Maandag 16 december 1991; de eenendertigste (en laatste) vakantiedag.
Ik was mooi op tijd wakker en ben die maandagochtend gelijk maar begonnen met het afhalen van het bed en ‘t netjes opvouwen van de verschillende lakens, dekens en kussenslopen. Van A.G. & Kate had ik begrepen dat we tegen 14:00 uur weg zouden moeten rijden, het was dus zaak om op tijd klaar te zijn (sowieso eerder dan A.G.). Ik verwachtte dat – gezien de ervaringen van de afgelopen weken – het waarschijnlijk niet zo’n verschrikkelijk groot probleem zou worden, maar ik hield/houd er niet zo erg van dat er mensen op mij staan te wachten. Ik begon dus maar gelijk met opruimen en het inpakken van mijn spulletjes. Toen ik naar beneden ging en in de woonkamer kwam kreeg ik de schrik van m’n leven. Derek had alle nodige voorbereidingen getroffen om de woonkamer te gaan behangen. Al het meubilair stond aan de kant en overal lagen kranten. Tot mijn grote vreugde gebruikte hij een product dat destijds in uitbundige hoeveelheden bij Avebe in Foxhol geproduceerd werd.

Destijds was Avebe al meerdere decennia de producent van Solvite 2419, een prima behangerslijm dat destijds ook al decennia lang in grote hoeveelheden naar Groot-Brittannië verkocht werd. De voorgaande jaar of zes bestond een groot gedeelte van mijn dagelijkse werkzaamheden uit het voor aflevering keuren van dergelijke plaksels. Ik werkte destijds bij de Kwaliteitsdienst van Avebe Foxhol. Bij het 100-jarig bestaan van Avebe zijn we trouwens Royal Avebe geworden. Ik kon Derek dan ook vol vertrouwen vertellen dat ik persoonlijk voor de kwaliteit van het gebruikte product ik kon staan omdat ik naar alle waarschijnlijkheid zelf de eindcontrole van het product gedaan had. Terwijl hij me vol verwondering aankeek maakte ik de meest stomme opmerking die ik tijdens de hele tournee gemaakt heb. Ik zei tegen Derek dat hij meer netjes dan snel aan het behangen was, terwijl ik het als een compliment voor z’n netheid bedoelde vatte hij het op als een aanmerking op zijn tempo. Ik was er beslist niet gelukkig mee dat ik in een overmoedige bui dergelijke onzin uitkraamde…

Tegen de tijd dat de gemiddelde Nederlander net achter z’n eerste bakje koffie ging zitten had ik al m’n tassen en zakken al netjes ingepakt. Het was ook maar goed dat ik een dergelijke voortvarendheid aan de dag had gelegd, want zo rond 12:00 uur wilden A.G. & Kate nog één keer York in. Eergisteren had Kate een jurk gekocht die eigenlijk omgeruild zou moeten worden; het gaf ons de gelegenheid om nog even een paar laatste tweedehands boekenwinkels te doen.

Het geluk was deze dag meer aan mijn dan aan Kate’s zijde. Kate’s omruilactie slaagde helaas niet en ik vond in een aardige boekenwinkel drie boeken! Eéntje van Robert Service (al heel veel jaren één van m’n favoriete schrijvers, naast John Steinbeck natuurlijk), een mooie Highways and byways en een fraai fotoboek over Louisiana in de Verenigde Saten. Terwijl wij wat met de Landrover door York probeerden te racen liep de spanning op de voorbank van het voertuig aardig op. Geen wonder, er moest nog veel gebeuren en we hadden eigenlijk niet zo veel tijd meer over…

Terug bij huize Spencer moest allereerst de caravan achter de Landrover gehaakt worden. Sinds kort daarvoor (destijds ongeveer 5 jaar terug) hadden A.G. & Kate twee stabilisatoren om de caravan op hobbelige wegen een beetje op het goede spoor te houden. Kate zou me even helpen de beide (on)dingen vast te maken.

