In samenwerking met Rienk Janssen hadden A.G. & Kate een countryfestival in Dongen georganiseerd. Ik vermoed dat het in de Cammeleur geweest is, maar daar ben ik niet meer zo zeker van (ik had vroeger toch meer aantekeningen moeten maken). De line-up voor deze avond was prima: A.G. & Kate lieten zich vergezellen door Henri de Ridder (banjo); Egbert Meyers was er, en Peter Rowan met Transatlantic bluegrass…
Mei 1983 was een gedenkwaardige maand want Peter Rowan kwam naar Nederland. Rowan had bij Bill Monroe in de band gespeeld, en binnen de bluegrass was dat toentertijd zo ongeveer het hoogste wat er te bereiken viel. Wat de precieze volgorde van de optredens was heb ik in 1983 niet zo goed vastgelegd, in mijn archief is dit het eerste optreden van een aantal optredens waar Peter Rowan ook opdook. Peter Rowan had, sowieso voor de optredens in Nederland, een Franse begeleidingsband meegenomen. Het was voor het eerst dat we een Franse bluegrassband meemaakten, en het was gelijk een goede start! De band bestond toentertijd uit: Christian Seguret: lead vocal en mandoline; Jimmy Hefferman: dobro; Philippe Bourgeois: guitar; Jean Marc Andres: banjo; Jean Darbois: fiddle; en Olivier Andres: bass. De band heeft het ver geschopt. Onderstaand filmpje is van een TV-optreden met Bill Monroe in Rochester (NY) in juli 1981 voor het PBS programma ‘Bill Monroe and friends’.
Peter Rowan was just a young bluegrass boy when he caught the attention of Bill Monroe, who made him an actual Blue Grass Boy in 1963, or maybe ’64. Rowan isn’t certain exactly when he became the band’s guitarist and lead singer, but the moment Monroe introduced him to fellow icon Carter Stanley is etched in his memory just as indelibly as the inked entry in his 1966 diary. Within a few months, Stanley would be gone, but the impact he and his brother, Ralph, had on Rowan — and the world — would grow even stronger. He acknowledges their influence, and finally gives the story of that meeting a definitive telling, with his new Rebel Records album, Carter Stanley’s Eyes.
Rowan had een enorme aanwezigheid op het podium, dat was onmiskenbaar. Sowieso is Peter Rowan een muzikant met een enorme staat van dienst; bovenstaand citaat van zijn website bewijst dat maar eens te meer. Mij boeide de combinatie van de flamboyante persoonlijkheid, de verhalen, de keuze van songs, en de onmiskenbare ‘Rowan-show’ enorm. Ik was diep onder de indruk van datgene wat ik gezien en gehoord had!
Facebook reacties