‘Harry, zet eens een mooie LP op…’ zei Rienk Janssen vaak tegen me. Hij was dan druk bezig met een nieuwe aflevering van het blad Strictly Country en ik was dan een avondje voor de gezelligheid naar Harpel gefietst. Op een goede dag zal ik bij de ‘B’ in Rienk’s platenkast aan het bladeren geweest zijn en kwam ik ‘Bluer than midnight’ van Delia Bell tegen. Ik vond het een geweldige ontdekking! Ik was ondersteboven van de intensiteit van haar zang. Ze zong hard, intens en had een typische country-knauw zoals je die wel in karikaturen van countrymuziek tegenkomt. In het geval van Delia Bell was het een combinatie die door merg en been ging (bij mij in elk geval). Een paar maanden later was er een optreden in een café in Baflo. Op het programma stonden de Nederlandse band Relaxation en Bill Grant & Delia Bell… Een paar maanden eerder had ik nog nooit van Bill Grant, Delia Bell & The Kiamichi Mountain Boys gehoord.

Weer een paar weken later zat ik met Delia Bell, Bill Grant en een zus van Delia (ze speelde bas) in mijn auto op weg naar een optreden in Parijs. Eerder was ik al met andere bands op stap geweest dus ik was wel een beetje gewend om ‘roadie’ te zijn. In Baflo had het trio gezelschap van Henri de Ridder (banjo) gekregen zodat er typische bluegrass band op het podium zou staan. Henri ging echter niet mee naar Parijs. Redelijk voorspoedig reed ik met een auto vol artiesten naar Parijs. Ik had van tevoren een adres gekregen van Rienk waar ik me moest melden, en vandaar zou alles als vanzelf gaan. Dat ging het ook. Van het optreden weet ik niet zo veel meer; ik heb daar helaas geen foto’s gemaakt. Waarom ik dat achterwege heb gelaten weet ik niet meer. Nu ik erop terugkijk vind ik het jammer natuurlijk, maar toentertijd zal het waarschijnlijk geweest zijn om kosten te besparen.

Nadat we in een Ibis-hotel overnacht hadden zouden we de volgende terugrijden. Ik zou mijn passagiers dan afzetten in Amsterdam (volgens mij nam Wim Bloemendaal ze dan van me over) en ik zou vervolgens weer terug naar huis gaan. Zo is het uiteindelijk ook gelopen, maar dat was nadat ik een nare ervaring met een Parijse tasjesrover had gehad. Het was de tijd dat mannen van die mooie polstasjes hadden. Handig voor je geld, je paspoort, je rijbewijs en wat niet meer. Met m’n tasje om m’n pols was ik bezig de auto weer in te laden. Voor ik het goed en wel in de gaten had voelde ik een flinke ruk en was m’n tasje verdwenen. Rijbewijs weg, paspoort weg. Tijd om aangifte van diefstal te doen hadden we eigenlijk niet meer – we stonden behoorlijk op tijd. Dan maar zonder de benodigde papieren terug naar Nederland… Ik vond het héél erg spannend, maar zonder problemen passeerden we verschillende grenzen. Precies op tijd waren we in Amsterdam. De volgende dag heb ik maar aangifte van diefstal gedaan. Nooit meer wat gehoord natuurlijk… We zijn nu 36 jaar verder. Toen ik op Internet aan het rondstruinen was voor dit stukje kwam foto’s tegen van de grafstenen van zowel Delia Bell als Bill Grant. Nooit geweten dat ze allebei met een andere partner getrouwd waren en alleen een muzikaal duo waren…

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.