Het laatste solo-optreden van Allan Taylor in Nederland op vrijdagavond 11 oktober ’24 in Gilze (NB). Ik denk dat ik Allan Taylor meerdere tientallen jaren geleden voor het eerst in Rajakimoes in Stadskanaal heb gehoord. Vervolgens kwam ik hem weer tegen bij een optreden bij A.G. & Kate thuis. Van dat optreden heb ik helaas geen foto’s. Waarschijnlijk heb ik pas een paar jaar later een ‘eigen fototoestel’ gekocht, maar ook dat is me niet helemaal meer duidelijk. Ik heb het vermoeden dat die eerste keer naar Allan Taylor luisteren ergens in het begin van de tachtiger jaren van de vorige eeuw geweest moet zijn. Dat betekent dat ik sowieso al ruim 40 jaar naar de muziek van Allan Taylor geluisterd heb.

Meer informatie over Allan Taylor (van z'n eigen website):
Allan Taylor is one of the last of the travelling troubadours who came through the social and artistic revolution of the nineteen sixties and carved out a career as a solo singer-songwriter. Born in Brighton, England in 1945 he experienced the Beatnik times, the Skiffle days, the Mods and Rockers and the early Hippy days, all played out on Brighton Beach. At the age of twenty one he left home and became part of the vibrant folk music of London, playing all of the major folk clubs of the time (for example, the famous Troubadour Club) and then to Greenwich Village, New York, playing legendary clubs such as Gerde’s, The Gaslight, The Bitter End, The Mercer Arts Center. He embraced the issues, images and emotions of his time and used these experiences as the basis of his songs. Signed to the international record company United Artists and recording in London, Nashville and Los Angeles his albums were released world-wide. By the mid-seventies he returned to Europe to live and then started on the second part of his career, having now established his modus operandi – collecting the stories for his songs in the bars and cafes of Europe and throughout the rest of the world. For more than fifty years Allan Taylor has travelled the world performing at festivals, concert halls and clubs. He is considered to be one of the foremost singer-songwriters and guitarists in his genre, with more than one hundred recorded versions of his songs by Artists in ten different languages. One song in particular, ‘It’s good to see you’ was a hit in many countries, and to date, there are over 100 cover versions of this song. Looking back as well as forward, few people can convey with such eloquence their life experiences. His songs are written from a lifetime of travelling; always the observer passing through, each song is a vignette of life, like a story told over a drink in a bar. He writes his songs in cafes, bars and hotel rooms throughout the world, songs for the lost and lonely, for the unsung heroes of life, for those marginalized by society – they all find a place in his songs. Each song has an integrity that tells you it comes from something real; characters come to life as people you know and places become as familiar as if you had been there. Allan is considered to be one of the music scene’s great guitarists, creating during his stage performance a distinctive rich and mellow sound, and with a voice that speaks of a life-time of travel he can make each song a vignette of life, like a story told over a drink in a bar. His songs have an integrity that tell you they come from something real, where characters come to life as people you know and places become as familiar as if you had been there. When this happens, you know it’s an Allan Taylor concert. Allan Taylor is also a Master of Arts and a Doctor of Philosophy and Music, having written his thesis for the Queen’s University of Belfast. Post war Britain in the fifties was grey and dull, especially seen from a council estate in Brighton, but the songs of Woody Guthrie, the guitar playing of Davey Graham and Jack Kerouac’s book ‘On the Road’ fired my imagination and I knew I had to get out on the road and make my own journey. Along the way I found the people and the stories that have stimulated the ideas that become songs, the songs you’ll hear me sing. From London to New York and across to the West Coast, to the