Zondag 18 februari; de vierentwintigste vakantiedag
Om 08:00 uur ’s morgens werd ik door de heer des huizes gewekt. De voorgaande avond hadden we samen met A.G. & Kate de afspraak gemaakt dat ik samen met m’n gastgezin naar de kerk zou komen. Aan A.G. & Kate werd tevens verzocht om met de Landrover en de caravan vertrokken te zijn tegen de tijd dat de kerkdienst zou beginnen, niet dat het duo daar er blij mee was, maar ja, je moest je maar aanpassen.
Bij de familie Christmas werd ik achter een ontbijt van muesli en koffie gezet. Na het ontbijt moesten we snel naar de kerk want de familie wilde beslist op tijd aanwezig zijn. In de auto kreeg ik van Mr. Christmas een cassettebandje met twee Bijbelstudies van de dominee er op: ‘The God who hides himself’ en ‘Peter on trial’. Bij de kerk aangekomen blikten we samen met de Christmas’ses terug op de voorgaande avond en vervolgens dronken A.G. & Kate en ik nog een kop thee voordat we om half elf vertrokken. We waren net op tijd weg om het toestromende kerkvolk niet te hinderen. A.G. & Kate hadden het plan opgevat om maar ergens naar een ‘Methodist Chapel’ te gaan omdat ze vroegtijdig bij de Baptisten ‘weggejaagd’ werden. Omdat we niet goed wisten hoe we vanaf Bournemouth naar de New Forest moesten rijden, waren we tegen de tijd dat we uiteindelijk een ‘Methodist Chapel’ ontdekten duidelijk te laat om nog de dienst bij te kunnen wonen. Jammer. A.G. ging nog naar binnen en kwam terug met het kerkkrantje, een wat schrale troost voor een gemiste dienst..
Omdat we niet meer naar een kerkdienst konden gaan, gingen we maar de New Forest in. De New Forest is een gebied van ruim 400 km2, en werd in het jaar 1079 door Willem de Veroveraar aangelegd. Het noordelijke gedeelte van dit gebied bestaat voornamelijk uit uitgestrekte heidevelden, het meer zuidelijk gelegen gebied is hoofdzakelijk bos. In de 15e– en 16e-eeuw werd het gebied gebruikt als jachtgebied van koning William I. Tegenwoordig is een van de voornaamste attracties van het gebied een groep van ongeveer 3500 min of meer wilde paarden en ezels. Ons reisdoel was het stadje Brockenhurst, nadat we hier aankwamen zijn werd A.G. helemaal dol. Hij parkeerde zo snel mogelijk de Landrover en de caravan, greep z’n camera, sprong naar buiten, en begon als een bezetene de hier loslopende kudde ezeltjes te fotograferen.
U moet weten dat A.G. & Kate dol op ezeltjes zijn, maar dat het vooral A.G. is die een maatje verder gaat… Ooit hadden ze twee ezeltjes, waarvan Ockey in februari 1990 de enig overgeblevene was. Het zijn niet alleen de echte ezeltjes die moeite van het hebben waard zijn, maar ook afbeeldingen, beeldjes en dergelijke (kortom alles ‘over’ en ‘van’) komen in de verzameling van A.G. & Kate voor…
Het was inderdaad een prachtig gezicht, al die loslopende ezeltjes in het dorp. A.G. stond helemaal vertederd naar de beestjes te kijken en begon ook mij aanwijzingen te geven met betrekking tot het fotograferen van de dieren. Brockenhurst was afgesloten door wildroosters, de mensen hoefden dus niet bang te zijn dat de ezeltjes op de een of andere wijze zouden kunnen ontsnappen. Omdat we toch aan ’t wandelen waren, konden we ook gelijk we een paar boodschappen doen. Sommige winkels hier waren open op zondag, best wel handig hoor.
Ik kocht onder andere een Sunday Times en m’n tweede huisje in de Lilliput Lane serie. Deze keer was het een model van een huisje op The Isle of Wight, ons reisdoel van deze middag. Tijdens de wandeling door Brockenhurst zagen we ook een ‘ford’. Dat was deze keer geen automerk, maar een uitholling overdwars in de weg op een plaats waar de weg een riviertje kruist. Het water in ’t stroompje is in dit soort gevallen zo ondiep, dat het niet de moeite loont een brug over het water te bouwen. In dat geval is de volgende mogelijkheid de weg onder het water door te leggen. Een en ander betekent dat je met je auto met een slakkengangetje door zo’n 25 cm water heen moet. Voor degenen die te hard rijden volgt de straf ogenblikkelijk, wat in dat geval wordt ook het interieur van de auto kleddernat….
