Het is al een flink aantal jaren geleden dat Kees Jansen en ik voor het eerst kennis maakten met de muziek van Mary Gauthier. Ze had in 1999 net het album ‘Drag queens and limousines’ uitgebracht en speelde op één van de edities van Blue Highways dat gedurende een aantal jaren een vast punt op onze agenda was. Het wat ‘the place to be’ om nieuwe en/of America muziek te ontdekken. Mary Gauthier was een van die ontdekkingen voor ons. Over de loop van de afgelopen 23 jaar zijn we elkaar meerdere keren tegen het lijf gelopen.
Mensen in onze omgeving hebben ons over de loop der jaren meerdere keren verteld dat de muziek van Mary Gauthier uitermate somber en donker is. Kees Jansen en ik denken daar anders over. Wij luisteren naar haar teksten vol zeggingskracht en zijn onder de indruk hoe raak Mary met weinig woorden veel kan zeggen. Het klopt dat de muziek misschien wat kaal is, maar wij zijn het er allebei over eens dat Mary Gauthier wel het een en ander te zeggen heeft wat op de een of andere manier relevant is voor veel mensen. Men zegt wel eens ‘An unhappy childhood is a writer’s goldmine’. Mary Gauthier heeft totdat ze ongeveer 35 jaar oud was de nodige ervaringen opgedaan met verschillende drugs- en alcoholverslavingen. Die periode vormde de inspiratie voor haar eerste album(s) en was volgens mij ook een verwerking van die periode.
Het was dus ook geen wonder dat – toen we er eenmaal lucht van kregen dat Mary Gauthier weer naar Nederland zou komen – wij daarbij aanwezig wilden zijn. Op welke plek was even de vraag. Op 3 november zou ze in Utrecht spelen, op 4 november in Tilburg en op 5 november in Groningen. Kees Jansen woont is Dongen, ik woon in Groningen. We hadden allebei kunnen kiezen voor een optreden waar we op de fiets naar toe zouden kunnen gaan. De keuze was voor ons eenvoudig. TivoliVredenburg in Utrecht was ‘ongeveer’ halverwege onze woonplaatsen en daarmee de goede keuze. We hadden het pas later in de gaten maar het optreden waar wij naar toe gingen bleek de aftrap te zijn van de ‘Dark enough to see the stars tour’ waar Jaimee Harris de ‘special guest’ is. ‘Dark enough to see the stars’ is tegelijk de titel van haar nieuwe album. Tijdens het optreden ving ik op dat de titel ontleend is aan een uitspraak van Martin Luther King. Daar wilde ik graag iets meer over weten…
‘Only when it’s dark enough you can see the stars’ is een uitspraak die wordt toegeschreven aan Martin Luther King. De titel van Mary Gauthier’s nieuwste album is ontleend aan deze quote van Martin Luther King. Het is een uitspraak van hoop. In donkere en duistere tijden is het ook mogelijk om lichtpunten te zien, maar je moet er wel iets voor doen; je moet naar boven kijken. Wat dat betreft is de titel van het album wondergoed gekozen bij de periode waarin we nu leven.
Ik kreeg tijdens het optreden dat Mary Gauthier onderhand ‘op stee’ is zoals we dat in het Gronings zo mooi bondig kunnen zeggen. Ze straalde op alle mogelijke manieren uit dat ze gelukkig is. Ze is erg gelukkig met haar partner, dat was wel duidelijke want ze traden samen voor ons op. Ook in het materiaal dat ze zong merkte ik een ontwikkeling. Zo waren eerdere optredens vooral een weerspiegeling van de akelige dingen die ze in haar jeugd had meegemaakt. Ondertussen helpt ze veteranen met het verwerken van opgelopen trauma’s en is ze een ‘teacher of sorts’ geworden en geeft ze songwriting workshops. Ze heeft zelfs een boek geschreven waarvan de subtitel verwijst naar veel van het huidige werk dat ze doet: ‘The art and healing power of songwriting’. Het boek kwam ook aan de orde tijdens het optreden. Drie keer las ze een stukje voor. Voor mij was dat voldoende om het boek aan te schaffen (en te laten signeren uiteraard). Hier is een interview met Mary Gauthier te beluisteren naar aanleiding van het verschijnen van het boek.
Jaimee Harris is Mary Gauthier’s levenspartner. Jaimee deed het voorprogramma. Jammer vond ik het dat haar zang amper te verstaan was. Mooie melodieën, een goede gitariste, maar waar gingen die teksten ook al weer over? Dat vond ik jammer. Het tweede deel van de avond stonden beide dames op het podium. Dat werkte wat mij betreft heel erg goed. Het zou naar mijn mening jammer geweest zijn als de één het voorprogramma gedaan zou hebben en de ander het hoofdprogramma. Ik vond het mooi om te zien hoe Jaimee Harris een mooie basis legde met haar gitaarspel, ze speelde erg goed! Het materiaal van Mary’s set was een mooie doorsnede van haar materiaal door de jaren heen. Via deze link is de volledige setlijst te bekijken met linkjes naar de verschillende songs op YouTube. Mary’s aanstekelijke vrolijkheid op het podium was voor ons beiden een nieuwe ervaring maar werkte perfect! Wat mij betreft was dit optreden een van de mooiste en meest indrukwekkende optredens van de afgelopen paar jaar.
Hoewel de bovenstaande clip niet tijdens het optreden gemaakt is, geeft het een goede indruk van datgene waar Kees en ik zo onder de indruk zijn. Het is de doorleefdheid van haar teksten! Zowel Kees als ik waren na het optreden oprecht onder de indruk. Mary Gauthier bleek niets aan zeggingskracht te hebben ingeboet. We waren beiden al jaren fan van Mary Gauthier en waren er deze avond getuige van hoe ze gegroeid is… Ze heeft doordat ze nagenoeg al haar materiaal zelf schrijft veel van haar eigen ervaringen daarin verwerkt. Nu zet ze datgene wat ze daarvan geleerd heeft in om anderen te helpen. Hoe inspirerend is dat?
