Daar waar Rienk Janssen zich in het Noorden van het land voornamelijk op bluegrass richtte, hadden (en hebben) A.G. & Kate een veel bredere smaak. Op een bepaald moment deed zich de gelegenheid voor om naar een optreden van zowel A.G. & Kate als Onie Wheeler te gaan. De eersten kende ik al wat beter en langer en ik rekende mezelf tot de vriendenkring – van Onie Wheeler had ik nog nooit eerder gehoord. A.G. wist daar trouwens wel raad mee… Als je aangaf iets niet te kennen, of sterker nog, niet zo mooi te vinden, dan deed hij zijn uiterste best om daar verandering in te brengen. Dan werd het een ‘spoedcursus muziekluisteren’, meestal tot in de kleinere uurtjes…

Nu had A.G. op deze wijze bewerkstelligd dat we de komst van Onie Wheeler met de nodige hooggespannen verwachting tegemoet zagen. Onie Wheeler had nog eens bij Lester Flatt en Earl Scruggs & The Foggy Mountain Boys gespeeld en maakte langere tijd deel uit van de band van Roy Acuff – beide formaties hadden al ‘eeuwige roem’ vergaard en waren zelfs bekend van The Grand Ole Opry in Nashville. Natuurlijk vonden we het spannend wat er stond te gebeuren… Ik ging zelfs mee naar Schiphol om Onie Wheeler en A.J. Nelson op te halen – ik was dat feit vergeten maar de foto’s zeggen me in elk geval dat ik er bij geweest ben. ‘Ons aller duo’ (zoals m’n beste vriend Kees Jansen en ik ze vaak noemden) had verder gezorgd dat de Britse Kelvin Henderson ook van de partij zou zijn. Het zou dus een grootse avond worden daar in Rijen…

Tekst gaat verder onder de beide filmpjes…

Dit eerste filmpje geeft een aardig beeld van het materiaal van Onie Wheeler. Het is weliswaar een héél erg oude opname, maar het nummer is door hemzelf geschreven. Het filmpje hieronder is met name leuk omdat het verteld hoe Onie Wheeler bij Roy Acuff in de band terecht is gekomen en vervolgens laat Onie een paar prachtige treingeluiden horen…

Het was inderdaad een gedenkwaardige avond. De NOS was zelfs aanwezig met een wagen vol techniek om radio-opnamen te maken… Qua muziek was het zeker niet de bluegrass waar ik ondertussen aan gewend was geraakt. Onie Wheeler speelde een soort muziek die later zijn vervolg zou krijgen in de meer gepolijste en overgeproduceerde muziek zoals die later uit Nashville zou komen. Het was voor Onie Wheeler & A.J. Nelson niet zo moeilijk om het aanwezige publiek op hun hand te krijgen. Wheeler speelde een fantastische partij mondharmonica en werd strak begeleid door A.J. Nelson. Kelvin Henderson speelde een goede set, maar maakte de verwachting – wat mij betreft – niet helemaal waar. A.G. & Kate hadden als organisatoren en medemuzikanten een soort dubbelrol, maar dat bleek geen probleem. Het enige minpuntje was dat de Rijense bevolking de weg naar zaal Tivoli iets minder goed kon vinden… Er waren te veel lege stoelen in de zaal…

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.