Tegen de middag kwamen, over de heidevelden rijdend, bij ‘The Burley Coach House’ aan. Het bleek een oud verbouwd treinstationnetje te zijn. Buiten stond een bord waarop ‘cream tea’ aanbevolen werd. Kate had mij al eens eerder een verhaal over ‘clotted cream’ verteld, nu hadden we dus de kans, en we waren vastbesloten deze ook te benutten. We hadden naar onze mening meer dan voldoende tijd, en ik had nog nog niet eerder ‘cream tea’ gehad, dus waarom niet… ‘Clotted cream’ is een wat bijzondere vorm van slagroom. Deze soort is niet zo luchtig als wij hem kennen, maar vrij zwaar en eigenlijk een beetje taai van karakter. Dat neemt niet weg dat het verschrikkelijk lekker is! De ‘cream tea’ zoals wij die geserveerd kregen bestond uit een flinke kan thee, twee of drie ‘scones’ (kleine zoete broodjes, ongeveer zo groot als een oliebol) per man, boter, aardbeienjam en de ‘clotted cream’ natuurlijk. De bedoeling is dat je de broodjes doorsnijdt, en vervolgens besmeerd en belegd met boter, aardbeienjam en er dan een uitbundige hoeveelheid ‘clotted cream’ aan toevoegt. Ik kan u verzekeren dat nadat er drie op deze manier opgetuigde ‘scones’ naar binnen gewerkt zijn, u de rest van de dag redelijk rustig zult zijn.
Zo halverwege de middag lieten we ‘The Burley Coach House’ voor wat het is, en gingen rustig aan verder ‘The New Forest’ in om nog een paar souvenirtjes en dergelijke te kopen. Tegen het einde van de middag waren we net op tijd in Lymington om daar de boot naar The Isle of Wight te pakken. A.G. & Kate zouden ongeveer een week op Wight doorbrengen en daar een stuk of tien ‘singings’ doen die allemaal door ons gastgezin georganiseerd werden. In vergelijking met de boot van Vlissingen naar Sheerness een week of drie geleden was dit maar een verschrikkelijk klein bootje. Met enig passen en meten kwamen we met de Landrover en de caravan aan boord en een paar minuten later waren we al op weg naar het voor mij laatste gedeelte van deze vakantiereis. Een half uurtje later waren we The Solent, de zeearm tussen Engeland en The Isle Of Wight overgestoken en aangekomen in Yarmouth. Dit stadje ligt aan de monding van het riviertje de Yar, vandaar…
The Isle of Wight heeft ongeveer de vorm van een wybertje, iets meer als 30 kilometer van links naar rechts en ruim 18 kilometer van noord naar zuid. Ik vond het een hele gewaarwording om naar zo’n klein eilandje te gaan. Wij gaan in eerste instantie naar Newport, de hoofdstad van het eiland.
Mijn gastgezin voor de komende twee nachten, Derek en Susan Souster woonden hier, en bovendien moesten A.G. en Kate hier vanavond optreden in de pinkstergemeentekerk. A.G. & Kate hadden vlak buiten Newport een standplaats voor de caravan gevonden vlak bij een oud kerkje waar ze later deze week ook op zouden treden. Ze hadden echt een heel aardig plekje gevonden met uitzicht op Carisbrooke Castle, eens de gevangenis van koning Charles de eerste in 1648, nu een toeristische attractie. Nadat de caravan hier achtergelaten was gingen we terug naar Newport, naar de plaatselijke pinkstergemeentekerk. Het was een verschrikkelijke rotklus om de Landrover bij de ‘Elim Church’ te parkeren, maar het uitladen was pas echt een crime… Toen ik met de eerste paar luidsprekers de kerk in liep, maakte ik kennis met de dominee. Deze dominee was een jonge enthousiaste man, die mij eerst hartelijk welkom heette een daarna vroeg of ik misschien ook zong. Ik antwoordde ontkennend op deze vraag. De vervolgvraag was of ik dan misschien deze avond de preek wilde verzorgen. Toen ik van de schrik was bekomen antwoordde ik opnieuw ontkennend… Ik vertelde de man dat ik eigenlijk daar op vakantie was. Hij keek me vol verbazing met kleine oogjes aan… De dominee gaf vervolgens aan dat ik in elk geval maar van de ‘fellowship’ moest genieten deze avond. Toen alle de spullen uiteindelijk binnen stonden bood de dominee ons koffie aan en konden we even rustig zitten en wat praten. Ik ging ondertussen op verkenning. Achter de kerk was het toilet, en het leek me een verstandige zaak om daar eerst maar eens heen te gaan. Eenmaal binnen bleek dat de toiletrol aan de binnenkant van de deur zit. Zouden de armen van mij nu echt korter zijn als de armen van deze mensen hier?
