Maandag 19 februari 1990; de vijfentwintigste vakantiedag
Derek en Susan Souster bleken mij deze nacht van een meer dan uitstekend bed te hebben voorzien. Na een goede (en erg lange) nachtrust bracht ik eerst maar eens een bezoek aan de badkamer, dan hadden we dat al vast maar gehad, je wist immers maar nooit hoe vroeg (of laat) A.G. & Kate voor de deur zouden staan. Na het (bijna) dagelijkse bad ging ‘k eerst maar eens naar beneden. Ik had al geluid in het huis gehoord en wist daarom zeker dat ik niet de eerste zou zijn die beneden kwam. Derek zat al in de keuken met de ochtendkrant in aanslag. Nadat ik bij hem aan tafel was aangeschoven werd ik achtereenvolgens voorzien van thee, toast en een kom ‘breakfastcereal’. Voordat we echter op pad zouden gaan moest eerst nog de boot voor mijn terugreis geboekt worden. Stel je voor dat er morgen voor mij geen plaats op de boot zou zijn… Derek belde de maatschappij en regelde de zaak. Morgenmiddag tegen een uur of twee in de middag zou het tijd zijn om afscheid te nemen.

Derek: ‘I want to book the ferry’. Loketbediende: ‘What, the whole boat?’ Derek: ‘No, just one seat’. Loketbediende: ‘That’s good, because we’re not selling the boat’

The Needles zijn natuurlijk ook het voorbeeld van talloze grappig bedoelde ansichtkaartjes. Dit is daar uiteraard een voorbeeld van…

Derek bleek nog wat verder over ons plan te hebben nagedacht en adviseerde ons om zeker naar ‘Alum Bay’ te gaan. Je hebt daar een prachtig uitzicht over het kanaal en ‘The Needles’, een van de voornaamste en mooiste toeristische attracties van het eiland. We hadden Derek en Susan gisteren verteld dat ik dinsdag (al) weer terug naar Nederland zou reizen, en ook over deze kwestie had hij na zitten denken. Susan was ondertussen al lang aan het werk. Ze had thuis een computer, een modem en een goede printer, en kan daar het meeste werk thuis wel mee aan.

Tegen de tijd dat A. G. & Kate binnen kwamen wandelen liep het al aardig richting de middag, en Kate begon dan ook behoorlijk te jutteren dat we eindelijk maar eens op reis moesten gaan. Derek gaf eerst nog wat inlichtingen over de ‘singing’ van vanavond in Banbridge, aan de oostkant van het eiland. We hadden zeker tot vanavond een uur of zeven de tijd om het hele eiland te bekijken. We gingen pas weg nadat Kate naar Harwich had gebeld en naar het reisbureau in Newport en mijn komende reisschema een beetje vorm begon te krijgen. Nadat we in de Landrover zijn gestapt kwam A.G. met het voorstel om eerst maar naar ‘Alum Bay’ op het meest westelijke puntje van het eiland te rijden. Op weg daarheen konden we dan nog de verschillende andere kerkjes waar A.G. & Kate verderop in deze week moeten spelen bekijken. Gelijk al bij het eerste kerkje buiten Newport is het raak. A.G. & Kate wisten zeker dat ze hier de komende woensdag of donderdag moesten spelen, en in geen velden of wegen zijn de door Kate verstuurde affiches te zien. Dit gegeven doet de hele discussie over de kerkjes die (geestelijk) dood zijn en graag zo willen blijven weer oprakelen. Kate vond dat A. G. zich niet zo over de kwestie op moest winden. Deze dag waren we vrij, we hoefden niet of nauwelijks te reizen en we konden doen wat we wilden… Wat wil je nog meer…