south, to the east and to Washington, the stone-faced Vietnam Veterans standing silently in front of that huge piece of black marble stone; on to the Caribbean, through the south China seas, on to New Zealand and Australia and then back to Europe. Amsterdam, free and marijuana scented; Paris, bourgeois decadence in St. Germain, anarchic revolution at the Beat Hotel; Berlin, divided and scarred; Vienna, an old courtesan hanging on to the last trace of beauty while still with an intangible charm; Copenhagen, blond and blue-eyed easy; Italy, espresso and cigarettes and passion and panache; Slovenia after their war, with all the vitality of a new country celebrating with old wine; Dubrovnik in Croatia, missing the Serbian bombs; Zagreb full of refugees from the country villages, old soldiers in worn uniforms standing in the snow selling matches; Moules in Brussells and red-light bars on the Chaussée d’Alsemberg; The Banjo Man, Derroll Adams in Antwerp; Flanders, miles of white crosses for the millions who died in battle fighting for a few meters of mud; Switzerland and the clean pure air of the mountains. And the softer climes of Bermuda, St. Thomas in the Virgin Islands and the big, beautiful black women who took me to buy fish from the boats docking at daybreak, Barbados, green coconuts from the farmer’s stall, ‘cheap, Man, and good for the body, good for everyt’ing’; the Paradise Café in the Wanchai area of old Hong Kong and sitting with Mama San, promising to return next week with more money… the road goes on… Sit back and enjoy the journey. Allan Taylor is often called upon to give lectures or talks about song writing, especially at festivals and Arts/Cultural Centres. Not only is it a chance for members of the audience to get to know what is involved in song writing but it is also a chance for enthusiasts to ask questions about how certain songs of his were written. Combined with anecdotes about life ‘on the road’ and stories behind the songs, the sessions illuminate a side of performing and song writing that few people have knowledge of. Because of his unique experience, both as a practicing song writer with more than one hundred cover versions of his songs and as an academic the lectures/talks can be either in the form of a casual conversation between friends and enthusiasts or as a formal lecture illustrating the philosophy of artistic creativity as applied in song. Academic qualifications: 1980-83: Leeds University – degree; Bachelor of Arts (BA). 1984-85: Lancaster University – degree; Master of Arts (MA). 1986-93: Queen’s University, Belfast – degree; Doctor of Philosophy (PhD). Allan continued to work as a musician whilst taking the various degrees – the theses for the M.A. and the Ph.D. were partly written in hotel rooms throughout the world (mostly Germany, Italy, Denmark and New Zealand) and finished during a long period of seclusion in Yorkshire. Supervising professors were: for the M.A. – Professor (Dr.) David Craig, writer, poet and rock climber. for the Ph.D. – Professor John Blacking, renowned Social Anthropologist, Musicologist and Ethnomusicologist and Dr. Margaret Bennett (School of Scottish Studies, Edinburgh). It is a unique work in that it is the first time that a full-time professional musician/songwriter has done such a study, using empirical knowledge as a basis for an academic thesis. The three foci of the thesis are: the creative process, the power of song, the aesthetics of song. The Ph.D. is called ‘Song, Song writing and the Songwriter’ and is available on library loan from The Queen’s University of Belfast. For three years Allan lectured (part time) at Leeds University on subjects that fall broadly under the heading of Philosophy of the Arts. Allan has presented workshops and lectures at the Edinburgh Book Fair, the Chester festival, the Darlington festival, the Glasgow Celtic Connections festival, the Saltburn festival and Auckland (New Zealand) folk festival. In February/March of 2002 he worked on a song writing project with the Arts department of Kent County Council, which comprised four workshops, a competition for the best song and a concert for the eight finalists.

