Woensdag 20 november 1991; de vijfde vakantiedag.
Deze dag zou een reisdag worden; we hadden de voorgaande dag immers ons laatste optreden in Hawtonville gehad. Ik had met Kate afgesproken dat ik rond 10:00 uur ’s ochtends bij de caravan zou zijn. Nadat ik tijdig door Elisabeth gewekt was ging ik via de badkamer naar beneden voor het ontbijt. Nigel was inmiddels ook present en gaf aan dat ze gepland hadden om deze woensdag naar z’n schoonouders te gaan, het was voor hun dus belangrijk om tijdig te vertrekken en mij bij de kerk af te zetten. Ik vond het allemaal prima zolang ik maar van een bakje cereals en een paar plakjes toast voorzien werd. ‘Of course, you’ll have time enough for breakfast’ was het antwoord van Elisabeth op mijn min of meer bange vermoedens. Wetende dat A.G. doorgaans laat naar bed gaan combineert met laat opstaan gaf deze kleine vertragingstactiek mij iets meer kans mijn beide reisleiders straks wakker aan te treffen.

Deze keer had ik geluk. Tegen de tijd dat we met z’n drieën aan kwamen wandelen stapte Kate net naar buiten om wat telefoontjes te gaan plegen om het einde van deze tournee en het begin van de volgende tournee veilig te stellen. Zoals te verwachten was sliep A.G. nog, maar was wel héél voorzichtig bezig een beetje wakker te worden. Zou het mogelijk zijn dat ik hem daar nog een poosje de tijd voor zou geven terwijl Kate haar telefoontjes pleegde? Natuurlijk gaf ik toe aan dit vriendelijk gestelde verzoek, laten we wel zijn, veel alternatieven waren er voor mij ook niet. De kerk was gelukkig open. Nadat ik in het winkeltje aan de overkant van de straat wat postzegels gekocht had ga ik rustig binnen zitten om wat kaartjes te schrijven en de aantekeningen (het voorwerk) voor dit verhaal verder bij te werken.

Het fenomeen Robin Hood wordt natuurlijk op alle mogelijke manieren uitgebuit… Standbeelden, T-shirts, petjes, TV-series, (teken)films, enzovoorts, enzovoorts…

Tegen de tijd dat Kate van het bellen terugkwam was A.G. inmiddels volledig ontwaakt en zat hij zijn dagelijkse portie ‘Methodism in bookform’ weg te werken. Kate had mij ondertussen een seintje gegeven en probeerde A.G. er toe over te halen z’n boek weg te leggen en aanstalten te maken om op te stappen. We moesten die avond in MansfieId, net aan de westkant van Sherwood Forest zijn, de weg daarheen  (circa 35 kilometer) leidde natuurlijk door wat er nog van Sherwood Forest over was. Het was de omgeving waar Robin Hood ooit van de rijken stal om vervolgens het gestolene aan de armen uit te delen. Mij leek deze tocht wel wat. Ik vond de TV-series die over onze held gemaakt zijn altijd zeer de moeite waard om naar te kijken…

The forest of Sherwood was, at this time, a terror the Normans; it was the habitation of the last bands of armed Saxons who, still defying the Conquest, voluntarily persisted in living out of the law of descendants of the foreigners. Everywhere hunted, pursued, tracked like wild beasts, it was here along that, owing to the nature of the country, they had been able to maintain them- selves in numbers and under a sort of military organization, which gave them a character more respectable than the vulgar highwayman. Bron: History of the conquest of England by the Normans. M. Thierry.

Tegen de tijd dat onze schijnbewegingen om te vertrekken serieus genomen konden worden bleek dat de accu van de Landrover de afgelopen nacht waarschijnlijk iets te veel voor z’n kiezen gekregen had… De Landrover was beslist niet in beweging te krijgen. A.G. keek Kate aan en Kate keek A.G. aan, en bijna klonken er wederzijdse verwijten… Precies op het goede moment kwam Nigel Bibbings met z’n kleine Nissan Micra aangereden om de kerk nog even te controleren voordat hij zou vertrekken vanwege het eerder aangekondigde familiebezoek. Natuurlijk wilde hij ons wel behulpzaam zijn met ons vertrek, dat was absoluut geen probleem. De kleine rode Nissan Micra werd naast de grote Landrover geparkeerd en na wat gejutter met startkabels konden we eindelijk vertrekken.

