge tenor… Songs als ‘Diamond Joe’; ‘One morning in May’; ‘Sparkling brown eyes’, en wat dan te denken van de songs van The Louvin Brothers die hij zo graag in zijn repertoire stopte…

Ik maakte – zoals bij vrijwel elk optreden in Harpel – foto’s tijdens het optreden; kort daarop had Foto Objectief Stadskanaal (waar ik toentertijd alle ontwikkel- en afdrukwerk liet doen) een mooie actie met vergrotingen. Eén van de foto’s van dit optreden heeft als vergroting jaren achtereen de woonkamer van The Home of Strictly Country gesierd. En niet alleen dat… Van het optreden werden opnamen gemaakt die later als Strictly Country Records SCR-4 door Rienk Janssen uit werden gebracht. Ik was zo trots als maar zijn kan! Het was niet de eerste LP waar ik een hoesfoto voor mocht leveren, maar dat maakte eigenlijk des te meer indruk. Een paar jaar later, in 1996, werd de LP opnieuw uitgebracht op CD als SCR-29 (en de kwaliteit van de foto ging gelijk een stuk vooruit).

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.