Country festival in Zweeloo (juni ’85)

Ik had een wat bijzondere vraag van Rienk Janssen gekregen. Eerder al had ik als onderdakadres gefungeerd voor artiesten als Norris, voor A.G. & Kate, en dergelijke. Nu mocht ik het logeeradres zijn voor Dave Van Ronk en zijn vrouw Andrea. Ik had werkelijk geen idee wie het was en stemde natuurlijk in met de vraag. We zou zouden wel zien wat er zou gebeuren. Een paar dagen later zou er een festival in Zweeloo (in de buurt van Emmen) zijn en daar zou Dave Van Ronk ook optreden. Ik vond het bieden van onderdak aan rondreizende musici een vanzelfsprekend iets en had de indruk dat daar mooie contacten uit zouden kunnen ontstaan. Dat laatste is trouwens nooit echt het geval geweest. Dave Van Ronk bleek een boom van een kerel te zijn. Het was een lange, breed geschouderde man die iets voorover gebogen door het leven ging. In het directe contact bleek hij zeer bescheiden te zijn en echt veeleisende gasten heb ik er niet aan gehad. Ik had in die tijd een Citroen Visa, een kleine auto (zeker voor Amerikaanse begrippen). Op de dag van het festival propte ik beide Amerikanen in m’n autootje en zakte af naar Zweeloo.

Het was een stralend mooie zaterdagnamiddag. Het festivalterrein was prachtig gelegen en de lijst van artiesten die op zouden treden was behoorlijk indrukwekkend. Ik weet nog dat ik onder was van de technische perfectie van het gitaarspel van Dan Crary. Werkelijk fenomenaal hoe knap dat deze man gitaar speelde! Via Edwin Herkert hoorde ik dat dit de eerste tournee van dan Crary samen met Groundspeed in Europa was. Ik weet ook dat ik het optreden van Liz Meyer geweldig vond. Maar eerlijk gezegd viel het allemaal een beetje in het niet bij het optreden van Dave Van Ronk. Pieter Groenveld deed het geluid. Hij was (en is nog steeds) op dit gebied een man met verstand van zaken. Dave Van Ronk’s repertoire bestond uit (country)blues. Materiaal dat we nog niet zo vaak hadden gehoord. Ik heb Dave Van Ronk zittend op een plastic stoeltje op horen treden en was totaal verbijsterd! Het was puur, het was indrukwekkend en het ging me door merg en been! Per plekke besloot ik ook Dave Van Ronk te gaan verzamelen. Het was dan wel geen bluegrass, maar voor sommige zaken moest gewoon een uitzondering gemaakt worden. Dat vond ik toen, en nu nog steeds. 1985 is inmiddels al 35 jaar geleden, maar ik weet nog precies hoe tijdens één van Van Ronk’s uithalen in ‘St. James Infirmary blues’ de geluidsinstallatie van Pieter spontaan besloot er mee op te houden. Het dynamisch bereik van Dave Van Ronk was dusdanig dat de beveiliging van de apparatuur het niet meer aankon en we geconfronteerd werden met een artiest die me geheel onversterkt nog steeds kippenvel bezorgde.

Over de loop van de jaren heb ik een scala aan LP’s en CD’s van Dave Van Ronk verzameld. Het materiaal reikt van Jazz naar de liederen van Bertholt Brecht en zo ongeveer alles daar tussenin (behalve bluegrass natuurlijk). Verder vond ik een keertje zijn FBI-file op Internet (nu is een mooie gelegenheid om daar wat mee te doen). Een jaar of wat terug vond ik het boek ‘The mayor of MacDougal Street’ van Elijah Wood (geschreven samen met Dave Van Ronk). Hierin blikt Van Ronk terug op een avontuurlijk leven. Bob Dylan zegt in z’n autobiografie over Van Ronk: ‘I’d heard Van Ronk back in the Midwest on records and thought he was pretty great, copied some of his recordings phrase for phrase. […] Van Ronk could howl and whisper, turn blues into ballads and ballads into blues. I loved his style. He was what the city was all about. In Greenwich Village, Van Ronk was king of the street, he reigned supreme’. Kortom, Dave Van Ronk was echt iemand. Van Ronk overleed helaas voordat het boek werd uitgegeven. Hij was net 65 jaar oud geworden volgens mij. In Greenwich Village is nog een straat naar Van Ronk genoemd… In z’n jongere jaren was Van Ronk een rebel en tegendraads. Ik vond onlangs advertenties voor ‘The bosses songbook’ een verzameling links- en anarchistisch georiënteerde songs in een in 1959 uitgegeven boekje. Voor mij veel te duur om aan te schaffen (ze vroegen $ 200,-), maar het geeft wel een beeld van het vroegere gedachtegoed van mijn tijdelijke huisgenoot. Gelukkig circuleren er ook PDF-versies op het Internet… In 2013  maakten Joel en Ethan Coen (die van ‘O Brother, Where Art Thou?’ uit het jaar 2000) de film ‘Inside Llewyn Davis’ een film geïnspireerd op het boek van Elijah Wood. Ik heb die film gezien zonder te weten dat Van Ronk het onderwerp was. Dat had ik na een minuut of 10 wel in de gaten. Wat een mooie film trouwens!

Na al die jaren ben ik nog steeds blij dat ik een weekje voor deze bijzondere persoon heb mogen zorgen. Niet alleen dat, ik denk met een hele grote glimlach terug aan dat wonderbaarlijke optreden op een mooie zomermiddag en -avond daar in Zweeloo…

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.