Woensdag 31 januari; de zesde vakantiedag
Ik had me op deze ochtend heerlijk uitgeslapen. ‘k Was deze keer van mening dat ik het wel zonder ontbijt zou kunnen stellen, we werden bij dit gastgezin immers toch ontzettend verwend. Phillip en Carol waren beiden al op tijd naar hun respectievelijke scholen gegaan (hij naar een public- en zij een privateschool ) en ze hadden hun zoon en dochter meegenomen. Toen Kate tegen 11:00 uur aanbelde, was ik al bijna wakker. Het was een bijzonder gevoel om als gastheer op te mogen treden in het huis van je gastheer…

Kate had (Hollandse) oploskoffie gemaakt en Engelse bolletjes gesmeerd en met Hollandse Goudse kaas belegd, wat wil je nog meer dan een echt Hollands ontbijt in Engeland? Terwijl Kate haar administratie bijwerkte schreef ik nog een aantal kaarten. ‘k Had om het mezelf wat gemakkelijker te maken maar de adressen van de mensen die kaartjes zouden moeten ontvangen op etiketten gezet. Dit is werkelijk veel gemakkelijker! Ik vond het wel wat moeilijk om alleen maar ‘afzender: Harry’ op de kaarten te schrijven terwijl er zo’n grote ruimte voor allerlei opmerkingen gereserveerd was. Elk kaartje kreeg dus weer een ander verhaaltje, en al die verschillende verhaaltjes bedenken kostte de nodige inspanning. ’s Middags gingen we met z’n drieën naar Bury St. Edmunds om daar Henri de Ridder en z’n bloemiste te ontmoeten. Henri was ook naar Engeland gekomen om een aantal banjo’s over te nemen van Ralph en Sue (u weet wel, die van dat festival met A.G. & Kate een aantal jaren terug in Surhuisterveen; Sijbe Oosterhaven had het georganiseerd), maar hij was wat later aangekomen als wij oorspronkelijk gedacht hadden. Hij kwam zelfs zo laat, dat Kate zich al een beethe zorgen begon te maken vanwege de storm. Henri had een aantal doosjes met LP’s bij zich omdat A.G. & Kate niet met zoveel LP’s door de Britse douane wilden, je zou immers maar gedwongen worden om invoerrechten op al die LP’s te betalen. Daarom was besloten het risico over twee auto’ s te spreiden.

In colonne zijn we daarna met twee auto’s naar Cambridge gereden. Hier heb ik eerst weer een voorraad kaartjes voor het plakboek gekocht. Toen pas hebben we de oude binnenstad en de universiteitsgebouwen bekeken en natuurlijk een aantal boekenwinkels bezocht. Bij één van deze boekenzaken vond ik m’n eerste (en over de hele tournee enige) boek van John Steinbeck: ‘The red pony’ in een mooie ‘slipcase’. Ik had dit boek al een keer eerder gekregen van Kees Jansen en Rian in ‘ t Groen, maar toen ik een keer bij kennissen was heb ik het weggegeven omdat ik dacht dat ik het dubbel had. Ik was dus maar wat blij dat ik het weer terug vond, en dat voor maar net 50p (= ƒ 1,50). Dit is ruim de helft goedkoper dan m’n vorige exemplaar. In een andere (evangelische) boekenzaak, een SPCK vond ik een boek van Thomas Merton. Deze schrijver is een Amerikaans priester, theoloog, en vredesactivist, maar ’t boek wat ik vond ging over St. Bernard van Clairvoux, dat was waarschijnlijk wel iets te hoog gegrepen voor mij. Eerder had ik al een paar boeken van deze man gelezen, maar dit exemplaar…  Phoei! Ik vond in dezelfde winkel ook het eerste deel van de autobiografie van Charles Haddon Spurgeon; een legendarische (baptisten)dominee. A.G. had al een keer eerder het tweede deel gekocht en was bereid dit in een later stadium aan mij af te staan als ik het eerste deel nu kocht.

Ik ben nog naar Heffers (de grootste en meest chique boekenzaak in Cambridge) geweest voor een boek over vogels voor een collega, maar helaas, ze hadden het niet meer. Wel waren ze bereid het boek voor mij op te sturen, maar dan zou het met de verzendkosten erbij net zo veel kosten als in Nederland. Toch maar niet gedaan dus! We hebben nog wat gewandeld (in de regen) in Cambridge en vervolgens zijn we weer terug naar Horringer gereden omdat het zo zoetjes aan tijd werd om voor een ‘singing’ naar Ixworth, een dorpje in de buurt van ‘Berry’ te rijden. Phillip gaf aan dat hij iets later zou komen en vrouw en kinderen zou meenemen. Bovendien verwachtte hij dat hij A.G. & Kate bij het aanwezige publiek zou moeten introduceren. A.G. & Kate moesten daar in Ixworth in een Methodistenkerk, in een ‘chapel’ spelen. Ik verheugde me daar behoorlijk op, want ik had inmiddels al wel zo veel over ‘Methodism’ gehoord, dat ik wel een beetje nieuwsgierig geworden was naar m’n eerste dosis ‘Methodism’ in een echte Methodistenkerk. We waren redelijk op tijd bij de kerk, maar we waren al wel veel eerder verwacht. Er was een compleet ontvangstcomité aangesteld. Eén oud manneke was er samen met z’n dochter, en dit kereltje verbaasde me verschrikkelijk door z’n warme enthousiasme en z’ n blijdschap om A.G. & Kate weer terug te zien. Er werd dapper meegeholpen met het naar binnen dragen van de spullen en nog geen 20 minuten later stonden A.G. & Kate in de kerk te spelen.