De geschiedenis van dit mooie kerkje...
In 1908 it was decided to build a church in Freshwater Bay and so make a place of worship for residents and visitors. Prior to this date, services had been held in the ‘Iron room’ in the Square. That building was unsuitable in every way – too cold in the winter and too hot in the summer and looked unattractive outside. The Reverend A.J. Robertson was Rector of Freshwater at that time, and he made a watercolor painting of the kind of building he felt he would like for a real church in the Bay. The architect – I. Jones – designed the church from the painting that the Rector had done. An appeal for funds went out and met with a ready response, and the order to build was given to C. & W. White. On August 12th, 1908, the new church was consecrated by Bishop Ryle, the Bishop of Winchester. The site for the church was given by Lord Tennyson, son of the Poet Laureate – who lived nearby at Farringford. It was Lady Tennyson who suggested that the church should be dedicated to Saint Agnes, as she had always admired this young and beautiful Saint. Lady Tennyson gave the church porch as a memorial to her mother. The stone used to build the church came from an old and derelict farmhouse on Hooke Hill, Freshwater, and the date stone 1694 was incorporated into the vestry wall, thus rather misleading those who may think that the church belonged to the 17th century. The church was thatched with Norfolk reeds by Boulton & Paul of Norwich, and it was probably the first building to be thatched with reed on the Island. It was re-thatched in 1962 at a cost of £ 600. In 1979 it became necessary again and in 1981 the cost was £ 9000. There is a continuing need to raise funds for the upkeep of the church. The very attractive chancel screen was carved by the Reverend T.G. Devitt who was for some years in charge of Saint Agnes, which is a daughter-church of the parish of Freshwater. We, who live in Freshwater Bay, love and care for our little church and look forward every summer to welcome visitors who will visit with us. Some come year after year, and we are delighted to see them again and again, but to every-one who comes to the Island we wish them a happy holiday and hope they will come again and join us in worship in the small, thatched church in the Bay. The church was built largely for the convenience of visitors, and in the past, they have contributed generously to the cost of building it, and we trust that our visitors of today will help us to keep it in its present condition.

Op weg naar Alum Bay kwamen we langs een klein dorpswinkeltje in Calbourne en net als bij vrijwel alle kleine winkeltjes stopten we ook hier. A.G. kocht een krant en veel kaartjes, Kate kocht wat postzegels en Harry kocht kaartjes en andere toeristische zaken. Het landschap is prachtig mooi groen, zelfs in deze tijd van het jaar. Overal waar je maar keek zag de mooie glooiende heuvels (‘green rolling hills’, waar heb ik dat eerder gehoord…), echt waar, The Isle of Wight is een PRACHTIGE plek! De beheerster van het dorpswinkeltje verwees ons naar Tennyson Down omdat daar wat boekenwinkeltjes zouden zijn. Tennyson Down is genoemd naar de beroemde Engelse dichter Lord Alfred Tennyson (1809-1892). Tennyson werd beroemd met zijn gedichtencyclus over koning Arthur en de tafelronde, maar dat terzijde. Tennyson Down is een lief klein dorpje met uitzicht op het Kanaal. De al reeds aangekondigde boekenwinkeltjes (tweedehands boeken uiteraard) waren er inderdaad en in een daarvan vond ik een prachtig boek met landschapstekeningen. Na de boekenwinkeltjes en een wandeling door het dorpje reisden we af naar het uiterste puntje van het eiland. A.G. & Kate waren al een keer eerder in Alum Bay geweest en hadden mij lekker gemaakt met verhalen over de ‘colored sands’, een gedeelte van het strand waar het zand in een aantal verschillende kleuren voorkomt. Ik was dus zeer benieuwd naar deze plek.