Kleine Nissan helpt grote Landrover weer aan de praat…
Qua verlichting en elektrische apparatuur was de caravan afhankelijk van de accu van de Landrover. Computers en mobiele telefoons waren er in die tijd nog niet, maar dat nam niet weg dat er met mate met energie omgegaan moest worden. Gasflessen waren de bron van verwarming voor de caravan…

Omdat we pas vroeg in de middag vertrokken waren kwamen we ook behoorlijk laat in Mansfield aan. Het besluit viel dan ook om maar gelijk naar Bridge Street Methodist Church, de kerk waar we die avond moesten zijn, te gaan. De kerk stond/staat midden in het centrum van Mansfield een maakte op mij een wat vervallen indruk. Net als in Hawtonville traden A.G. & Kate hier vanavond voor het eerst op. Eén voordeel hadden ze deze avond wel want op de een of andere manier hadden ze Norman Bray, de dominee van deze kerk al een keer eerder ontmoet op een conferentie van de verschillende Methodist Churches.

Vlot begonnen we met het naar binnen brengen van de geluidsapparatuur en al de andere spullen die het duo bij hun optreden nodig had. In de Landrover was ik al gewaarschuwd voor het feit dat er in deze kerk beslist een beroep op m’n kracht gedaan zou gaan worden. Omdat we de Landrover achter de kerk moesten parkeren moesten al de spullen door alle zaaltjes die bij ’t complex horen naar de kerkzaal gebracht worden. Ik was gedurende de periode dat ik met A.G. & Kate optrok al heel wat gewend en was er dan ook niets te beroerd voor om met zware spullen te sjouwen, maar deze keer was het toch bijna te gek. Een kleine opsomming van de te nemen route; in totaal 150 meter lopen, 3 buitendeuren openen en sluiten (dus spullen neerzetten en weer oppakken), 5 binnendeuren (openen en sluiten enzovoorts), 15 bochten, 4 opstapjes en trappen. Tegen de tijd dat de spullen in de kerkzaal stonden had ik mijn portie eigenlijk al wel een beetje gehad en had ik het zweet op de rug staan… A.G. & Kate hadden ook wel wat dingetjes naar binnen gebracht, maar de zware dingen zoals de luidsprekers en de versterker was toch meer mijn taak vond ik, het duo moet tenslotte nog werken nadat de spullen op hun plaats stonden.

Norman Bray, de dominee, begon deze dominee met gebed, nadat hij A.G. & Kate aan de aanwezigen (ruim 70; een redelijk goed aantal) had voorgesteld. In z’n gebed noemde hij muziek ‘the link between heaven and earth’. Vervolgens ‘gaf’ hij de avond aan A.G. & Kate. A.G. begon het programma van deze avond met een ‘reading’ van Leslie D. Weatherhead; het thema van ’t gelezen stukje was ‘belonging to your father’, Weatherhead legde hier een verbinding met een stukje uit het Markus evangelie en een tekst van Paulus uit de brief aan de Romeinen.

‘People were bringing little children to him, for him to touch them. The disciples turned them away, hut when Jesus saw this he was indignant and said to them: ‘Let the little children come to me, do not stop them; for it is to such as these that the kingdom of God belongs. I tell you solemnly, anyone who does not welcome the kingdom of God like a little child will never enter it.’ And gave them his blessing’. Bron: Markus 10: 13 – 16. 

‘The Spirit himself and our spirit bear witness that we are children of God’. Bron: Romeinen 8: 16.

Al deze begrippen en Bijbelteksten hadden als overeenkomst het begrip ‘Assurance’ (= vertrouwen of zekerheid). Vanuit ‘Assurance’ was er de connectie naar ‘lost in wonder, love and praise’. Ook W.E. Sangster had het in zijn boeken over ‘Assurance’, maar dan in een iets andere zin: ‘Methodism started to deteriorate when we stopped preaching Assurance’. Als je geen ‘Assurance’ hebt heb je niets aan je naaste door te geven omdat je verhaal geen ‘body’ heeft.

Dat sommige geloofsgemeenschappen net iets verder gaan met deze materie moge blijken uit sommige evangelisch ingestelde kerken in Zuid-Korea, hier werd je van de ledenlijst geschrapt als je in een bepaald jaar niemand tot Christus gebracht hebt. Hier (in Engeland) lag dat wat anders, maar het zou een goede zaak zijn als we wat anders naar ons taak als discipelen keken. Een aardig verhaal in dit verband was een opmerking van de dominee van deze gemeente; hij had een vrouw in de gemeente horen zeggen ‘I’m a Methodist, not an evangelist!’ Dat was trouwens een uitspraak waarmee verschillende leden van onze eigen gemeente in Nederland ook wel vrede zouden hebben.

