Dit deeltje is het voorlaatste deel van deze reeks ‘Unpublished Bill Clifton interviews’. Destijds hadden Bert Nobbe, Kees Jansen en ik bedacht dat het mooi zou zijn als er een keer een boek over Bill Clifton zou verschijnen. destijds was dat er (nog) niet en wij hadden het plan opgevat om daar wat aan te doen. Het is een beetje een ingewikkeld verhaal, maar het zal duidelijk zijn dat het boek over Bill Clifton niet ons drieën is geschreven. Het is ons destijds niet gelukt en uiteindelijk is het er niet van gekomen. Ik ben blij en trots dat onze interviews met Bill Clifton door Bill C. Malone – die uiteindelijk wel het boek over Bill Clifton schreef – als ‘invaluable information’ werden aangeduid. Ik wens je weer veel plezier met lezen en luisteren. Andersom mag natuurlijk ook…
The influence of The Carter Family music
Transcriptie:
What do you think of the fact that The Carter Family songs and material has such a prominent place in country music still, not in modern country music but everybody playing acoustic country music can’t get around The Carter Family, is it? Well, I guess there are two reasons for it. First of all: anybody who was raised in the South and whose family was lucky enough to have a record player or whose grandparents were lucky enough to have a record player had been introduced to The Carter Family through recorded music. And through the… I guess anybody who’s a grandparent and playing their music for a grandson or a granddaughter, their eyes light up when they put on a Carter Family record and that means a lot. That music has stirred their soul and the younger people are beginning to latch on to it, realizing that ‘yes, hey, there is something about this music that stirs your soul’. And even the younger generation of the Carter Family, like Dale Jett, Janette’s youngest son, was not really into the family music until just very recently. I’d say the last, well, the last ten years maybe. And he’s is his forties now. So, you’re talking about somebody who went up till they were practically forty years old, maybe, and were still thinking ‘country music’ and not ‘family music’. And now, all of a sudden, the value of that family music hits him. Yes, it’s there and all the roots of the music and all the feeling, the soul is packed into there and those songs. And as I’ve told Rienk Janssen many times, I’ve never heard a bad song from The Carter Family. I mean, I like some better than others. Some are more appropriate for me to sing than others but I love them all. I mean they just never recorded, what I call, a bad song.
Do you think their music will continue to live on in future generations? Yeah, I do. Because it is soul music, its music that has been written from, in most cases; not always, from a real connection with life. Whether it be a tragedy or a love story or whether it be… By a tragedy I mean, well, I’m talking about ‘The cyclone of Rye Cove’ or I’m talking about ‘The poor orphan child’. Yes, about disasters of various kinds or, you know, the eternal love stories ‘The storms are on the ocean’, my love for you will never die and it’s eternal.
I think when you listen to ‘Single girl, married girl’, for that age and time, it’s incredible. It is. Sarah said she never wanted to sing that song but she did. But from her heart I think she wanted to sing it. But she didn’t want to record it probably. But she said she didn’t want to record it and I would say she probably didn’t. But then that wasn’t because her heart didn’t say that, because her heart probably said that.
If you come up with a rendition like that you can tell it’s real. Oh yeah, absolutely.
It’s nothing like: ‘Okay. Now I found a few clever lyrics and now I’m going to sing them’. Oh no, no. It was all very real and especially at that time. I mean, like you say its fifty or sixty years before it’s time. Well, fifty years before it’s time anyhow. And I could imagine, you know, a lot of people I know singing that song in the, well, even the sixties, for example Alice and Hazel and a good many others, but those two come to mind. Both of whom I know very well so I can say that I know that they would have sung it had it been a new song. Or they may have sung it, for that matter. They probably have, I just don’t know, over the years. Maybe not have recorded it but they probably have sung it, you know. Cause it’s a, it says a lot. And that whole movement that took place, well I guess mostly after the pill came and the freedom of women to choose completely whether they would have a family or not have a family and how big that family would be. That all happened after the pill came along. And then, so we’re talking about the sixties and seventies and so forth. ‘Single girl, married girl’ came along in 1927, so it was forty years before it’s time anyhow.
