Vrijdag 13 december 1991; de achtentwintigste vakantiedag.
Halverwege de ochtend werd ik wakker, deze keer van allerlei keukengeluiden. ‘k Was er zeker van, het was – gezien de geluiden die uit de keuken – de ideale tijd geworden om toch maar eens om op te staan. Een vlugge blik op m’n horloge leerde me dat ik inderdaad gelijk had, het was ondertussen 10:00 uur geworden. Vlug heb ik wat kleren bijeen gezocht en ben vlot naar de douche gegaan voor de dagelijkse hygiënische verplichtingen. Toen ik uiteindelijk schoongepoetst en wel de keuken instapte was de eerste vraag er eentje van Sybil: ‘Harry, what would you like to have for breakfast?’ Kate zat ondertussen al lang aan tafel allerlei administratieve werkzaamheden te verrichten en had natuurlijk ook al lang daarvoor gegeten. Ik ging maar bij haar zitten en vertelde Sybil dat ze zich niet al te druk moest maken. Al dat gedoe voor een ander zo vroeg in de ochtend, en dat alleen voor een ontbijtje…

Uiteindelijk werd het toch nog aanzienlijk meer dan ik verwacht had. Scrambled eggs, toast, grapefruit, sinaasappelsap, thee, kortweg het hele arsenaal werd uit de kast gehaald. Terwijl ik rustig bezig was dit alles naar binnen te werken keek ik eens wat nauwkeuriger naar hetgeen Kate aan het doen was. Ze was druk bezig de adressen van de kerstkaarten op enveloppen te schrijven. Als ze al de kerstkaarten op die manier bij langs zou moeten… Jazeker beaamde Kate, alle adressen moesten handmatig uitgeschreven worden en dat voor dat we weer terug naar Nederland zouden gaan. Er stond ook nog  een behoorlijk tijdsdruk op haar werkzaamheden. Los van het feit dat Kate waarschijnlijk ook al enige tijd in de weer geweest was met het regelen van de optredens voor de komende tijd begon ik een beetje medelijden met haar te krijgen en bood aan om mee te helpen met het schijven van adressen. Je moest tenslotte wat doen voor de kost.

Tegen de middag werd het tijd om ook nog wat andere dingen te doen op deze dag. A.G. & Kate hadden al eerder het plan opgevat om vandaag naar Donald P. Raine, een goede vriend en boekenhandelaar te gaan. Deze dag was een goede dag voor zoiets. Ten eerste hoefden A.G. & Kate die avond niet te werken (de tournee zat er immers al op) en in de tweede plaats woonden Derek en Sybil redelijk in de buurt van Shipley, het plaatje waar Donald P. Raine destijds woonde. Kate had ondertussen geconstateerd dat A.G. wakker en bijna reisvaardig was; tijd om gedag tegen Sybil te zeggen en de adressenschrijverij in de caravan op te bergen. De caravanpootjes werden nog even verder uitgedraaid om de caravan de nodige stabiliteit te verlenen, de laatste spullen in de Landrover gepakt en we gingen op weg naar Shipley.

Mooie oude ansichtkaart van Shipley. Natuurlijk zag het er heel anders uit toen wij er in december 1991 waren. En ik denk dat het er tegenwoordig weer heel anders uit ziet…

Donald P. Raine en z’n vrouw woonden in een alleraardigst klein rijtjeshuis dat voor de helft uit woning bestond en voor de andere helft op een onwaarschijnlijke ingewikkelde manier met boeken volgepropt was. Donald’s specialisatie was religieuze boeken en binnen dat segment lag de nadruk vooral op het Methodisme; geen wonder dat A.G. en Donald elkaar al een behoorlijke tijd kenden. Een gedeelte van de boeken die in de Rijense Grand Ole Opry te vinden waren (waarschijnlijk nog steeds zijn) kwamen zonder enige twijfel uit Shipley. Terwijl mevrouw Raine voor de catering zorgde en Kate een beetje haar gang ging struinden A.G. en ik het boekenwinkelgedeelte van het huisje volledig af. Donald had zich zoals het een echte beheerder betaamde achter z’n werktafeltje teruggetrokken en voorzag onze handel en wandel van een doorlopend commentaar. Alhoewel de aard van Donald’s handel niet helemaal ‘my cup of tea’ was, genoot ik toch met volle teugen van dit alleraardigste (maar o zo zakelijke) Engelse heertje.