Het zal U dan ook niet verwonderen dat de hymnen van deze avond vrijwel allemaal een beetje in het teken van ‘Assurance’ stonden. De eerste van deze avond werd samen met de mensen gezongen en was voornamelijk vanwege de melodie een van m’n favorieten; ‘My God I’m thine’ (# 563). Na deze hymne stelde A.G. de vraag aan de mensen of ze zich wel realiseerden wat ze hadden gezongen. Een grote stilte was z’n antwoord. Bijna altijd als A.G. de mensen iets vroeg tijdens het programma kwam er nauwelijks een respons. Het was bijna alsof de mensen het idee hadden dat je in de kerk alleen maar mee mocht zingen en naar de dominee luisteren… Om het geheugen wat op te frissen werden een paar regels uit deze hymne wat nader onder de loep genomen, al deze regels spraken over hetzelfde:

‘And my heart it doth dance at the sound of His name’
‘’tis life everlasting, ’tis heaven below’
‘That is the fullness; but this is the taste’

Na deze uitleg over ‘My God I’m thine’ pakte Kate de volgende ‘reading’. Donald English, de vroegere voorzitter van de Methodist Conference schreef in een van zijn boeken een stukje over de brief van Paulus aan de Colossenzen (hoofdstuk 4, vers 5):

‘Be tactful with those who are not Christians and be sure you make the best use of your time with them. Talk to them agreeably and with a flavor of wit and try to fit your answers to the needs of each one’.

Donald English schreef hierover dat dit vers veronderstelde dat er vragen aan je gesteld zouden gaan worden vanwege je Christen zijn. Het zou  jammer zijn als je op die vragen geen antwoorden wist te geven, maar het zou ook ook jammer zijn als je manier van leven geen vragen op zou roepen terwijl je wel de antwoorden op de veronderstelde vragen zou hebben. Het programma werd daarna vervolgd met ‘Christ for me’, een nogal ‘uptempo’ hymne uit het Primitive Methodist hymnbook.

Omdat A.G. de voorgaande dagen vrij weinig autoharp had gespeeld werd nu ‘I’ll wither should I go’ op het programma gezet. Naar aanleiding van deze hymne volgde een uitleg over de drie belangrijkste woorden uit het Methodisme: ‘Me. All. Love’. Eigenlijk waren/zijn dit de drie kernwoorden van het christendom, maar de methodisten hebben er toch iets van hun eigen claim op weten te leggen.

Rond dit moment in het programma kondigde A.G. aan dat het misschien een goed moment zou zijn om de collecte op te nemen, en hij vroeg of de dominee om deze ‘free will offering’ bij het aanwezige publiek te introduceren. Gaandeweg de introductie werd het mij duidelijk dat ik de komende paar nachten bij de dominee door zou gaan brengen (daar had ik nog geen idee van). De dominee zei gekscherend tegen het duo: ‘I guess Harry doesn’t know who Jacob is yet…’ De collecte bracht een gemiddelde hoeveelheid geld op: £ 75,— over ongeveer 75 mensen, een te verwachten gemiddelde over zo’n grote groep.

Er bestaat een soort omgekeerde evenredigheid wat betreft de opbrengst van de collecte en de hoeveelheid mensen die naar een optreden komen. Zijn er weinig gekomen, dan ligt de gemiddelde opbrengst per aanwezige hoger; zijn er veel gekomen, dan ligt de opbrengst een stuk lager.

Nadat de dominee de collecte gezegend had zongen A.G. & Kate aan de hand van een tekst uit het eerste hoofdstuk van de eerste brief van Johannes ‘What we have felt and seen’.

Na de ‘singing’ was er thee in een van de bijgebouwen van de kerk, terwijl ik m’n best deed wat van de LP’s en boeken die A.G. & Kate meegenomen hadden te verkopen. Toen na verloop van tijd de meeste mensen naar huis begonnen te gaan werd het voor mij tijd om mee te gaan helpen afbreken en wederom te laten zien wat ik waard was: totaal 150 meter lopen, 5 binnendeuren, 3 buitendeuren, 15 bochten, 4 opstapjes en trappen, afijn u weet het nog wel. Het zal te begrijpen zijn dat na afloop van ’t spektakel de schrijver van dit verhaal stond te zweten als een paard dat net de marathon gegaloppeerd had. Het leek de dominee een goed idee toe dat ik bij hem in de auto zou stappen om met hem naar huis te rijden, we zouden dan alvast een beetje aan elkaar kunnen wennen. Het was met A.G. & Kate afgesproken dat ze achter ons aan zouden rijden, maar na een halve mijl waren we ze ineens kwijt. Lichte paniek bij de dominee was het gevolg…

