Bertolf Lentink: zang en gitaar ♦ Natalie Schaap: contrabas en zang ♦ Janos Koolen: mandoline en zang ♦ Joost van Es: viool ♦ Jos van Ringen: banjo ♦ Caspar de Groen: dobro

Mensen die in Zwolle wonen worden ‘Blauwvingers’ genoemd, dat is al heel veel generaties lang het geval. Ik weet dit omdat ik ook een aantal jaren in Zwolle heb gewoond. Bertolf Lentink woont al langere tijd in Zwolle en zijn bluegrass-project heet ‘Bluefinger’, wat mij betreft een mooie verwijzing naar zowel zijn woonplaats als de muziek waar mee is opgevoed.

Ik heb Bertolf meerdere tientallen jaren geleden een keer gezien (zonder dat ik het in de gaten had) bij een festival in Papenvoort in 1987 waar Peter Rowan, Jerry Douglas en Mark O’Connor destijds een absolute hoofdrol hadden. Op de jonge Bertolf (hij moet toen ongeveer een jaar of vijf oud geweest zijn) heeft dat bewuste optreden een onuitwisbare indruk achtergelaten, een zo onuitwisbare indruk dat hij op jonge leeftijd al het plan had om ooit eens iets samen met zijn muzikale helden te doen.

Dat is hem onlangs gelukt en het album ‘Bluefinger’ is daar het tastbare resultaat van. Al langere tijd trekt Bertolf met zijn band langs verschillende theaters. Vanuit verschillende hoeken had ik al gehoord dat deze optredens zeer de moeite waar waren, en ik wilde dat ook graag een keer met eigen oren beluisteren. Zaterdagavond 30 november ’24 ging ik naar Hoogezand om in theater Het Kielzog een optreden van Bertolf mee te maken.

Ik had ook een bijbedoeling met mijn bezoek aan Hoogezand. Eén van de foto’s die ik maakte tijdens dat legendarische festival in Papenvoort in 1987 is via Egbert Meyers bij Bertolf beland. Via Bertolf belande die foto weer bij BNN/VARA, waar de foto als achtergrond was te zien toen Bertolf in begin te gast was in het programma van Gijs Groenteman. Het leek me mooi om Bertolf ‘face to face’ te vertellen dat ik 37 jaar geleden die foto maakte. Het resultaat? Een erg leuk gesprek!

Het Kielzog in Hoogezand is een mooi, modern en klein theater met voldoende parkeerruimte (ook niet onbelangrijk). Er werden twee sets gespeeld; eentje voor en eentje na de pauze. De eerste set was een soort muzikale geschiedenisles langs de muziek van Bertolf’s jeugd (eigenlijk de muziek waar hij mee is opgegroeid). De tweede set richtte zich meer op bluegrass uitvoeringen van ouder materiaal van Bertolf, maar er was ook ruimte voor musici die een grote inspiratie voor Bertolf zijn geweest. Mensen als bijvoorbeeld Tony Rice, maar ook Doyle Lawson, en vooral Jerry Douglas komen in het avondvullend programma uitgebreid aan bod.

Bertolf’s vader was geabonneerd op het blad Strictly Country en bluegrass muziek was in uitbundige mate in huize Lentink te beluisteren. Samen met zijn vader maakte de jonge Bertolf muziek, en zoals de bewuste foto bewijst, nam vader Lentink z’n zoon ook mee naar festivals. Geen wonder dat – als je met bluegrass bent opgegroeid – het later ook weer tevoorschijn komt zullen we maar zeggen.

Ik heb de zaterdagavond hoofdzakelijk op het puntje van mijn stoel doorgebracht en was onder de indruk van het programma. Het was niet op de manier van ’the next song goes like this’, maar het programma was humoristisch, leerzaam en onderhoudend tegelijk. Alle mensen die eerder tegen me gezegd hebben dat het optreden zeer de moeite waard zou zijn. Tja, al die mensen hadden gelijk! Het was meer dan de moeite waard. Ik heb in elk geval enorm genoten!

En wat ik het mooiste nummer vond? Dat is niet zo moeilijk, dat is zonder enige twijfel de onderstaande song die uit het repertoire van Doyle Lawson & Quicksilver komt…

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.