Een stabilisator of stabilisatorkoppeling is een constructie voor een aanhanger of caravan die moet voorkomen dat de combinatie (trekkend voertuig – aanhangwagen) tijdens het rijden in een pendelende beweging komt. Het slingeren kan ertoe lijden dat de aanhanger oncontroleerbaar wordt, en zo van de weg kan geraken. De meeste stabilisatoren werken door middel van remschoenen op de trekhaakkogel.

Harry dacht dat het met bruut geweld ook wel zou werken en klemde Kate’s vingernagel dusdanig hard tussen de stabilisator en bevestigingspunt achterop de Landrover dat Kate vervolgens huilend in de caravan verdween. Wat voelde ik me op dat moment ongelukkig! Later bleek dat het haar een vingernagel gekost had. Ter plekke nam ik me voor om me nooit meer met de stabilisatoren van de caravan te bemoeien, een voornemen dat ik behoorlijk lang volgehouden heb.

Uiteindelijk was tegen een uur of twee het moment van afscheid daar en gingen we op weg. Natuurlijk namen we eerst nog uitgebreid afscheid van Derek en Sybil, ze hadden immers geweldig voor ons gezorgd en we waren vastbesloten om nog eens terug te keren naar York (hetgeen ondertussen ook al eerdere malen gebeurd is). Het was ongeveer 100 kilometer rijden naar Kingston-upon-Hull, het was die dag behoorlijk mistig en we namen er dan ook rustig de tijd voor onze reis. Onderweg moest er natuurlijk ook nog getankt worden en moesten de gasflessen die in de caravan voor verwarmingsdoeleinden gebruikt werden nog omgeruild worden. Redelijk op tijd kwamen we bij het King George dock in Hull aan. Deze keer hoefden we ons niet vreselijk te haasten en in spanning te zitten of we het wel of niet zouden halen. Terwijl Kate de verschillende administratieve formaliteiten afhandelde wachtten A.G. en ik in de Landrover. Na deze plichtplegingen was eindelijk het moment daar dat we met Landrover en caravan aan boord van de boot terug naar Rotterdam Europoort mochten.

De terugreis was daadwerkelijk begonnen. Na het eten trokken A,.G. & Kate zich in hun kamertje terug om voor het slapen gaan nog even het een en ander te repeteren. Ik ging naar de bar, dronk een paar borrels op de goede afloop, zette m’n horloge een uur vooruit en ging naar bed in m’n eigen hutje. Dit behoorlijk lange avontuur zat er op…

Jaren geleden verscheen A.G. & Kate’s CAGMITOT (Country And Gospel Music In That Old Tradition) gemiddeld vier keer per jaar. Dit reisverslag besloeg destijds veertien afleveringen. Indertijd had ik de illusie dat ik de volledige tekst van dit verhaal wel even in een paar weken zou kunnen schrijven. In eerste instantie ging ik ook vlot van start, maar al gauw beperkte het schrijven zich tot de momenten dat er kopij voor de eerstvolgende CAGMITOT geschreven moest gaan worden (en dan vaak op het allerlaatste moment. Al met al heb ik destijds de lezers van de CAGMITOT 3½ jaar lang bezig en aan het lijntje gehouden. Toen ik eindelijk het laatste gedeelte zat te tikken op mijn computer was mijn allergrootste vreugde dat het laatste blaadje uit m’n aantekenblokje van 1991 eindelijk bij OPA (de Oud Papier Aktie) kon…

Ook nu heb ik een soortgelijk gevoel. Aan de ene kant is het jammer dat dit verslag na 32 afleveringen klaar is. Aan de andere kant ben ik nu ook wel een beetje opgelucht dat het klaar is… Achteraf  bleek dit reisverslag ook het laatste reisverslag te zijn dat ik in de jaren negentig van de vorige eeuw voor A.G. & Kate’s CAGMITOT heb geschreven. In mijn archief heb ik nog een flink aantal foto’s van een reis met A.G. & Kate naar Devon, Cornwall en de Scilly Eilanden. Het bij die reis behorende aantekenblokje is over de loop der jaren verloren gegaan. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog…

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.

Vorige post