Na lang zoeken en dwalen vonden we A.G. & Kate eindelijk terug bij de kerk waar we de volgende moesten spelen. Na enig heen en weer gepraat werd A.G. overgehaald om ook maar mee naar de ‘manse’ te gaan om wat thee te drinken en misschien ook nog wel wat te eten. Eerst moest echter de caravan nog van de Landrover losgekoppeld, en de ‘knol’ (een soort halve stalen bol, die diefstal van de caravan wel erg moeilijk maakte) in de haak van de caravan aangebracht worden. Natuurlijk gingen A.G. & Kate mee, want dan kunnen ze dan getuige zijn van mijn kennismaking met Jacob… Toen we bij de ‘manse’ aan kwamen had de vrouw van de dominee de thee al bruin en de ‘porkpie’ al gesneden. Een lang gesprek over A.G. & Kate’s beweegredenen om in Engeland te gaan evangeliseren zorgde er voor dat het al gauw 02:00 uur werd…

Ik had toen we binnenkwamen onmiddellijk al kennisgemaakt met een enorme zwarte labrador, die gelijk de poten op m’n schouders…, Jacob dus. Jacob hield niet van mensen met hoeden op. Mocht iemand de euvele moed gehad hebben om met hoed en al binnen te komen, dan zorgde Jacob er persoonlijk voor dat de hoed minimaal op de grond belandde. In de kamer bleek dat Jacob ook nog een vriendje had, een prachtige grijze pers (een kat dus); Judas genaamd.

Op de een of andere manier had dit gezin wat met namen dit met een ‘J’ begonnen, want behalve hun huisdieren hadden ze ook hun drie zoons een met een ‘J’ beginnende naam gegeven: Jonathan, Jeremy en James. Toen A.G. & Kate zo tegen 02:00 uur te kennen gaven dat ze zich eigenlijk wel in hun caravan terug zouden willen trekken om nog wat te gaan repeteren en vervolgens te gaan slapen, werd het ook tijd om mij mijn ‘place for the next couple of nights’ te wijzen.

Aankondigingen van de optredens van A.G. & Kate in het mededelingenboekje van deze kerk.

Norman, de dominee, liep met mij naar boven, naar een leegstaande slaapkamer. Er stond een groot, keurig opgemaakt bed. Daar mocht ik straks gaan slapen, eerst moest ik nog even mee om te kijken naar de nevenverdienste van de beste man. Aan de andere kant van de gang was een minstens net zo grote slaapkamer die helemaal vol stond met computers, laserprinters, twee scanners, fotokopieerapparaten, een fax en nog veel meer dingen met snoeren en stekkers er aan. De familie bleek er een kleine drukkerij bij te hebben waar ze onder andere al het drukwerk voor de kerk verzorgden, maar ze waren er ook niets te beroerd voor om ook allerlei spoedklussen voor allerlei winkelketens uit de buurt uit te voeren.

Destijds waren dit camera’s van de buitencategorie en daardoor behoorlijk prijzig. Tegenwoordig fotografeert iedereen digitaal en kosten dit soort oude analoge camera’s bijna niets meer…

Het maakte niet uit wanneer er gewerkt moest worden, er was altijd wel een dominee of een aanwezige zoon die tijd voor de klus had. Vol bewondering en verbazing over een dominee met zo veel begrip voor elektronica liet ik de man nog even spelen met z’n spullen omdat ik zo zoetjes aan toch de behoefte aan wat rust had. Terug op m’n slaapkamertje viel ik in de volgende verbazing; op een stoel lagen twee prachtige en indrukwekkende Zenza Bronica 6×6 fotocamera’s plus verschillende objectieven. Omdat ik m’n nieuwsgierigheid daarna echt niet meer bedwingen kon ging ik terug naar de dominee in z’n kamertje vol elektronica en vroeg de man of dat de voorlopers van z’n scanners waren. Norman antwoord bevestigend, waarna er een heel verhaal over camera’s volgde. Hierna kan ik me eindelijk in het grote warme (met ook nog twee hete kruiken…) bed kruipen om een paar uurtjes heerlijk onder zeil te gaan…

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.

Vorige post Volgende post