NABESCHOUWING…
De tekst van ‘Single girl, married girl’ beschrijft niet alleen de teloorgang van het huwelijk van Sara Carter met A.P. Carter. Het huwelijk van Sara en A.P. eindigde met een scheiding in 1936 – ongeveer een jaar na de tweede opname uit onze playlist in deze post. De tekst van ‘Single girl, married girl’ is ook een soort vergelijking van de toekomstbeelden van getrouwde vrouwen en vrijgezelle (jonge) vrouwen in de twintiger jaren van de vorige eeuw. In die tijd werd verwacht dat getrouwde vrouwen hun volledige leven dienstbaar aan hun gezin zouden moeten blijven. Vrijgezelle (jonge) vrouwen – destijds ook wel ‘Flappers’ genoemd – rookten, dronken, droegen korte rokken en hadden nog kortere haren. Getrouwde vrouwen kregen kinderen, deden de was, maakten maaltijden en zorgden er voor dat de kinderen te eten kregen, zorgeden er voor dat het huis schoon en aan de kant was. In Sara’s geval kwam daar het hakken van hout voor de kachel en het ploegen van de akkers nog bij. A.P. Carter was vaak langdurig van huis in de zo toepasselijk genaamde Poor Valley om stekken van fruitbomen proberen te verkopen. In die tijd maakte A.P. Carter vaak meerdaagse reizen langs geïsoleerde dorpjes en Central Appalachia samen met zijn vriend Lesley Riddle. Er werden songs verzameld van allerlei zangers en muzikanten en verscheidene van die songs eindigden uiteindelijk in het repertoire van The Carter Family.
Het thema van het leven van de ‘single girl’ versus het leven van de ‘married girl’ is een universeel thema dat in veel folk tradities op diverse plekken op de wereld teruggevonden kan worden. Vroeger toen vrouwen op een veel jongere leeftijd trouwden en in hun bestaan afhankelijk van hun man werden om überhaupt het hoofd boven water te kunnen houden was het thema waarschijnlijk meer relevant dan tegenwoordig.
Pas in 1920 kregen vrouwen in de Verenigde Staten stemrecht – voorafgaand aan die tijd mochten alleen mannen hun stem uitbrengen. Vrouwen waren in die tijd in vrijwel alle aspecten van het leven ondergeschikt aan mannen. Van getrouwde werd verwacht dat ze het huishouden deden, kinderen kregen en voor een goede opvoeding zorgden, en vooral dat ze handelen op een zodanige manier die de goedkeuring van hun mannen kon krijgen. In de wat meer afgelegen gebieden van de Appalachen leefden de meeste vrouwen in het begin van de twintiger jaren van de vorige eeuw zonder elektriciteit. Er waren geen koelkasten om het eten vers te houden, strijken gebeurde met een strijkijzer die voortduren met hele kolen warm gehouden moest worden, koken gebeurde door hout te stoken, je ging naar een bron of put voor water en je had geen toilet in huis maar een ‘outhouse’ in plaats van een badkamer. Veel woningen in de meer afgelegen gebieden van de Appalachen kregen pas elektriciteit in de veertiger jaren van de vorige eeuw. Veel Amerikanen vonden dat vrouwen niet buitenshuis mochten werken als hun man ook een baan had. Als het dan al zo was dat vrouwen een baan buitenshuis hadden, dan hadden werkgevers natuurlijk het volste recht om hen ontslag te geven na hun huwelijk, of na het moment dat er kinderen kwamen. Deze praktijk gaat op sommige plekken door tot op de dag van vandaag, zeker voor vrouwen die geen lid van een vakbond zijn. Vrijgezelle vrouwen, gescheiden vrouwen en weduwen hadden ook met grote uitdagingen te maken om überhaupt het hoofd boven water te kunnen houden. Als een vrouw een lening wilde hebben, was het verplicht dat een man ook tekende voor de lening… In de twintiger jaren van de vorige eeuw was een scheiding een zwaar stigma, ondanks het feit dat het eenvoudiger was geworden om te scheiden dan voorheen. Rechtshulp voor vrouwen in relaties waar van misbruik en/of mishandeling sprake was, was er nauwelijks. Er was een gezin dat vreselijk leed vanwege een gewelddadige vader. De moeder vroeg aan de kerk of het mogelijk zou zijn om te scheiden, maar er werd niet eens naar haar geluisterd. Scheiden was alleen toegestaan als er sprake was van oversspel, er kon mogelijk een uitzondering gemaakt worden als er sprake van impotentie was. Wilde de vrouw in een dergelijke situatie de zorg krijgen voor haar kinderen, dan was het noodzakelijk aan te tonen dat ze daar geestelijk toe in staat was. Gescheiden vrouwen werden doorgaans als mislukking beschouwd, als te slap om moeder te kunnen zijn.