Het was ergens in de periode voorafgaand aan mijn verjaardag in juni dat ik een telefoontje van Kees Jansen kreeg. Hij had er lucht van gekregen dat Allan Taylor in oktober ’24 in Gilze op zou komen treden (voor hem op fietsafstand van zijn huis). Het zou bovendien gaan om het laatste optreden van Allan Taylor in Nederland. Allan Taylor is inmiddels 79 jaar oud en het gedurende tientallen jaren voortdurend op tournee zijn begint zo langzamerhand in toenemende mate lichamelijk gezien een (te) zware last voor hem te worden. Hoewel Kees en ik het allebei jammer vinden hebben we beiden begrip voor de situatie. Omdat we de gesprekken over het optreden in Gilze voorafgaand aan mijn verjaardag (in juni) hadden was het voor Kees een uitgemaakte zaak. Het toegangskaartje voor het optreden was zijn cadeau voor mijn 66e verjaardag.

Dit affiche vond ik op de website van Allan Taylor. De iets melancholische uitdrukking ‘The road wel travelled’ raakte me. In het geval van Allan Taylor is ‘The road wel travelled’ en mooie en zeker ook een treffende omschrijving.

Voor mij was het een ‘no-brainer’ en ik vertelde P dat ik héél graag dat weekend naar Noord-Brabant af zou willen reizen om daar in oktober van mijn verjaardagscadeau te genieten. Naar mate de datum van 11 oktober dichterbij kwam hoorde ik via Kees steeds meer details. Natuurlijk zou Kees van de partij zijn (hij is al héél veel jaren een enorme Allan Taylor fan), maar ook allerlei namen werden genoemd van meerdere mensen die ook naar het optreden zouden komen. Namen die ik kende van de periode dat ik regelmatig bij de huisconcerten van A.G. & Kate aan de Dongenseweg in Rijen kwam. Moos Roovers zou ook komen, dat was ook zeker.

Lang heb ik voor de Country And Gospel Music In That Old Tradition geschreven en veel redactiewerk voor het blad gedaan. Op een bepaald moment was voor mij de tijd aangebroken om het iets rustiger aan te doen, ’t begon een (te) grote last voor mij te worden. De consequentie van dat alles was dat A.G. & Kate en ik elkaar de afgelopen jaren behoorlijk uit het zijn oog verloren. Misschien zou het optreden van Allan Taylor in Gilze daar iets van verandering in aan kunnen brengen?

Een vrije dag op vrijdag 11 oktober ’24 was eenvoudig geregeld en aanvankelijk was het de bedoeling dat ik rond lunchtijd in Dongen (de woonplaats van Kees Jansen) aan zou komen. Dat lukte me niet. Ik deel in dat soort situaties altijd mijn live-locatie met degene waar ik naar toe onderweg ben (en natuurlijk ook met P in Groningen). Via WhatsApp werkt dat heel eenvoudig. Kees dirigeerde mij dus naar het centrum van Tilburg in plaats van Dongen. Helemaal niet erg, maar de door Kees bedachte lunch ging op die vrijdagmiddag niet door. Niet erg hoor. Moos Roovers maakte voor mij een ouderwets goede koffie, en dat maakte veel goed. Kees, Kate en Moos hadden voorafgaand aan mijn komst al even zitten mijmeren over het optreden van die avond, dat ging naadloos over in mijmeren met vier personen. Ik vond het geweldig leuk om Kate weer te ontmoeten. Hoe lang was dat wel niet geleden? We wisten het geen van beiden meer, maar het bleek dat de jaren niet zo gek veel uit hadden gemaakt.  Een mooie (her)ontmoeting en mooie gesprekken waren mijn deel. Op dat moment – het was net na de lunch – kon de dag voor mij al niet meer stuk.

In de zaal waar het optreden werd georganiseerd vond ik dit affiche. Ik kan niet zo goed bedenken welke van de twee affiches ik de mooiste vind. Dat is er maar één goede oplossing te bedenken: beide affiches gebruiken in deze post!

De rust duurde maar eventjes. Kees had afgesproken om samen met Moos naar Gilze te rijden om daar een geluidsinstallatie op te gaan bouwen. Dat was de reden dat ik naar Tilburg moest in plaats van Dongen. Ik had van tevoren al aangegeven dat ik de laatste paar jaren niet meer zo goed ben in het sjouwen van grote en zware dingen – daar was ik vroeger (toen ik af en toe met A.G. & Kate op stap ging) toch aanzienlijk veel beter in.

Met drie auto’s reden we in een soort colonne van Tilburg naar Café zalen De Hooikar in Gilze. Ik kreeg de raad een stoel te pakken en de rol van toeschouwer aan te nemen. Dat deed ik dus. Ik maakte kennis met de aanwezigen en wachtte op de dingen die zouden gaan komen. Kees Jansen en Moos Roovers maakten zich druk met het naar binnen sjouwen en opbouwen van de geluidsinstallatie. Toen een en ander goed was aangesloten werd het tijd om alles goed in te stellen; elke ruimte is immers weer anders. Wil je een goed geluid hebben, dan is het belangrijk om goed aandacht aan het instellen van je geluidsinstallatie te besteden.

Ik werd ondertussen achter een kopje koffie gezet en keek naar datgene wat er zich allemaal aan het afspelen was. Een paar makkers van Moos waren net zo vroeg als wij al met hun gitaren naar binnen gewandeld en zodra zich de kans voordeed speelden ze een stukje zodat Moos vanaf verschillende plekken in de zaal het geluid kon beoordelen. Ik had ondertussen een plekje gevonden waar ik tijdens het optreden zou kunnen gaan zitten. Gelijk de plek maar geclaimd door m’n jas over de stoel te hangen, zodat ik mijn tijd en aandacht weer aan andere dingen kon besteden.