Behoorlijk sterke Engelse thee en kleine sandwiches op een gedateerd bordje. Da’s ongeveer hoe ik het mij kan herinneren…

Donald’s vrouw zorgde goed voor de klanten van haar echtgenoot. Ze kwam met thee, cake en iets later nog met van die heerlijke kleine Engelse sandwiches. Terwijl het uitzoeken en overleggen over de eventueel aan te schaffen boeken in een onverstoorbaar tempo door ging (voornamelijk tussen A.G. en Donald P. Raine) zochten Kate en ik het gezelschap van mevrouw Raine op. Alleraardigste discussies, die voor mijn gevoel toch veel op een beleefdheidsvorm leken, werden gevoerd om de tijd mee door te komen. Aan het einde van de middag had A.G. verschillende zaken aangeschaft die met een tevreden gezicht naar de Landrover gebracht konden worden. Zelfs ik, die in eerste instantie niet van plan was iets aan te schaffen, had me door de charme van Donald Raine laten verleiden. Uiteindelijk ga ik naar huis met een exemplaar van ‘The evangelical doctrines of Charles Wesley’s hymns’ van J. Ernest Rattenbury en ‘The new methodist hymnook illustrated’ van John Telford. Dezelfde Rattenbury is trouwens ook de oorspronkelijke schrijver van de artikelenserie over de twaalf apostelen (een serie artikelen die destijds in de CAGMITOT hebben gestaan). Het boek van John Telford bent u al regelmatig tegengekomen als u de boekjes van de laatste LP’s van A.G. & Kate indertijd goed hebt gelezen (er werd driftig uit geciteerd).

Ik had indertijd een aardige verzameling boeken over Methodisme opgebouwd. Een jaar of 10 terug had ik meer ruimte voor boeken nodig. Ik besloot om de boeken over Methodisme af te stoten. Ik kon ze aan de straatstenen niet kwijt. Uiteindelijk wilde De Slegte in de binnenstad van Groningen ze wel hebben, maar gek veel meer de de oud papier waarde heb ik er destijds niet voor kunnen krijgen…

Tegen het einde van de middag werd het tijd om Shipley weer achter ons te laten. De aangeschafte boeken werden, na zorgvuldig in te zijn gepakt en (door Kate) afgerekend, in de Landrover gepakt en vervolgens waren we klaar om weer verder te reizen. Omdat het toch nog wel een paar zou uur zou vergen om weer terug in York te komen maakten we plannen om onderweg maar iets te gaan eten. Het was al een hele tijd geleden dat we een behoorlijk goede kebab hadden gehad en omdat we het daar gezamenlijk over eens waren gingen we in eerste instantie op zoek naar een aardige ‘take-away’. Uiteindelijk lukt het ons in Leeds om voor ons drieën kebab’s te kopen. De kebab’s waren die dag echt van uitzonderlijke goede kwaliteit. De mensen van Al Falah hadden wat dat betreft onze onmiddellijke instemming.

Onze veronderstelling dat de kebab van uitzonderlijk goede kwaliteit was klopt waarschijnlijk wel. Nu, in 2024, bestaat de zaak nog steeds. Dat zou met middelmatige broodjes kebab nooit zijn gelukt denk ik…

Eenmaal terug in York bij Derek en Sybil moesten we natuurlijk eerst ons verhaal kwijt. Met name Sybil vroeg ons hoe we het gehad hebben. Alhoewel Derek en Sybil A.G. & Kate al verscheidene jaren kennen vroegen ze zich naar mijn gevoel nog regelmatig af waar het duo eigenlijk mee bezig was. Af en toe was het aan het echtpaar te zien dat hen hun bijna boven de pet ging. Niettemin wisten we over te brengen dat we een zeer aangename en vruchtbare middag achter de rug hadden.

Terwijl Sybil verder ging met de verzorging van de inwendige mens (voor zover aanwezig) hielp ik Kate maar weer verder met het schrijven van de adressen voor de kerstkaarten, het werk moest immers af zijn voordat we weer terug naar Nederland zouden gaan. Toen uiteindelijk aan het einde van de avond de enveloppen voor de kaartjes naar Engeland, Wales en Schotland geschreven waren, werd het tijd om op bed te gaan. Het duo trok zich terug naar de op de oprit staande caravan, ik ga weer naar m’n kleine kamertje (zonder ramen).

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.

Vorige post Volgende post