Als moderne uitwas van het toerisme was men druk bezig in Alum Bay een amusementspark te bouwen, erg jammer eigenlijk, want Alum Bay heeft absoluut geen amusementspark nodig om er mooi uit te zien. Gelukkig was het wat vroeg in het seizoen, wij waren de enigen die op deze plek van de natuur kwamen genieten. Het amusementspark lag ongeveer 120 meter boven het strand, middels een trap met ontzettend veel treden was het mogelijk om naar beneden, naar het strand, te komen, ’s Zomers was het mogelijk met een stoeltjeslift naar beneden te gaan, maar deze is helaas buiten gebruik. Het waaide erg hard, mede daardoor vond ik het wel leuk om naar het strand te gaan. Eerder op deze toer, in Lowestoft, hadden Kate en ik al een strandwandeling gemaakt, maar nu waaide het een stuk harder en de golven waren dus ook een stuk hoger en woester. Vanaf het strand hadden we een prachtig uitzicht op The Needles, een iets van de kust afliggende rotspartij. Op de buitenste ‘needle’ staat een vuurtoren het scheepvaartverkeer te waarschuwen.

Eén van de foto’s die ik in 1990 van The Needles maakte. Als je héél goed kijkt is er nog een klein stukje van de bovenkant van de vuurtoren bij The Needles zichtbaar…

Ik had met A.G. & Kate afgesproken om beneden aan het strand een serie foto’s van hen te maken. De foto’s zouden dan later een keer gebruikt kunnen worden voor het blad, een cassettehoesje of iets dergelijks. De eerste stuk of tien foto’s ging het prima, maar toen ik de camera open moest doen om het volle rolletje er uit te halen had ik het wel in één keer een kokertje vol met zand… Nadat we klaar waren met fotograferen en ik het plastic kokertje van het fotorolletje met ‘colored sands’ (zwart, geel en rood) gevuld had gingen we weer naar boven. Daar aangekomen zagen we dat er een pottenbakkerij open was. Prachtig aardewerk in mooie tinten was er te koop, natuurlijk met een certificaat er bij dat het product in Alum Bay met behulp van ‘colored sands’ gemaakt was. Ik kon het niet laten, en heb maar weer een koffiemok gekocht.

Na een bezoek van ongeveer anderhalf uur gingen we weer verder. Vanuit Alum Bay waren we van plan linksom, tegen de wijzers van de klok in, het eiland rond te rijden. We stopten eerst even in Freshwater, hier staat langs de kant van de weg een prachtig mooi klein Anglicaans kerkje met een rieten dak. St. Agnes Church is ongeveer 50 jaar geleden speciaal voor reizigers gebouwd en ziet er werkelijk schitterend uit! Binnen vonden we een foldertje met de geschiedenis van dit wonderlijke kerkje. Toen we weer buiten waren, maakte ik de foto die in 1990 op m’n kerstkaartje stond. We reden via de kustweg naar St. Catherine’s Point (het meest zuidelijke puntje van het eiland) en we zagen  boven de zee een grote reddingshelikopter van de kustwacht hangen. A.G. zette de Landrover aan de kant en vol spanning wachten we op de dingen die zouden gaan komen. Vast en zeker waren we  getuige van het redden van een drenkeling. Maar toen we wat verder keken, konden we nergens een schip in nood zien, dus hoe dat met die drenkeling zat wisten we ook niet. Even later komt er een kabel onder uit de helikopter tevoorschijn met daaraan een duiker. Machtig interessant allemaal, maar we hadden nog steeds geen idee wat er gaande was, waarschijnlijk betrof het een oefening. A.G. zorgde ondertussen dat hij wat dichterbij kwam zodat ik betere foto’s van het gebeuren kon maken. Dit was toch prachtig materiaal voor m’n plakboek?

