Joan Baez in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam (8 februari ’19)

Kort nadat Kees Jansen en ik vorig jaar juni naar Carré in Amsterdam gingen om daar het afscheidsoptreden van Joan Baez mee te maken, kregen we in de gaten dat er in Carré ook nog een tweede afscheidsoptreden gepland was. Veel onderling overleg hadden we niet nodig om daar ook maar kaartjes voor te bestellen. Dat 2e optreden was op vrijdagavond 8 februari ’19, opnieuw in een volledig volgeboekt Koninklijk Theater Carré. De begeleiding van Joan Baez was precies dezelfde als het voorgaande optreden. Kees en ik waren bang dat Joan Baez voor dit 2e afscheidsconcert nagenoeg dezelfde setlist zou hanteren, maar dat bleek een ongegronde vrees. Slechts twee derde van de songs van vrijdag 8 februari bleek ook in het voorgaande programma te zitten. Beide programma’s bestonden wel voor bijna een kwart uit materiaal van Bob Dylan, ook daar waren weer verschillen aanwezig.

Net als in 2018 hadden Kees en ik bedacht er een leuk dagje Amsterdam van te maken. Joël, een van de kinderen, ging diezelfde dag naar een optreden in De Melkweg ook in Amsterdam. Hij was veel eerder op stap gegaan dan ik, maar thuis hadden we al met elkaar afgesproken dat hij met mij weer terug naar Groningen zou rijden. Dit stelde hem in staat om het optreden waar hij naar toe ging volledig mee te maken (als je met de trein naar Groningen moet is dat vaak niet mogelijk). Joël blij en ik had gezelschap voor de terugweg. Ik was vroeg in de middag in Amsterdam en wist dat Kees al op me zou staan te wachten. We namen de tram (lijn 26 vanaf Zeeburg) naar het Centraal Station en vandaar gingen we aan de wandel. Deze keer had ik het voornamelijk voor het zeggen hoe we onze tijd door zouden brengen. Ik had maar een paar wensen: ik wilde erg graag naar Concerto (aan de Utrechtsestraat) en ook wilde ik graag naar Waterstones aan de Kalverstraat.

Bij Concerto vond ik een paar tweedehandse CD’s en een paar nieuwe. Kees liep met lege handen weer naar buiten volgens mij. Ik was behoorlijk verrast door mijn vondsten.
Nieuw: Doc Watson – Live at Club 47 (niet eerder uitgebrachte opnamen uit februari 1963)
Nieuw: David Olney – Border crossing (uitgebracht in 2003)
Nieuw: John Prine – The singing mailman delivers (opnamen uit augustus/november 1970)
Tweedehands: Pete Seeger – God bless the grass
Tweedehands: Chip Taylor – Little brothers

Bij Waterstones ging het net zo. Op een bepaald moment vestigde Kees mijn aandacht op een kast met alleen maar boeken van/over J.R.R. Tolkien. Dit is een van zijn grootste helden en hij verzamelt al jarenlang allerlei dingen van/over Tolkien. Ik ben al jarenlang een verzamelaar van John Steinbeck en heb het meeste wat hij geschreven heeft al in de kast staan. Een van de verkoopsters vroeg me of ze iets voor mij kon doen. Nou, dat kon wel… Uiteindelijk heb ik twee boeken afgerekend die vervolgens opgestuurd gaan worden, omdat ze niet op voorraad stonden (dat scheelde ook weer sjouwen). Tegen de tijd dat we bij de Waterstones weer naar buiten liepen had ik al > 15.000 stappen op mijn stappenteller staan. Het was tijd geworden om iets te gaan eten en een pauze te nemen. Iets verderop vonden we een Argentijns restaurant. We bestelden er een hamburger. Die kwam met van alles en nog wat er bij. We hadden er een complete (en lekkere) maaltijd aan. Bij het nagerecht ging het vanwege taalproblemen helemaal fout. Kees wilde een schaaltje met twee bolletjes ijs. Mij maakte het niet zo veel uit. Na een ingewikkeld gesprek met twee leden van het personeel was het volgens ons duidelijk wat we graag wilden. Dat was niet het geval. Er kwam een Dame Blanche zonder chocoladesaus aan en we moesten ‘um samen delen…

Het was ondertussen tijd geworden om rustig aan richting Carré te wandelen. Ik wist me te herinneren dat je boven ‘In de nok’ een kop thee kon drinken en even kon zitten. Dat leek me wel wat. Zo gezegd, zo gedaan. We kwamen er in gesprek met een grootmoeder van 74 jaar die met haar kleindochter naar het optreden van Joan Baez ging. Leuk gesprek! Na een half uurtje was het tijd geworden om onze plekken op te zoeken. We hadden iets betere plekken dan in juni ’18.

