In het voorjaar van 1984 vroeg Rienk Janssen me of ik op reis zou willen met Dick Staber en zijn band Yonder City. Ik had kort daarvoor mij eerste auto gekocht (een grijze Mazda 323) en het zou toch aardig zijn als ik met de band op reis zou gaan. Er waren eind mei, begin juni een paar optredens in Denemarken georganiseerd en ook nog een paar in Zweden. Eerder was ik al een keer mee geweest richting Denemarken (met Joe Val & The New England Bluegrass Boys), maar in Zweden was ik nog niet eerder geweest. Er was dus niet zo veel moeite van Rienk nodig om mij ‘ja’ te laten zeggen. Tegenwoordig treedt Dick Staber nog steeds op met zijn partner Judith Chasnoff. Ik heb ze nog een paar keer gehoord nadat deze tournee voorbij was. Op Facebook kwam ik de nodige informatie tegen over heb beiden, maar ook over beider muzikale achtergronden.
Meer over Dick Staber & Judith Chasnoff...
Dick Staber (vocal, mandolin) and Judith Chasnoff (vocal, guitar) have been performing their unique brand of traditional folk and bluegrass-based acoustic music since 1993. Since the start of the new millennium they have expanded their repertoire to include material inspired by their travels in Ireland and the revisiting of an old love of Staber’s, traditional jazz. Judith began playing guitar as a teenager during the folk boom era. Dick took up the mandolin in 1964. He has played with Del McCoury (’69-75), Don Stover (77-78) and Bob Paisley (’79-81). His credits include contributions on numerous albums and he has released 3 albums of his own. He has toured internationally with the Paisleys, with his band Yonder City, and solo. Staber and Chasnoff have released 5 self-produced albums: FREE TO DREAM (1998), JUST THE TWO OF US (2002), ONE MORE JOURNEY (2005), LOOKING FOR THE ROAD (2007), and STABER and CHASNOFF “LIVE” (2013). All four contain a generous mix of original and traditional songs and tunes, as well as a few carefully selected covers. Even in their original numbers, Staber and Chasnoff maintain a pure, traditional sound reminiscent of the “brother” duets of the 1930’s, particularly the Monroe brothers. In their evocative and focused performances, they bring the material to life through pristine harmonies and expressive mandolin breaks, well-grounded in solid rhythm. Staber and Chasnoff have toured Europe three times, and were proud to represent the USA at the 2004 and 2008 European World of Bluegrass festivals and concerts. Note: For venues which call for a three or four-piece band, Dick and Judith may be joined by their good friends Daryl Smith (banjo) and Steve Feinbloom (bass).
Meer over Dick Staber...
‘My mother loved music: everything from opera to Cab Calloway. We had a player piano and lots of records. I would stand on the pedals while holding on to the piano under the keyboard and work it like a treadmill until I was exhausted. I liked the songs from the 20’s my uncle played on the ukulele. My mother bought me a uke and showed me the chords. My uncle taught me songs like ‘Mississippi Mud’, ‘Flamin Mamie’, and ‘Beat Street Mama’. When LPs first came out, my mother bought me Gene Autry and Tex Ritter albums (which I still have) when I had the mumps or chicken pox. I knew Tex Ritter because I watched all the old B-westerns on TV (Hoot Gibson, Tim McCoy etc.). In 1955 I started private school (Taft School) and became musically deprived for 3 years. (No record player, no radio allowed). Senior year I heard music that I liked coming from down the hall – it was ‘The Weavers at Carnegie Hall’ album (I still have it). I adapted the ukulele chords to the guitar (an old Stella) and was in on the folk boom. I bought an open-backed banjo. My younger brother Dave took to it (and later the fiddle) like a duck to water. We would play together whenever I was home from college or on leave from the Army. In graduate school at Syracuse U I moved in with Gary Sanford and Dave Redall, two friends from my years at Colgate University who played guitar. Gary had formed a bluegrass band. I listened to their practices, played a few gigs on bass and soon bought a mandolin and started teaching myself how to play. As Don Stover would have put it, ‘I had the hillbilly fever’. In ’65 I dropped out of grad school and joined the Army. Stationed in Baltimore, I started jamming with Bob Dalsemer and other area musicians. From 1969 to 1975 I played with Del McCoury and the Dixie Pals; 77-78 with Don Stover, and 78-80 with Bob Paisley and the Southern Grass. During this time, I played in a duo with Bob Dalsemer, had a brief stint with Tracy Schwarz and the Old Home String Band, had my own band, ‘Yonder City’, and did freelance work and a few tours with other bands. Also during this decade, I recorded 2½ albums with Del McCoury, two with the Paisleys, a 45 LP with the old Home String