Vrijdag 16 februari 1990; de tweeëntwintigste vakantiedag
Vrij vroeg werd ik wakker. Na het gebruikelijke ochtendritueel kleedde ik mij aan en ga naar beneden. In de keuken was Kate druk bezig met het doen van een was, terwijl ze druk met Rosemary in gesprek was. Ik zat nog maar nauwelijks om m’n krukje of ik wordt door Rosemary al achter een ontbijt van toast en eigengemaakte marmelade gezet. Na het ontbijt en de koffie ging ik, terwijl Kate haar was verder afwerkte, eerst met Rosemary naar de bakker en de melkboer.Toen Rosemary en ik weer terug kwamen namen we afscheid en gingen we op weg naar Reigate. Op de route kwamen we langs Aylesbury. Hier kwam A.G., dankzij een vermelding in Skoob op het lumineuze idee om naar Weedon te gaan. Hier zou volgens Skoob een behoorlijk uitgebreide tweedehands boekenwinkel moeten zijn…

Na wat gezoek kwamen we uiteindelijk in Weedon aan. Na aan een paar mensen gevraagd te hebben waar we ‘The Lilies’ zouden kunnen vinden werden we verwezen naar een prachtig landhuis bovenop een heuvel. A.G. & Kate keken elkaar verbaasd aan. A.G. begon al geweldige visioenen te krijgen van ontelbare boeken over Methodisme, John & Charles Wesley enzovoorts. Ik vroeg mij verbaasd af of dit überhaupt wel een boekenwinkel zou zijn… Uiteindelijk belden we aan, en na een paar minuten werd de deur voor ons opengedaan door een prachtige dame met een draagbare telefoon in de hand (die telefoons waren in 1990 nog echt een zeldzaamheid en erg kostbaar). Binnen krijgen we de indruk dat we een museum binnengewandeld zijn. Prachtige tapijten, schitterend meubilair, werkelijk overweldigend. Nadat we van de verbazing bekomen zijn vroegen we aan de prachtige dame met telefoon of het hier misschien ook boeken te koop zouden zijn. Hadden we dat maar niet gedaan! We werden meegenomen op een vreselijk snelle rondleiding door diverse kamers (twintig nota bene!) die van onder tot boven vol stonden met boeken. De verschillende kamers bevatten verschillende onderwerpen, en hoewel Kate inmiddels tegen begon te sputteren werd A.G. navenant enthousiaster, hij wilde het liefst alle boeken over theologie, de Wesley’s en de afdeling ‘hymnbooks’ door. Ik liep wat verdwaasd in het rond en probeerde te bevatten dat dit eens een particuliere woning geweest was… Ik kreeg een foldertje in m’n handen gedrukt met daarin een korte beschrijving:

The Lillies, Weedon
Lilies is not a bookshop in the accepted sense of the word. It is a very large country mansion standing in 10 acres of grounds, surrounded by beautiful and imposing trees, many of which were imported from the Mediterranean region and planted here for the first time on English soil. The estate forms part of the rolling and unspoilt countryside of Buckinghamshire, on the outskirts of the delightful village of Weedon. In the woods of the Lilies, Cromwell planned the Battle of Aylesbury; and here also the remains were excavated of the first dinosaur to be found in England. The present house was designed by the architect, George Devey, and built more than 100 years ago. lts first tenant was Baron Rothschild. The first recorded building here in the twelfth century was a monastery and it is rumored that a ghost walks on the site of the old chapel. The mansion has been restored to much of its 19th century splendor. It contains a fine collection of Pre-Raphaelite paintings and drawings, a magnificent example of stained glass, and a splendid Italian marble fireplace. A special feature of the house is the museum which contains, amongst its 1000 objects on show, a collection of Indian sculpture from the jungles of Ecuador, antiquities from Egyptian tombs, the first television tube and a part of the first gramophone record to be made and one of the first manufactured wireless sets. There are almost 1000 pictures and posters on the walls. A history of the house is on sale. All the books are priced and shelved in 20 different rooms devoted to various subjects.

U kunt zich voorstellen dat wij een klein beetje gek werden van al dit ‘boekengeweld’ en in zo kort mogelijke tijd zo veel mogelijk boeken wilden bekijken. Steeds hield Kate echter haar horloge in de gaten en ze begon steeds meer aan te dringen dat we nu eindelijk maar eens naar Reigate moesten gaan omdat we anders weer eens te laat zouden komen. Omdat we toch graag op tijd willen zijn gaan we uiteindelijk toch maar weg. Toen we de oprijlaan aflopen, terug naar de Landrover, konden we kilometers ver in de omtrek zond kijken. Prachtig! Snel reden we na dit avontuur richting Londen. We kwamen op een bepaald moment door een stuk bosgebied, en toen pas was goed te zien hoe erg de stormen van de afgelopen winter hier hebben huis hadden gehouden. Er lagen hier ontzettend veel bomen tegen de vlakte.