Het was voor Moos zo logisch als wat. Het geluid moest gewoon goed zijn. Punt uit. Daar heeft hij héél erg goed zijn best voor gedaan. En eerlijk is eerlijk; het geluid was die avond voortreffelijk! Klik op de foto om een stukje van de soundcheck van Moos te zien en horen (opent in een nieuw tabblad).
Jan Boogers (links) uit Gilze is de vader van Melanie Boogers, de dame die dit optreden van Allan Taylor had georganiseerd. Rechts is Karel van Gestel uit Rijen te zien. Beiden speelden verschillende songs tijdens de soundcheck, waaronder ook mooi materiaal van Allan Taylor. Van Jan Boogers heb ik met mijn telefoon een klein stukje opgenomen, van Karel van Gestel helaas niet…

Het zal duidelijk zijn dat de uren voorafgaand aan het optreden voor mijn gevoel voorbij vlogen. Meerdere brokken in de keel moeten wegslikken… Mooie gesprekken en mooie muziek. En het eigenlijke optreden waarvoor ik naar Noord-Brabant was komen rijden moest nog beginnen! En op het moment dat je denkt dat alles zo ongeveer geregeld is komt Allan Taylor binnen samen met twee vrienden waar hij die nacht zal gaan overnachten na het optreden. Nadat ook Allan de nodige handen heeft geschud, allerlei korte gesprekjes heeft gehad en ook zijn eigen soundcheck heeft gedaan was het tijd geworden om met z’n allen aan één grote tafel te gaan eten. Melanie Boogers had haar huiswerk goed gedaan. Het bleek zelfs dat ik bij ’the crew’ hoorde en dat er ook een bord voor mij was geregeld. Ik vond het geweldig, want ik had sterke herinneringen aan allerlei optredens bij Joke en Rienk Janssen in Harpel. Ach, hoe vaak hebben we daar niet gezeten met allerlei bands aan een grote tafel. Samen eten voorafgaand aan het optreden. Het was niet altijd even handig qua tijd, maar o, wat heeft het een hoop mooie herinneringen bij mij opgeleverd!

Alles staat klaar voor een avond vol muziek en verhalen…

Kort na het eten kwam Kees Jansen binnen met een verrassing voor Allan. Hij had mij gevraagd of ik wat oude negatieven voor hem in wilde scannen (ik heb vanwege Birdeyes een negatievenscanner) van een van de eerste optredens van Allan Taylor in Nederland; bij A.G. & Kate in de Grand Ole Opry aan de Dongenseweg in Rijen. Waarschijnlijk ergens in het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw. De door mij aangeleverde scans waren mooi ingelijst en Kees had er een mooi boek over Jack Kerouac bijgedaan. Degenen die langer naar de songs en de verhalen van Allan Taylor hebben geluisterd zullen weten dat Jack Kerouac één Taylor’s inspiratiebronnen is/was. Zichtbaar aangedaan nam Allan Taylor z’n cadeautjes in ontvangst, ondertussen mompelend dat hij niet eerder een cadeau van een man had gekregen…

Wie was Jack Kerouac?
Op 5 september 1957 brengt Viking Press het boek ‘On the Road’ van de Amerikaanse schrijver Jack Kerouac uit. Het wereldberoemde boek is voor een groot deel autobiografisch. Kerouac beschreef in het werk verschillende reizen die hij tussen 1947 en 1950 door de Verenigde Staten en Mexico maakte. Het boek wordt beschouwd als een van de absolute klassiekers van de Amerikaanse literatuur. Jack Kerouac wordt ook wel eens ‘de stem van de Beat Generation’ genoemd. De Beat Generation was een stroming in de jaren vijftig van jonge ambitieuze Amerikaanse schrijvers. Naast Kerouac maakten onder meer schrijvers als Allen Ginsberg en William S. Burroughs deel uit van deze door Kerouac opgerichte groep. De in Canada geboren Kerouac brak in 1957 door met zijn deels autobiografische ‘On the Road’. Het werk van de auteur was overigens flink gekuist voor het destijds nog vrij preutse Amerikaanse publiek. Pas veel later kon er een ongekuiste versie uitgebracht worden. De roman vertelt het verhaal van Sal Paradise en zijn aan alcohol, seks, drugs en muziek verslaafde vriend Dean Moriarty. Liftend of in gestolen auto’s reizen ze kriskras door de Verenigde Staten. Hun levenswijze is anti-intellectueel, zonder binding en zonder moraal en ze zetten zich af tegen de gevestigde normen en waarden: ze kiezen voor een ongeremd en onaangepast bestaan. Kerouac werkte in 1951 drie weken lang vrijwel onafgebroken aan het boek. Alle vellen plakte hij onder elkaar tot één lange rol. Deze oerversie van ‘On the Road’ wordt daarom ook vaak de ‘scroll version’ genoemd. Het zou hierna echter nog tot 1957 duren voor het grote publiek kennis kon maken met zijn pennenvrucht. De reislustige auteur overleed in oktober 1969 aan levercirrose. Hij was toen slechts zevenenveertig jaar oud.

