Donderdag 15 februari 1990; de eenentwintigste vakantiedag
Ook deze morgen werd ik weer net als de voorgaande dag tijdig door de eigenaar van de ‘bed and breakfast’ gewekt. Toen ik beneden kwam voor het ontbijt kreeg ik weer de vraag met betrekking tot het ‘full breakfast’ te horen. Deze keer gaf ik aan dat ik m’n eieren graag ‘scrambled’ wilde hebben in plaats van ‘sunny side up’. Toen het ontbijt gebracht werd vertelde de eigenaar me dat het deze ochtend buiten ‘a bit nippy’ was. Maar wat wil je? Het was half februari, het hoorde toch ook ‘nippy’ te zijn? Na het ontbijt vroeg ik of ik af kon rekenen, want volgens mij zouden A.G. & Kate er elk moment kunnen zijn om me op te halen (dat bleek niet helemaal het geval). De bedoeling was dat we vandaag op tijd er op uit trekken en een groot gedeelte van de dag in de Cotswolds door zouden brengen. De Cotswolds worden gekenmerkt door het gebruik van lokale zandsteen voor de huizen en de vele muurtjes om de weilanden.

In Chipping Norton bezochten we een antiekwinkel. Terwijl Kate koffie met ‘pie’ bestelde vond ik een prachtige antieke marmelade pot zonder deksel. In een flits realiseerde ik me dat dit een veel betere (lees ‘grotere’) pennenbak zou zijn dan de ‘lovin’-cup’ die ik ooit van A.G. & Kate gekocht heb. De marmelade pot was bovendien niet erg duur, ik kocht hem dus maar. In Burford aten we een ‘ploughman’s lunch’ in een prachtig oud eethuisje. In één van de winkeltjes heb ik een stapeltje ‘round tuits’ (schoteltjes) gekocht.

Natuurlijk is de tekst op het schoteltje je reinste flauwekul, de grap gaat om het woord ‘tuit’ (‘to get around to it’; als er tijd voor is). Dat is waar de hele grap om draait, maar ik vind het nog steeds prachtig gevonden. Nu – we zijn inmiddels ruim dertig jaar later – heb ik nog steeds mijn ‘round tuit’, het is dus inderdaad een onmisbaar artikel (geworden)…

Een iets vrijere interpretatie van een ‘Ploughman’s lunch’ zoals we die destijds gegeten hebben. Brood, ham, kaas, ploughman’s pickle… Heerlijk!

Een paar winkels verder vond ik in een winkel een prachtige serie mokken met woordspelletjes er op. Eén mok had aan de ene kant een plaatje van een ‘puffin’ (papegaaiduiker ) in een landschapje. Aan de andere kant van de mok staat het zelfde landschapje maar nu zonder papegaaiduiker, hieronder staat ‘nuffin’. Prachtig! De mooiste mok was echter eentje met een plaatje van een vogel met een grote rotssteen op z’n rug gegespt. Aan de andere kant staat de tekst:

A flightless bird called Faith began to carry boulders: for years she took these weights strapped between her shoulders; and as you might expect the sweat poured like a fountain, but only time will tell if Faith can move a mountain.

’s Avonds moesten we een ‘singing’ doen in Arncott, in een héél erg klein en héél erg lelijk kerkje in een héél erg klein dorpje. In dit dorp trokken steeds meer en meer mensen naar de grotere en mooiere kerk in Bicester, een stadje in de buurt. Vlak bij het dorp was een grote luchtmachtbasis (RAF Bicester). Terwijl we de Landrover aan het uitpakken waren kwamen er met heel veel kabaal in totaal zo’ n stuk of tien van die hele grote vliegtuigen over gevlogen.

Het kerkje waar we deze avond waren had echter de meest spirituele dominee die wij tot dan mee hadden maakt. Tjonge, tjonge, wat kon die man bidden! Ruim 20 mensen hadden deze avond de weg naar de kerk weten te vinden. Het was die avond de eerste keer dat ik vergat de ‘lovin’-cup’ en de ‘plate’ op de versterker te leggen. Halverwege de ‘singing’ moest ik er met grote spoed voor zorgen dat A.G. z’n spullen kreeg zodat hij door kon gaan met z’n verhaal. A.G had een lang verhaal over het bidden van de dominee: ‘Tijdens de opwekkingsdiensten die in de vorige eeuw door Moody & Sanky gehouden werden, kwam per toeval Wilfred Granfeld naar binnen. Wilfred moest eigenlijk niets van het christendom hebben, maar werd toch de tent waar de dienst gehouden werd binnengetrokken. Eenmaal binnengekomen was daar een man aan het bidden. Hij bad, en bad, en bad… Wilfred vond dat z’n beeld van het christendom bevestigd werd en wilde weer naar buiten gaan. Toen zei Moody, dat terwijl de man aan het bidden was, er net zo goed een lied gezongen zou kunnen worden. Het was deze ingeving die er voor zorgde dat Wilfred Granfeld bleef zitten en bekeerd werd’.

‘Sacred Songs and Solos’ is een verzameling hymnes samengesteld door Ira David Sankey (rechts), die samen met Dwight Lyman Moody (links) een reeks evangelische kruistochten maakte van 1870 tot Moody’s dood in 1898. De verzameling verscheen voor het eerst in 1873, en is vervolgens gepubliceerd in vele edities en formaten, uit te breiden tot een definitieve oplage van 1200 exemplaren dat rond 1907 verscheen. Hoewel de publicatie in de volksmond bekend stond als ‘Sankey and Moody’s Songs’ of ‘The Sankey-Moody Hymnbook’, zijn veel van de melodieën en teksten van andere auteurs, en het volume bevat veel standaard kerkhymnen. Ongeveer 200 van de melodieën zijn geschreven of gearrangeerd door Sankey. ‘Sacred Songs and Solos’ is vertaald in vele talen. De wereldwijde verkoop was ruimschoots meer dan 50 miljoen exemplaren.

Voor het eerst had A.G. concurrentie tijdens zijn inleidingen van de verschillende songs, een klein jochie van een jaar of twee deed z’n uiterste best om net als A.G. de mensen te boeien. Voor de moeder van de jongen speelden A.G. & Kate ‘Mother prays so loud in her sleep’ van Onie Wheeler (ik heb Onie’s uitvoering iets verderop in de deze post gezet). Ik vond het heel erg opvallend hoe groot het contrast tussen rijk en arm hier was. Natuurlijk had ik wel de indruk dat de uitersten ten opzichte van Nederland wat verder uit elkaar zouden liggen, maar dat het zo erg was had ik niet gedacht. Een lid van de gemeente zat in de kerk met een heel oud afgedragen jasje en blote voeten in kapotte gympen.

Tijdens ‘And can it be’, de eerste Wesley-song op het programma van A G. & Kate, werd er door de gemeente heel erg mooi meegezongen, zonder onderbreking werd daarna ‘Jesu, Thy boundless love to me’ gezongen. Ik vond dit een van de ‘betere singings’ tot nu toe, niet in het minst door de inzet van de dominee. Na de dienst wordt er koffie gedronken bij Ray en Rosemary Crawford. Een paar oudere dametjes zijn de enigen die mee gaan naar het huis van mijn gastgezin voor de komende nacht. Tegen een uur of half een vertrokken A. G. & Kate weer naar hun caravan. Ik werd door Rosemary naar de slaapkamer van hun oudste zoon geloodst. Hier kon ik voor het eerst weer sinds langere tijd in een slaapzak slapen, deze keer niet in mijn eigen maar in een door de familie ter beschikking gesteld exemplaar.

Vorige post Volgende post

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.