Maandag 12 februari 1990; de achttiende vakantiedag
Nadat ik behoorlijk vroeg wakker ben geworden en meende dat er beneden in het huis al tekenen van leven te bespeuren waren ging ik maar eens naar beneden. Sylvia was bezig met de was en de voorbereidingen voor het warme eten. Stan was met Kate naar Diss om een andere (nieuwe) band voor de Landrover te kopen. Gisteren was er bij het verwisselen van de band op de legerbasis in Lakenheath een wielmoer zoekgeraakt en die stond dus ook op het boodschappenlijstje van Stan en Kate.

Ik zat inmiddels bij Sylvia in de keuken toast met marmelade te eten en praatte met haar over de kinderen. Een van de zoons had (net als ik in 1971 en ‘72) een ‘horticultural education’, een soort tuinbouwschool opleiding gehad en werkte inmiddels op een groot hoveniersbedrijf in een naburige stad. Ruimschoots na m’n ontbijt en de tweede kop koffie kwam A.G. er aan om te kijken waar Kate was gebleven. A.G. was nog maar goed en wel binnen toen Stan en Kate terugkwamen met een goede band voor de Landrover en nieuwe reserve wielmoeren. A.G., Stan en ik gingen naar buiten, naar de overkant van de straat om daar de nieuwe betere band te monteren.

Kate en Sylvia dekten ondertussen de tafel voor de warme maaltijd. Er stond onder andere broccoli op het menu. Voor mij was dit zeker de moeite van het vermelden waard want ik verkeerde eigenlijk in de veronderstelling dat het merendeel van de Engelse bevolking opgroeide op een dieet van ‘green peas and sliced carrots’, er bleken gelukkig uitzonderingen op deze veronderstelling mogelijk te zijn! Na de maaltijd moesten we helaas afscheid nemen van Stan en Sylvia Saunders omdat we ’s avonds in Oxlease, bij Hatfield (dit is in de buurt van St. Albans) moeten zijn.

De reis verliet voorspoedig, maar de kerk was verschrikkelijk moeilijk te vinden. De kerk was (heel erg) warm gestookt als voorbereiding op onze komst, maar ondanks de warme omgeving reageerde het aanwezige publiek nogal koeltjes op onze aanwezigheid. Er bleken voor deze avond nog een paar ander kerkelijke activiteiten gepland te staan en klaarblijkelijk verstoorde onze aanwezigheid de routine van het ‘kerk zijn’ van deze mensen. Dit betekende absoluut niet dat er deze avond geen publiek zit, integendeel. De kerk is goed gevuld, maar er hadden natuurlijk best nog meer mensen bij gekund.

Een stukje uit de kerkelijke mededelingen waarin het optreden van A.G. & Kate werd aangekondigd.
Vanuit Nederland regelde Kate voorafgaand aan de tournee allerlei zaken met betrekking tot publiciteit. Zo werden er affiches gestuurd die de kerk in kwestie dan weer kon gebruiken. Ik bedacht op een goede dat dat een dergelijk affiche na het optreden geen nut meer had en vanaf dat moment probeerde ik van elk optreden er eentje ‘mee te snaaien’. Dat ‘mee snaaien’ lukte vaak, maar lang niet altijd…

Nadat de ‘singing’ eenmaal was begonnen kon de sfeer eigenlijk niet meer stuk, en het werd al met al een erg spirituele avond. Voor een gedeelte was dit het gevolg van het contact met Reverend David Monkton (de dominee), een man uit Yorkshire, die een tijd op de Shetland Eilanden gewerkt had. A.G. & Kate waren in die tijd op tournee in Shetland en hadden zeer goede herinneringen aan de man. A.G. had tijdens de ‘singing’ voortdurend contact met de man en er werd steeds door de dominee en de aanwezigen gereageerd op het materiaal dat A.G. & Kate ten gehore brachten. Ook na de ‘singing’ liet het publiek zich gelden en werd er erg goed verkocht. Een vader met z’n zoon kochten 3 cassettes, 2 LP’s, een ‘plate’ en een ‘lovin’-cup’ voor een totaal bedrag van £ 35,– (ruim ƒ 100,–)! Voor A.G. & Kate waren dit soort dingen natuurlijk het zout in de pap. Uiteraard was is de geestelijke kant van de zaak voor hen van het allergrootste belang, maar zonder goede verkopen, collectes en andere bijdragen konden ze hun boeltje wel inpakken, want er was veel geld nodig om de machine draaiende te houden. Toen al de mensen vertrokken waren en de spullen weer in de Landrover lagen ging ik met de dominee mee naar St. Albans.