De kerk was erg bont maar verder prachtig, niet helemaal in de ‘Suffolkse pasteltinten’ maar in een keihard rosé en kanariegeel, werkelijk heel gewaagd! Ik kreeg er m’n eerste ‘tea and biscuits’; voor de ‘singing’ aan deze eerste keer. A.G. noemde een optreden in een kerk geen concert, maar een ‘singing’ omdat de aanwezigen bij het hele gebeuren betrokken worden en ook omdat er vrij diep en nadrukkelijk op de herkomst, vorm en inhoud van de Charles Wesley hymnen wordt ingegaan. Zelf vind ik ‘singing’ een betere benaming, want ‘concert’ is een vrij passieve term, en bij de concerten van A.G. & Kate kan je niet passief achteroverleunen en de muziek maar over je heen laten komen. Doe je dat wel, dan ben je binnen tien minuten de draad volledig kwijt. Afijn, ik kreeg dus m’n eerste ‘tea and biscuits’ voor de ‘singing’ uit. ‘Biscuits’ moet vrij ruim worden opgevat, heb ik geleerd. Zowel biscuitjes, als kleine saucijzenbroodjes, maar ook thuis gemaakte cake en kleine sandwiches vallen in de categorie ‘biscuits’. Phillip verontschuldigde zich bij de aanwezigen met: ‘It seems that I’m held responsible for everything that happens in this region…’. Het viel mij op dat veel van de aanwezigen mijn leeftijd inmiddels ruimschoots waren gepasseerd; er waren vrijwel geen jongeren bij deze ‘singing’ aanwezig.  Er zijn naar verluidt wel veel jongeren lid van deze kerk. Het mooiste moment kwam voor mij toen de aanwezigen spontaan meezongen met ‘Love divine, all loves excelling’. Ze begonnen pas nadat A.G. & Kate ongeveer halverwege het eerste couplet waren. Prachtig! Goed voor een riante portie kippenvel mijnerzijds!

Ik had m’n cassetterecordertje mee laten lopen tijdens deze eerste ‘singing’ en later heb ik naar de resultaten van de opname geluisterd. Het klonk nog steeds prachtig en was goed voor een aardige portie kippenvel! Het viel me trouwens op dat methodisten beter zingen als ze er bij gaan staan, dus bij veel van de hymnen die zich wat beter voor ’t meezingen leenden, lieten A.G. & Kate de mensen opstaan, en werkelijk, het hielp echt (in Nederland trouwens ook!). Methodisten gingen destijds echter gauwer staan voor liederen uit hun eigen ‘New Hymnbook’, dan voor de wat modernere ‘chorusses’, de koren. Tegen 22:00 uur was de ‘singing’ afgelopen en gingen we verder met de ‘tea and biscuits’ voordat de geluidsinstallatie van A.G. & Kate weer afgebroken werd. ‘k Heb die avond veel met de mensen gepraat, en het was dan ook erg moeilijk om je ertoe te zetten de verschillende kisten en dergelijke terug naar de Landrover te sjouwen en in te gaan pakken.

Na het concert gingen we terug naar Phillip en Carol. Phillip gaf uitleg over het kleurgebruik met betrekking tot de huizen in Suffolk. Vroeger bestonden de muren van veel huisjes uit een vlechtwerk van takken dat aangestreken werd met een mengsel van koeienmest en klei. In die tijd werden de muren dan verder afgewerkt met een mengsel van ‘lime and oxblood’ (kalk en ossenbloed), die hierbij ontstaande kleur noemde men ‘Suffolk-pink’ (logisch hé?). Later kwamen daar allerlei andere (synthetische) pasteltinten bij.

Nadat A.G. & Kate zich in hun caravan hadden teruggetrokken liet Phillip mij z’n liefhebberij zien: een mooie oude Engelse taxi, model midden jaren dertig, in onderdelen uiteen liggend in de garage. De taxi was ontmanteld om hem stukje bij beetje te kunnen restaureren. Als de auto eenmaal gerestaureerd en geassembleerd zou zijn, zou hij vooral voor kleine ritjes worden gebruikt, maar alleen als het echt heel erg mooi weer zou zijn. Phillip had een beste tegenslag gehad toen bleek dat er een scheur in het motorblok van de oude taxi zat, maar ja, wat wil je… Hierna hebben we nog wat gebabbeld en tegen 23:30 uur lag deze vogel op één oor.

Vorige post Volgende post

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.