Rond half zeven begon de ‘singing’. Deze avond waren er ongeveer twintig mensen. Niet zo erg veel dus. Het was trouwens goed te zien (onder andere aan de kleren) dat deze pinkstergemeente een heleboel mensen trekt die min of meer aan de rand van de samenleving staan. Ondanks dat zat er aan het einde van de avond £ 50,- in de collecteschaal! Hier konden een heleboel andere gemeenten een voorbeeld aan nemen! De avond kenmerkte zich door een soort warm enthousiasme dat ik op deze tour bijna nog niet eerder was tegengekomen. Deze ‘singing’ was echter wel de meest chaotische die ik op de hele tour meegemaakt heb. De mensen praatten gewoon door, de kinderen maakten papieren vliegtuigjes van de songsheets en af en toe was het absoluut niet meer mogelijk om nog te volgen waar A.G. & Kate het over hadden. Toch was de ‘fellowship’, het gevoel van samen gemeente te zijn op een geweldige manier aanwezig. Aan het einde van de avond was er een oud vrouwtje die toen ze weg ging dacht dat ik A.G. was, voordat ik door had wat er gaande was had ik twee zoenen te pakken, toch een hele opsteker…
Het meest vreemde vond ik dat de ‘singing’ bijgewoond werd door louter mensen van de eigen gemeente, toen we de later de Landrover weer aan het inpakken waren zag ik waarom: de mensen van de kerk hadden alle posters die Kate ze toegestuurd had in de kerk opgehangen! Nou vraag ik je, het heeft toch geen zin om tien de zelfde posters naast elkaar te hangen?
Na de ‘singing’ gingen we eerst naar het huis van Derek en Susan Souster, m’n gastgezin en A.G. & Kate’s contactgezin op dit eiland. Ze woonden in een wat ouder gedeelte van Newport, net iets buiten het centrum van de stad. In dit gedeelte van Newport liepen de straten af en toe behoorlijk steil naar beneden, dit kwam omdat de stad indertijd voor een groot gedeelte over verschillende heuvels heen gebouwd is. Na de kennismaking met het echtpaar vroeg Susan eerst of we al wat gegeten hadden. We willen het beste mens eigenlijk niet de keuken in jagen en zeiden dat we het best vol kunnen houden op hetgeen we vandaag gehad hebben. Voor Susan was dit signaal duidelijk genoeg en een half uurtje later worden we in de keuken achter ‘jacketed potatoes’ en een heerlijke salade gezet. Terwijl we aan het eten waren vroegen Derek en Susan honderduit over het verloop van de tour tot dat moment. Ook hier werd ons gastgezin door A.G. & Kate geconfronteerd met de mening die ze al een hele tijd hebben. Veel van de kleine kerkjes, niet alleen op The Isle of Wight, maar ook in Engeland en in ons eigen land zijn eigenlijk dood en wilden het liefst zo blijven. Je merkte dat aan verschillende dingen. Je had de weerstand van de plaatselijke gemeente als je er iets organiseren wilde en vaak was de dominee van de kerk in geen velden of wegen te bekennen op de avond dat het optreden gepland was. Je zag het ook aan de gebrekkige publiciteit en de lage opkomst. In Engeland hoefde je in de regel niet te betalen als je de beschikking over een kerk wilde hebben, dat deden (en doen) ze alleen in Nederland.
Derek en Susan horen het relaas aan en reageren af en toe met een ‘mmmmmmmm’ of ‘hhhhmmmm’, een soort verbaal geweld waar ik absoluut niet mee uit de voeten kon en wat in eerste instantie hun wederzijdse reactie op alle pogingen tot verdere communicatie bleek te zijn. Niet dat ze niet wilden praten of zo, maar waarschijnlijk was het omdat ze wat bedenktijd nodig hadden om de juiste antwoorden te formuleren werd er eerst gevlucht in ‘mmmmmmmm’ of ‘hhhhmmmm’. Ik kon absoluut niet wennen aan deze gewoonte.
Na het eten praatten we nog wat over koetjes en kalfjes, vervolgens vertrok ons aller duo naar de caravan met uitzicht op Carisbrooke Castle en werd ik overgeleverd aan m’ n gastgezin voor deze nacht. Nadat Susan ook naar boven is afgereisd praten Derek en ik nog wat na. Nadat ik verteld heb dat A.G. & Kate het plan hadden opgevat om morgen overdag met mij minstens driekwart van het eiland te gaan bekijken kwam Derek met een aantal voorstellen met betrekking tot plaatsten die we zeker niet mogen overslaan. Helemaal gerustgesteld ga ik uiteindelijk ook maar naar de mij al eerder aangewezen logeerkamer…
Het verhoal is zoas ALTIED Toppie!! Moar dizze keer eem over de fotp’s. De foto’s woarst doe op stait zo herinner ik mie die in onze topjoaren. En de Buining weer zo gelukkig as een kind in een Bart Smit speulgoudwinkel. Ezels, bouken, CD’s, postzegels en ploaten. Ain groot feest en wie hebben met z’n allen genoten!!
Ik heb gisteren (na ons telefoontje) al een hele tijd zitten gniffelen om de vergelijking van ‘een kind in een Bart Smit winkel’… Nu zie ik ‘um weer voorbij komen. En ja, we hebben veel en vaak genoten!