In 1927, toen de eerste versie uit onze playlist tijdens ‘The Bristol Sessions’ werd opgenomen, was Sara Carter ongeveer 29 jaar oud. Ze zong met de stem van een ‘mountain girl’ terwijl Maybelle het tempo aangaf op haar gitaar, op een manier die bijna lijkt op clawhammer op de banjo. Sara was op dat moment al 12 jaar getrouwd met A.P. Carter, en was ondertussen moeder (van Jeanette) geworden. Ze wist waar ze over zong in deze song. Terwijl de song het verschil aangaf tussen de manier van leven van de ‘single girl’ en de ‘married girl’ klonk daar ook iets van humor, alsof het een kinderliedje betrof.
‘Single girl, married girl’ heft een behoorlijk basaal thema. De song maakt het contrast duidelijk tussen het leven van een typische ‘single girl’ ten opzichte van de de manier van leven van een ‘married girl’. De song heeft een behoorlijk pessimistische kijk op ‘het instituut’ huwelijk. De ‘single girl’ trekt mooie kleren aan, geeft haard geld uit, en gaat haar eigen gang. De ‘married girl’ draagt eenvoudige kleren en ze moet huilen als ze haar kindje aan het wiegen is. Ze zit ergens met een kind op schoot. De song geeft eigenlijk niets positiefs over het huwelijk te melden. De focus ligt volledig op de negatieve effecten van het huwelijk op het leven van vrouwen. Het zou interessant zijn om te weten waar deze song oorspronkelijk vandaan komt. Zou de song misschien door een vrouw geschreven zijn? Zouden vrouwen deze song misschien hebben gezongen om hen te waarschuwen niet te vroeg te gaan trouwen? Of zou het bedoeld zijn als een humoristische song? Een parodie op allerlei klagende vrouwen?
Er gaat een verhaal dat Ralph Peer toch wel een beetje aan moest dringen om Sara en Maybelle Carter zo ver te krijgen dat ze deze song op te nemen. Van A.P. Carter was bekend dat ‘he didn’t like it’. Eigenlijk is het wel duidelijk waarom de opname van ‘Single girl, married girl’ zo’n groot succes was. De autoharp en de gitaar geven de song een ‘upbeat’ gevoel mee en de luisteraar wordt onmiddellijk de song ingetrokken. Sara’s iets laconieke zang klinkt tegelijk jeugdig en wereldwijs. Het is te horen dat ze goed in de gaten heeft waarover ze zingt. Het is grappig om te weten dat Maybelle op het moment van opnemen zwanger was… Waarschijnlijk was het destijds een verstandige zet van A.P. dat hij deze song over heeft gelaten aan Sara en Maybelle…
In 1935, toen de tweede versie op onze playlist werd opgenomen, was het huwelijk van Sara en A.P. Carter bijna voorbij. Het tempo in deze uitvoering ging omlaag, Sara’s stem klinkt zwaarder en heeft een lagere toon. Je voelt als het ware de vermoeidheid en haar bitterheid in deze nieuwe uitvoering.
Na haar scheiding van A.P. Carter trouwde Sara met Coy Bayes (een neef van A.P. Carter) en in 1943 verhuisden ze naar Californië. De originele Carter Family viel uiteen aan het eind van de jaren veertig van de vorige eeuw. Maybelle begon toen op te treden met haar dochters Helen, June en Anita als The Carter Sisters and Mother Maybelle – die groep veranderde in de jaren zestig van de vorige eeuw de naam weer in The Carter Family.
Weer een prachtig verhoal Harry, inclusief feministische geschiedenis. De opnoame mit Cash komt van de LP ‘Keep on the Sunny Side’ dei Cash opnam in de joaren 60 mit Maybelle, June, Anita en Helen. Prachtige LP en Cash is de perfecte vervanger van A.P. Carter.
Het verbaast me niets dat jij de naam van de LP waar dat liedje op stond uit je hoofd wist Bert! En ik denk dat ik het verder helemaal met je eens ben! Wederom dank voor het compliment!
Nou de LP nog beluusteren op YouTube Harry. Doun!!
Dat ga ik deze week zeker doen!