Dinsdag 30 januari; de vijfde vakantiedag
Voor dag en dauw, om tien over zeven al werd ik door Phillip gewekt. De vorige avond had hij mij de keuze gegeven tussen óf op tijd uit bed en wel een ontbijt, óf iets langer in m’n slaapzak blijven liggen en geen ontbijt. Wij moeten immers op tijd naar Phillip’s school… Aangezien ik van mening ben dat je alles een keer moet proberen, koos ik voor de eerste optie. Het ontbijt was (naar mijn bescheiden mening) traditioneel Engels. Volkorenbrood, bacon, tomaten, cereals (cornflakes en dergelijke) en sinaasappelsap. Vervolgens thee, maar nu zonder melk.

We moesten zo vroeg van start omdat we naar Newmarket moesten. Phillip gaf hier les op een ‘controlled middle school’, de St. Felix Middle School. De uitdrukking ‘controlled middle school’ betekende dat de Anglicaanse Kerk een oogje in het zeil hield met betrekking tot de opvattingen waarmee de kinderen opgevoed en onderwezen werden. A.G. & Kate waren door Phillip naar de school gehaald om voor alle leerlingen de muzieklessen voor die dag te verzorgen. Phillip had ons duo pas een jaar geleden voor het eerst gezien en was enthousiast geworden over de flexibiliteit van A.G. & Kate en had besloten dat het wel wat voor z’n leerlingen zou zijn.

Ik vond het best wel dapper van hem om zo zijn nek uit te steken, want hoe maak je de schoolleiding duidelijk wie A.G. & Kate zijn en wat ze gewoonlijk deden? Tegen een uur of acht reden we af naar Newmarket, ongetwijfeld hadden A.G. & Kate in de caravan al voor hun eigen ontbijt gezorgd. A.G. & Kate moesten totaal vier keer ongeveer een uur spelen, eerst ’s morgens twee keer en dan nog twee keer ’s middags. Eerst voor een groep kinderen van circa 13 jaar, vervolgens voor steeds jongere groepen. De groepen bestonden steeds uit circa 90 kinderen! Bij de school aangekomen ronselde Phillip een paar ‘vrijwilligers’ om mee te helpen de spullen naar binnen te dragen. Matthew, Stephen en Daniël waren de gelukkigen. Het waren wel erg kleine jochies voor de grote en zware luidsprekerboxen, maar er waren gelukkig nog genoeg kleinere spullen om hen mee bezig te houden. In de school was een soort gymzaal, met aan het ene eind een podium en aan het andere eind een trap over de gehele breedte van de zaal, hier zouden de kinderen op komen te zitten. A.G. & Kate besluiten toch om maar niet op het podium te gaan staan, maar voor het podium, in de zaal. Zodoende zouden ze het contact met de kinderen niet zo gauw verliezen.

In ‘no time at all’ was de installatie opgebouwd en na de soundcheck en een eerste mok (oplos)koffie kwam de eerste groep kinderen. Ik zat aan de kant, bij de LP’s, cassettes, ‘lovin’ cups’ en ‘plates’. De ‘plates’ zijn kleine ronde tegeltjes met daarop een couplet uit ‘Jesu, Thy boundless love to me’. Henri de Ridder, de ‘huispottenbakker’ van ons aller duo had er ontzettend veel werk van gemaakt om een voldoende grote voorraad van deze ‘plates’ te bakken voordat deze tournee begon.

A.G. & Kate hadden een miniatuuruitgave van deze tegeltjes bij wijze van een klein kerstcadeautje al naar een groot aantal van hun vrienden en relaties gestuurd, zo rond kerstfeest ’89. Bij veel van de mensen waarbij we in Engeland te gast geweest zijn, was dit tegeltje op een prominente plaats in de woonkamer aanwezig. Dat gaf mij dan steeds het gevoel het op de één of andere wijze met goede vrienden van A.G. & Kate van doen te hebben. Phillip had gezegd dat er mogelijk ook ouders van kinderen naar school zouden kunnen komen vandaag, we hadden dus maar besloten om onze handel ook uit te stallen. Het aantal ouders dat was op kwam draven bleek uiteindelijk veel kleiner als Phillip eerst verwachtte, maar ja, je moet wel positief blijven denken.

In grote lijnen speelden A.G. & Kate vier keer hetzelfde programma, maar naar mate de kinderen jonger werden, werden er steeds meer dingen om mee te doen in het programma gestopt en steeds minder feiten en wetenswaardigheden. Zo moesten de kinderen mee neuriën op ‘Amazing grace’, meeklappen op de maat van ‘Living on the mountain’ en stampen en klappen op de maat van ‘Old Joe Clark’, de jongste kinderen moesten hier op de maat van de muziek op en neer springen. Ik vond dat ik beslist niet achter kon blijven en heb me dan ook behoorlijk in het zweet staan springen!