In Niton stoppen we voor de lunch omdat toch even moesten pauzeren. De bedoeling was dat we de rest van de middag in Ventnor doorbrachten en van daaruit weer terug naar Derek en Susan zouden gaan. De lunch was uitstekend, maar ook deze keer verbaasde ik me weer over de samenstelling van A.G.’s maaltijd. Eerder in dit verhaal heb ik al geschreven over mijn aversie tegen de zogenaamde ‘snoteieren’, u weet wel, van die halfgare dingen. A.G. was in staat twee van die dingen over z’n friet te laten lopen en het geheel met een verheerlijkt gezicht naar binnen te werken omdat het zo lekker schijnt te zijn…

Na de lunch gingen we verder naar Ventnor. In de eerste plaats omdat het ook aan dezelfde kustweg lag, in de tweede plaats omdat Skoob (het boek met daarin alle tweedehandse boekenwinkels in Engeland) aangaf dat hier voor ons wel wat te halen moest zijn. Het uitzicht tijdens de rit naar Ventnor was geweldig. Aan de ene kant van de weg keek je naar beneden naar de zee, aan de andere kant van de weg keek je tegen mooie beboste rotsen op met af en toe ruimte voor een mooie bungalow of landhuis. Het was me duidelijk dat we ons in het wat meer welvarende gedeelte van het eiland bevonden. Tegen de tijd dat we bij de boekenwinkel aankwamen liep het al tegen een uur of vier in de middag, we hadden dus niet zo verschrikkelijk veel tijd. Kate benutte de kans om wat levensmiddelen te kopen, terwijl ik na een vluchtige blik door de boekenwinkel naar de haven liep. A.G. bleef achter, maar had inmiddels de afdeling ‘Methodism’ ontdekt en zou voorlopig wel even bezig zijn om die afdeling volledig door te spitten. Eenmaal bij het haventje aangekomen liep ik in eerste instantie naar de waterkant, naar de aanstormende golven kijken is een van de dingen die ik leuk vind.

Tegen de tijd dat A.G. uitgezocht was, Kate haar boodschappen had gedaan en ik m’n wandeling door de stad had gemaakt was het inmiddels hoog tijd geworden om naar Bembridge, naar de ‘singing’ van vanavond te gaan (voor mij de laatste van deze tournee). Het was inmiddels donker geworden en het was daardoor vrij moeilijk om de Methodistenkerk te vinden. Toen we uiteindelijk bij de kerk aankwamen stond Nigel Fox, de dominee, ons al op te wachten. A.G. & Kate hadden deze avond weer een ‘kast van een kerk’ tot hun beschikking. Snel bouwden we de P.A. op en terwijl A. G. & Kate hun soundcheck deden liep ik wat door de kerk en maakte een praatje met de bezoekers die ondertussen binnen beginnen te komen.

We hadden inmiddels de hoop op een overvloedige opkomst opgegeven en tegen een uur of acht zaten er inclusief de dominee z’n volledige gezin bijna twintig mensen. Er scheen weer iets mis gegaan te zijn met de publiciteit, ik had in deze kerk tenminste geen aankondiging van de ‘singing’ van die avond kunnen vinden. Jammer, want er kan zo verschrikkelijk veel met zo’n avond gedaan worden. Voor mij was ‘Father, Thyne own in Christ recieve’ de mooiste song van deze avond. Toen ik na de ‘singing’ bij de LP’s stond, kwam er een wat oudere man op mij af die mij z’n excuses aanbood omdat hij zo weinig in de collecteschaal had gedaan, als ik hem het adres van A.G. & Kate zou geven, dan zou hij een check sturen. Later hoorde ik van A.G. & Kate dat hij het ook gedaan heeft… Toch nog wel een mooi gebaar op een voor de rest wat troosteloze avond. Na het inpakken en het afscheid van de dominee gingen we gauw weer terug naar Derek en Susan, we moesten immers nog het verhaal van deze dag vertellen. Terwijl wij ons verhaal vertelden werden we van twee kanten aangemoedigd met ‘mmmmmmmm’ en ‘hhhhmmmm’. Alle inspiratie ging verloren door deze overweldigende blijken van interesse. Nadat A.G. & Kate vertrokken om te kijken of hun caravan de storm van deze dag had overleefd ga ik ook maar naar boven, de volgende dag zou immers een lange dag worden…

Vorige post Volgende post

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.