Toen het publiek binnen begon te druppelen bleek dat Jac, Rian en Margriet – drie vaste gasten bij de optredens  vroeger bij A.G. & Kate – ook naar dit optreden waren gekomen. Weer drie mensen die ik de afgelopen dertig niet had gezien of gesproken. Het is wonderlijk dat je elkaar weerziet en dat de gesprekken verder gaan alsof je elkaar maar amper 30 dagen niet gezien of gesproken hebt. Mooi toch? Wat dat betreft had deze middag en avond voor mij het karakter van een soort reünie met oude vrienden van vroeger.

Natuurlijk kwamen we allemaal voor hetzelfde. Een heerlijke ontspannen avond met verhalen over de muzikale avonturen van Allan Taylor en vervolgens naar de songs luisteren die de ‘oogst’ waren van al deze avonturen. Dat was vroeger al zo, en het was duidelijk dat dat over de loop der jaren niet was veranderd.

En hoe klinken die songs dan? Klik op het plaatje van de gitaar van Allan (iets hoger dan dit gekleurde blokje) om naar een van zijn songs van die avond te gaan. En zoals gebruikelijk opent de song in een nieuw tabblad…
Allan Taylor zoals we hem die avond regelmatig hebben gezien. Volkomen op z’n gemak. Mooie verhalen vertellend als inleiding op nog mooiere songs. Songs die alles te maken hebben met een leven lang ‘On the road’ zijn. Verhalen die aangeven dat dat hij het leven ‘On the road’ zwaarder begint te vinden en daar, aan de ene kant, met de nodige weemoed en melancholie, maar aan de andere kant ook heel rationeel en weloverwogen nu afscheid van aan het nemen is…

Zo maar vier songs uit het tweede gedeelte van het programma. Zo’n avond gaat eigenlijk veel te snel voorbij, en voordat we goed en wel in de gaten hadden zat het er op. Allan Taylor kreeg een staande ovatie van de circa 100 gelukkigen die er deze avond bij waren. Het zat er op. Het werd tijd voor bloemen, bedankjes aan degenen die deze avond mogelijk hadden gemaakt en een ontzettend tevreden Melanie Boogers. Haar (en ook die van haar vader) wens/plan was een daverend succes geworden!  De avond was echter nog niet helemaal voorbij, want in tegenstelling tot wat we van Allan Taylor gewend zijn kwam er deze avond ook nog een toegift. Eentje die we niemand uitgezonderd (volgens mij) allemaal mee hebben gezongen.

Het zat er nu echt op. Ik kreeg de vraag of ik iemand naar het station in Rijen wilde brengen, iets waar ik lang geleden ook vaak gebruik van heb gemaakt. Ik kon het verzoek dus ook niet weigeren. J ging mee als gids. Vervolgens heb ik bij J thuis nog een paar uurtjes heel genoeglijk terug zitten blikken op de avond en ook op de voorgaande jaren natuurlijk. We waren het er over eens dat we een prachtig avontuur hadden beleefd. In de tijd dat ik met J aan de klets was zorgden Moos Roovers en Kees Jansen er voor dat de geluidsinstallatie weer netjes afgebroken en opgeruimd werd. Ik overnachtte bij Kees Jansen, maar eerst moesten we natuurlijk wel even terugblikken op de prachtige  avonturen van die dag…

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.