Eén nummer stak voor mij met kop en schouder boven alle andere songs uit: ‘My God, I’m Thine’; hier hebben A.G. & Kate waarschijnlijk de melodie van een zeer aanstekelijke Schotse dans voor gebruikt, dus de hele rest van de dag en een aantal van de daaropvolgende dagen had ik de melodie van dit nummer lopen neuriën. Het had zich in één klap in m’ n hoofd vastgezet. Wilt u ook horen hoe het klinkt, zorg dan dat u een exemplaar van de nieuwe LP krijgt voordat deze totaal is uitverkocht! Tijdens het tweede concertje had ik m’n cassetterecorder mee laten lopen, want ik vond de reacties van de kinderen zo leuk. Ze leefden echt met de muziek mee, en ze deden alles wat er van ze verlangd werd. Tussen de concertjes in hadden we steeds een kwartiertje pauze, lang genoeg om even naar de lerarenkamer te gaan voor een mok koffie, of om even naar ’t toilet te gaan. A.G. maakte van deze laatste mogelijkheid gebruik, maar was zó met het volgende concertje bezig dat hij de weg terug naar de gymzaal niet meer kon vinden. ’t Zou zeker niet de laatste keer in de komende drie weken zijn dat hij de weg binnen in een gebouw kwijtraakte! Eén ding bleef echter uiterst frappant. Zodra we in een vreemde stad of dorp kwamen, begon A.G. voorop te lopen of te huppelen, en meestal had hij dan ook binnen een paar minuten de eerste paar boekenzaken al in de gaten.

In de middagpauze werden we uitgenodigd om de lunch in de schoolkantine te komen gebruiken. Friet, hamburgers en een heerlijke rauwkostsalade stonden op het menu. Het valt me op hoe klein de stoelen en tafeltjes voor deze kinderen zijn en hoe veel friet er hier door de kinderen naar binnen gewerkt wordt. Phillip vertelde dat vroeger, toen de kantine nog niet door vrijwilligsters ‘gerund’ werd, er nog veel ongezonder werd gegeten. Na de laatste set werd er snel afgebroken, afscheid van iedereen genomen en gingen we snel terug naar Horringer. Daar werd de Landrover geparkeerd en vervolgens gingen we nog even naar Bury St. Edmonds om de lege gasfles van de caravan om te ruilen voor een volle.

De komende paar nachten zouden A.G. & Kate tenminste geen kou meer te hoeven lijden. Het duo heeft een kacheltje en een koelkast in de caravan staan en beiden werken op propaangas. Ik wilde graag mee, want we zouden dan op dezelfde reis nog even naar een paar boekenwinkels kunnen gaan… Zeker geen slecht idee, want dan zou ik eindelijk kunnen zien of hier de winkels echt volstaan met boeken van John Steinbeck, Ernest Hemingway en Robert Service zoals me eerder door verschillende mensen toegezegd was. Dit bleek dus niet het geval, zelfs A. G. kon vrijwel niets over ‘Methodism’ vinden wat hij nog niet op de plank heeft staan. Wel kocht ik een hele mooie serie ansichtkaarten ‘the spirit of Suffolk’, ik vond ze zo mooi, dat ik de serie maar in duplo gekocht heb, eentje om zelf te houden voor ’t plakboek, en eentje om naar familie, vrienden en verschillende kennissen te sturen.

Terug in Horringer, in huize Colton, had Carol voor een heerlijke maaltijd (‘high-tea’) gezorgd. Veel rauwkost, koud vlees en brood. Dit werd afgemaakt met ‘pie and fruitjuice’. Een heel andere maaltijd als ik gewend was, maar wel erg lekker, ’s Avonds hebben we nog wat naar de TV gekeken. Het viel mij op dat, in tegenstelling tot ons in Hoogezand waar we 18 kanalen hebben ze hier maar vier televisiekanalen tot hun beschikking hebben. Buitenlandse TV-zenders zijn helemaal niet te ontvangen. Verder hebben Kate en ik die avond nog wat kaartjes geschreven. De rest van de avond hebben we doorgebracht met over het verschil tussen Methodisme en Baptisme te discussiëren. Vervolgens: A.G. & Kate gingen fluks en snel naar buiten, naar de caravan, en hun eigen bed. Ik ging snel samen met Phillip de tweezitsbank uitvouwen en daarna ’t vogeltje in zijn slaapzak stoppen. Morgen zouden we gelukkig niet zo vroeg op hoeven staan.

Vorige post Volgende post

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.