Reigate is een voorstad van Londen, en het was voor ons zaak om zo snel mogelijk de rondweg om Londen te pakken te krijgen. Deze avond speelden we voor het eerst tijdens deze tournee in een Anglicaanse kerk. Voor mij was dat weer een nieuwe ervaring erbij. Na een uur of drie rijden kwamen we eindelijk in Reigate aan, A.G. & Kate waren hier ook nog niet eerder geweest, we moesten dus naar de juiste weg vragen. Uiteindelijk vonden we 3 Wray Park Road, het adres van de familie Hyeatt, de organisator en mijn gastgezin voor die nacht. Nadat we hadden aangebeld werd  de deur open gedaan door een erg vriendelijke man die een klein beetje stotterde. Nu nog steeds moeten Kate en ik grinniken om de manier waarop Michael ‘…per… …per… …per….haps’ zei…

Ik ben maar eens aan het zoeken geweest naar het betreffende adres in Reigate en vond een mooie recente foto. Het huis staat er nog steeds en ’t is inderdaad een kast van een huis…

Michael woonde in een enorm huis met een trapje naar de voordeur, werkelijk imposant. Wij worden na de gebruikelijke begroetingen achter koffie met een groot stuk chocoladecake gezet, terwijl ‘Pepper’, de hond zijn uiterste best deed om zoveel mogelijk aandacht van ons te krijgen. De familie had twee inwonende (erg mooie) Spaanse au pair meisjes in dienst als hulp in de huishouding, zij kregen voor de rest van de avond vrij. Na de koffie leek het ons verstandig om maar eens naar de kerk te gaan, want de spullen moesten immers nog uit de Landrover gehaald worden en ook de P.A. moest nog worden opgebouwd, we hadden nog meer dan genoeg te doen voordat de ‘singing’ kon beginnen. De kerk (St. Marks Church Hall) was verschrikkelijk groot en héél erg koud, en we begonnen en een benauwd gevoel over het aanstaande optreden te krijgen.

Mij kwam dat gevoel heel erg bekend voor van de eerste keer dat ik optredens voor A.G. & Kate organiseerde, maar dat is een heel ander verhaal. We begonnen ons een beetje af te vragen in hoeverre de kerk hier betrokken geweest is bij de organisatie en hoeveel reclame er überhaupt voor dit optreden gemaakt was. Tegen een uur of acht kwamen de eerste mensen er aan, er bleek een oud dametje uit Den Haag bij te zitten die in 1957 naar Engeland was geëmigreerd. Ze dacht dat ik A.G. was, en ik kon haar maar met moeite uitleggen dat ik hier op vakantie was en verder geen deel aan het optreden zou hebben. Tot onze verbazing kwamen er toch nog 18 mensen op het optreden af, waaronder het complete gezien Hyeatt en de twee inwonende Spaanse au pair meisjes. Omdat een man in de zaal het geheel een beetje te lang vond duren riep hij naar A.G. & Kate: ‘I do want to be home in time to get up tomorrow morning!’ Prachtig, zo’n opmerking. Toch maakte het hele gebeuren op ons een wat koude en lauwe indruk. Meezingen deden deze anglicanen nauwelijks, en ook de dominee was in geen velden of wegen te bekennen. Het lijkt wel een beetje op een ‘singing’ bij ons in Groningen…

Het viel ons op dat Marion Hyeatt iets vroeger weg ging, de ‘singing’ was nota bene nog niet eens afgelopen. Pas toen we – nadat alles was afgebroken en opgeruimd – het huis van de Hyeatt’s weer opzochten bleek waarom de vrouw des huizes zo vroeg was weggegaan. A.G. & Kate en ik werden in de ‘sitting-room’ geïnstalleerd en achter een glas sherry gezet, terwijl Micheal en Marion snel de tafel in de ‘dining-room’ dekten. Na een half uurtje werden we door Micheal opgehaald en terwijl we naar de ‘dining-room’ liepen wees Micheal ons op sommige van de ‘odd features’ die het huis had. Zo waren er overal in het huis schellenkoorden te vinden die verbonden waren met het vroegere verblijf van de bedienden in de kelder. In de ‘dining-room’ stond een prachtige mahonie eethoek, zilveren bestek en een werkelijk schitterend servies. A.G. & Kate en ik keken elkaar aan en gelukkig bleef het stil… Eerst gingen we eten. Marion had een kalkoen in de oven gestopt, er waren aardappeltjes (ook uit de oven), drie soorten groenten en wijn. Werkelijk een heerlijke maaltijd, maar het was een beetje ‘odd’ dat het inmiddels al half een ’s nachts geweest was, maar ja, je bent te gast en dus pas je je aan. Tijdens de maaltijd werd er gesproken over allerlei zaken, en daarbij krijg ik de indruk dat Marion iets had meegemaakt waardoor ze zich ‘verplicht’ voelde de mensen die volgens haar een goed werk doen te helpen. ‘k Had duidelijk de indruk dat het nachtelijke diner helemaal haar idee geweest was. Nadat wij enkele keren aangemoedigd waren om toch vooral maar goed te eten werd het zoetjes aan tijd voor het dessert. Marion had gezorgd voor ‘pie and icecream’, en terwijl de volgende fles wijn aangebroken werd zat ik stil te genieten…

Uiteindelijk gingen A.G. & Kate, zeer tegen de zin van het echtpaar Hyeatt in, weer terug naar de caravan. Ik werd mee naar boven genomen en mij werd m’n slaapkamer (bijna zo groot als mijn woonkamer in Hoogezand) gewezen. Er stond een heerlijk bed met ontzettend veel dekens voor mij klaar….

Vorige post Volgende post

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.