Moi Maatje! Goed verwoord. Het was een speciale muziek avond. Wij hebben er beiden al veel meegemaakt, maar ze worden schaarser. En inderdaad, Mary Gauthier heeft haar ‘eigen’ genre binnen de Americana muziek gecreëerd maar het is wel heel erg goed…
Inderdaad… De keren dat we tegenwoordig gezamenlijk naar optredens gaan zijn ‘few and far between’. Maar het plezier was er niet minder om.
Ik kende dit heulemoal nait. Moar heb eem luusterd op YouTube. Allereerst een mooie stem (nait dat Alison Krauss gedou). Heb een poar heule mooie laidjes heurd. Mot wel zeggen dat ik ’t met een band mooier vind dan dei twei vrouwluu allenig mit heur baiden. Nummers schrieven kin ze zeer zeker heul goud.
Volgens mij heb ik Mary Gauthier nog niet met een band gehoord, maar ik kan me – net als jij – goed voor de geest halen dat dat erg mooi zou zijn. Het was voor mij een mooi avontuur om weer een keer naar Brabant af te reizen. TivoliVredenburg is een mooie zaal, maar na een kwartiertje was ik de stoelen daar wel een beetje zat. Die zijn volgens mij niet gemaakt voor mensen van 1,90 meter…
Op heur aigen YouTube kanoal veule opnoamen. Ook bie heur aigen boukenkaaste opnoamen.
Moi Harry. Een mooi verslag van een mooie avond. Jaren geleden luisterde ik op zaterdagavond naar American Connection op radio 2. Daar leerde ik Mary Gauthier kennen. En als Mary eens per vier jaar naar Nederland komt ben ik daar sindsdien bij. Jammer dat ik je die avond niet gezien heb. Je zou mij wellicht niet herkend hebben, maar ik jou wel. Een jaar of twintig geleden heb ik een jaartje in Foxhol gewerkt. En daar hebben we wel eens gesproken over Rienk Janssen (mijn aardrijkskundeleraar) en Bert Nobbe, twee personen die regelmatig in je verslagen terug komen. De afgelopen dagen draaide ik Countrygrass, een mini album van Bert. En de vraag of Bert nog actief in de muziek was bracht mij via een zoekopdracht bij deze site. Het is altijd mooi om te lezen over de passie die mensen hebben, het maakt niet uit welk onderwerp. Ga door met je verslagen, je hebt er een volger bij.
Moi Albert! Deze reactie had ik niet aan zien komen; maar wel heel erg leuk! Jouw naam ken ik wel, maar een gezicht er bij bedenken gaat een stuk moeilijker (heb ik altijd al gehad). Ik heb genoten van het optreden in Vredenburg. Het was eenvoudiger geweest om naar de Oosterpoort in Groningen te gaan (dat had ik kunnen fietsen), maar dan had m’n oude makker Kees Jansen zo ver moeten reizen vanuit Brabant. Dus voor Utrecht gekozen omdat dat ‘halverwege’ is (ongeveer). Bert Nobbe was ik op een bepaald moment uit het oog verloren, maar via deze site is Bert ook weer boven water. Bert is een trouw reageerder (in onvervalst Gronings) en ’t is fijn om samen met Bert weer allerlei nieuwe dingen te bedenken. Bert zou ’t geweldig vinden dan zijn muziek oud-collega’s weer met elkaar in contact brengt. En ja, ik had zeker een praatje willen maken als we elkaar in Utrecht tegen het lijf waren gelopen. Had jij dat trouwens ook het gevoel dat Mary een stuk vrolijker van toon was in vergelijking met voorgaande optredens? Kees Jansen dat dat het niet goed mer haar ging; ik zette daar tegenover dat ik had bedacht dat ze waarschijnlijk een relatie met Jaimee Harris zou hebben. Later in het optreden werd dat ook duidelijk. Het kwam het optreden zeker ten goede – ik heb de hele avond geboeid zitten luisteren…
Bert heeft wel wat bij mij teweeg gebracht. Ik hoor me de afgelopen dagen regelmatig zingen: ‘I ain’t comin home anymore. I’ve got enough of your cheatin ways’. En dat terwijl is de eerste regel niet op mij van toepassing is en, voor zover ik er thuis zicht op heb, de tweede ook niet. Wat Mary Gauthier betreft, het zal niet voor niets zijn geweest dat het optreden werd geopend met ‘Thank God For You’. Of het beter met haar gaat dan pakweg tien jaar geleden weet ik niet, ik zie haar alleen op het podium. Ondanks de zware materie die ze behandelt in haar songs, was en is de presentatie van haar altijd aangenaam en heeft ze een prettig gevoel voor humor. Dat ze nu minder put uit eigen ervaring (zoals de nummers met de veteranen) doet aan de zeggingskracht niets af. Mary Gauthier lijkt haar trauma’s te hebben verwerkt danwel een plaats te hebben gegeven. Het lijkt mij dat ze tegenwoordig goed in haar vel zit, en dat is haar gegund.
Geef dit ook nog eem deur aan Albert ast het wilst Harry. Zo gauw mien gezondheidsproblemen achter de rugge binnen, en doar hopen we op, den bestörmen wie weer de bühne. Mit Nico de violist mok ik nog regelmoatig meziek. Cor kin gain bas meer speulen deur gezondheidsproblemen (heul jammer vind ik dit) en Peter bin ik deur wederzijdse (verkeerde) vrouwluu oet het oog verloren.