Reverend David Monkton (rechts)

David Monkton was de dominee (die destijds in Shetland werkte ) waaraan A.G. & Kate hun ontdekking van het evangelie van de Wesley’s en het Methodisme voornamelijk aan te danken hebben. Hij had hen tijdens hun eerste tournee in Shetland door dik en dun gesteund omdat hij het enorme potentieel van het duo inzag. Hij werd door A.G. & Kate beschouwd als een soort ‘geestelijk vader’ die hen had begeleid op het pad waarop ze vervolgens werkzaam werden. Het was dus ook niet erg verwonderlijk dat A.G. & Kate héél, héél erg blij waren dat ze juist hem weer terug zagen!

Na een half uurtje rijden werd ik bij de Monkton’s thuis achter de ‘tea and biscuits’ gezet terwijl er meteen uitvoerig gediscussieerd werd over de verschillen en overeenkomsten tussen Methodisme en Baptisme. De verschillen en overeenkomsten tussen Shetland en Nederland was natuurlijk ook een erg interessant onderwerp. David liet mij onder andere een fotoboek zien waarin foto’s uit de jaren twintig waren afgedrukt. Het leuke was dat het foto’s waren van de haven van Yell met vissersboten uit Urk en Scheveningen!

Uiteraard kwamen ook A.G. & Kate ruimschoots aan bod in onze gesprekken. David Monkton was voornamelijk geïnteresseerd in de geestelijke groei die zij volgens hem in de voorgaande paar jaar hadden doorgemaakt. Nu is het zo dat als de gesprekken interessant zijn, de tijd voorbij vliegt. Ook deze keer was dat het geval. Toen het tegen half twee liep werd het volgens het echtpaar Monkton tijd om maar eens naar bed te gaan. Morgen zou het weer vroeg dag zijn, en hoor je er bij te zijn.

De hint was duidelijk genoeg voor mij en nadat de gesprekken afgerond waren gaf ik te kennen ‘my place for the night’ wel te willen opzoeken. Mrs. Monkton wees mij m’n slaapkamer en vertelde waar de badkamer en het toilet waren. Mijn slaapkamer was heerlijk warm gestookt, deze nacht had ik (voor het in m’n leven) de beschikking over een elektrische deken. Om het nut hiervan zo groot mogelijk te laten zijn, hadden de Monkton’s deze maar op de maximale stand gezet, ’t bed was zo verschrikkelijk warm, dat ik eerst de deken lager heb gezet en vervolgens een paar dekens verwijderd heb.

David Monkton kweekte, net als m’n eigen vader, geraniums. De slaapkamer stond vol met overwinterende bakken geraniumstek. Halverwege de nacht moest ik naar het toilet. Dat is voor mijn doen een doodnormale zaak, maar in Engeland vond ik dat altijd wel een beetje spannend. Omdat ik vrijwel elke nacht in een ander bed sliep, werd de kans dat je een keer midden in de nacht de oriëntatie kwijt was een stuk groter. Ik probeerde dan ook elke nacht de gang naar het toilet zo lang mogelijk uit te stellen, bij voorkeur tot de ochtend. Deze nacht lukte dat echter niet. De druk op de blaas nam onheilspellende vormen aan ik het werd zaak om zo gauw mogelijk de weg naar het toilet te vinden. De heenreis lukt prima, maar toen ik teug naar m’n eigen bed wilde, was ik volledig m’n oriëntatie kwijt. Ten einde raad opende ik heel voorzichtig een deur die op de deur van mijn slaapkamertje leek. Ik had het licht in ’t toilet nog even aan gelaten en bij het schijnsel daarvan zag ik een groot tweepersoonsbed staan, met mensen erin! Als aan de grond genageld bleef ik staan. Heel, heel voorzichtig heb ik de deur weer dichtgedaan en nog veel voorzichtiger ben ik teruggegaan naar ’t toilet om daar te overdenken hoe ik er überhaupt gekomen was. U kunt zich voorstellen hoe blij ik was toen ik weer in m’n ‘eigen’ bed lag!

Vorige post Volgende post

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.