Joan Baez is ondertussen 78 jaar oud geworden en al bijna een jaar bezig met haar afscheidstournee. De grijze haren waren niet alleen op het podium aanwezig, maar vooral in de zaal. Het eerste gedeelte van het optreden bevat songs van Bob Dylan (‘I sing Bob Dylan songs because they are the best’), maar ook materiaal van haar laatste album Whistle down the wind. Ze wordt net als de vorige keer begeleid door haar zoon Gabriel Harris op percussie en de verbazingwekkende multi-instrumentalist Dirk Powell. Af en toe wordt Joan Baez vocaal bijgestaan door Grace Stumberg, die de hogere partijen voor haar rekening neemt.

Ook nu weer gebruikt Joan Baez maatschappelijke thema’s in haar songs: het lot van illegale immigranten in Amerika (‘Deportee’) tot seksueel geweld, in het nummer ‘Silver blade’ over een vrouw die de man die haar misbruikt neersteekt. De uitleg van Baez: ‘Niet dat ik wil propageren dat je iemand moet doodsteken, maar wel dat we ons zo niet meer hoeven te laten behandelen’. Een prachtig moment begon met een anekdote. ‘In mijn hotelzwembad kwam ik zes vrouwen op leeftijd tegen. Het duurde een eeuwigheid voor ze doorhadden wie ik ben. ‘Had jij niet zwart haar?’, zei een van hen. Inderdaad ik hád zwart haar’. Één van de vrouwen uit het hotelzwembad had haar geholpen. We hadden het snel genoeg in de gaten waar Joan Baez hulp bij had gehad. De laatste zin van het refrein van ‘Where have all the flowers gone?’ was vertaald in het Nederlands, iets wat ons ontroerde, en wat we uit volle borst meegezongen.

Where have all the flowers gone? Long time passing
Where have all the flowers gone? Long time ago
Where have all the flowers gone? Young girls picked them every one
Oh, komt het ooit weer goed?
Oh, komt het ooit weer goed?

Sowieso hebben we veel meegezongen deze avond. Uiteindelijk kregen we twee toegiften. Wat mij erg raakte was het feit dat Paul Simon’s ‘The boxer’ de laatste song van de avond was. De laatste zin van deze song is ‘I am leaving, but the fighter still remains’. Dat is de juiste samenvatting van de houding van Joan Baez. Met enige moeite nam ze afscheid van haar publiek,  ons met enige weemoed achter latend. Maar niet zonder ons te laten weten dat haar houding ten opzichte van de wereld waar ze in leeft niet gaat veranderen. The fighter still remains…

Kees Jansen heeft Joan Baez 7 keer live op zien treden, ik 6 keer. We waren behoorlijk onder de indruk van dit (waarschijnlijk) laatste live optreden van haar in Nederland. Kees had al gemeld dat hij een stapeltje hoezen mee had genomen om voor de 7e keer te proberen een handtekening van Joan Baez te bemachtigen. We hebben allebei wel gesigneerde items van Joan Baez, maar het is toch anders als je bij het signeren aanwezig bent. Toch? We hebben een uur gewacht achter het theater. Ik had Gabriel Harris al voorbij zien lopen. ‘I’ve had a most wonderful evening’ zei ik tegen hem. ‘Thank you very much; I’ll tell my mother’ was het antwoord. Kees krijg uiteindelijk ook zijn zin. Na het uur wachten en licht aandringen kreeg hij één handtekening. Hij was helemaal blij dat het nu eindelijk gelukt was…

De foto’s bij deze post komen van Internet.

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.