Band as well as 3 albums of my own. The first was on Rounder and featured the wonderful banjo player Tom Neal. A selection from this album (‘John Hardy’) is on the Rounder compilation CD ‘Son of Rounder Banjo’ (’92). The second album, ‘Of Graves and Epitaphs’, contains my song ‘Call Collect on Christmas’, since recorded by Del McCoury and the Dixie Pals, by James King, and by the Montreal jazz singer Susie Arioli. The third, ‘Listen to my Song’, consists mostly of original songs. It is a solo album (with over-dubs) and features several autoharp/mandolin duets. In 1980, I bought an old grange hall in Columbia County, NY, refurbished as the Ancram Opera House. During the 80’s I booked bluegrass and folk concerts there, also played as a duo with Denise Finley, briefly filled in for Andy Bing with ‘Burnt Hills Bluegrass’ from the Albany area, and toured Europe 5 times (once with my son Polo). In 1990 I got divorced and moved to Lanesville, NY in the Catskill Mountains. I was playing with Larry Johnson in ’93 when I met Judith at a jam session. She was a lot cuter than Larry. One thing led to another and I decided to move to the Adirondack Mountains to be closer to Judith, who lived and worked in Montreal, Canada. We’ve been playing together ever since in our own style, which combines elements of bluegrass and traditional folk music, notably, the ‘bluegrass rhythm’: the dynamic, propulsive interplay of the guitar lick with the emphasis of the bass notes on the down beat, against the off-beat chop and various shuffles of the mandolin. For gigs which call for a three or four-piece band we are joined by our good friends Daryl Smith (banjo/5-string Dobro and Steve Feinbloom (bass). Our repertoire runs the gamut from traditional ballads and dance tunes to many songs I myself have penned in the last few years. We draw from sources a diverse as Bill Monroe and Tom Waits, always asking, ‘does the song have meaning for us, and what can we bring to the song?’
Meer over Judith Chasnoff...
Born and raised in the backwaters of Brooklyn, NY, I sprang from an unheralded musical family whose interests range from traditional folk to classical. Mother Esse Rose called square dances, led folksinging, and sang in NYC choirs, brother Howard is a composer and plays viola in orchestras and a string quartet. My late father Jack loved to belt out Yiddish laments or sing along with the Weavers, Theodore Bikel, or Tom Lehrer during the obligatory Saturday housecleaning jamboree. Grandpa Abe tried to sweeten our childish palettes towards his beloved classical music by giving Howard and me his entire set of Gilbert and Sullivan 78s.It worked. Before you knew it, we were breakfasting on Bach, bingeing on Brahms and Beethoven, munching on Mozart and Mahler, supping on Schumann and Schubert and lining up on the chilly NY street for hours with Mom for the coveted $1.75 standing room spots in the nosebleed (“family circle”) section of the old Met, where we imbibed the interminable delights of Wagner et al. My favorite opera is still Boris Godunov. Apart from impromptu family sings and social gatherings (while Esse strummed her old Martin), I only got serious about folk music while studying voice at the High School of Music and Art in the 60s. Joan Baez was my idol and I spent many an agonized adolescent hour trying to discipline my unruly mop to better resemble Joanie’s lank locks. But in vain. I particularly enjoyed her Child ballads, Carter family songs, and the bluegrass numbers she did with the Greenbriar Boys (except Banks of the Ohio). Although I had abandoned folk music for many years while pursuing Buddhist studies at the University of British Columbia, I returned to it when it was time to put the kids to bed. Certain songs were demanded, others forbidden, compliance was total, resistance was futile. I had never been involved in performance before being conscripted by Dick Staber one sunny July day in 1993 to play on a scenic railway ride in the Catskill Mountains of NY State. There the duo of Staber and Chasnoff was suddenly born.” “You will learn to walk in the ways of the master Bill Monroe,” said Dick. And I have.
Mijn vader had thuis nog een stevige imperiaal liggen die ik wel een paar weken mocht lenen – we konden dus zelfs Rienk’s akoestische bas (goed vastgebonden op het dak van de auto) meenemen. Het was echter wel behoorlijk proppen; vijf volwassenen en alle instrumenten van een vierpersoons bluegrassband in een niet al te grote auto; en ook nog de overige bagage voor een paar weken reizen. Onze eerste bestemming zou een festival in Denemarken zijn, vervolgens een optreden in Århus, een optreden in Kopenhagen, de oversteek naar Zweden, een optreden in Gränna, en als laatste een optreden in Stockholm. Daarna zouden we met grote spoed weer terug naar Harpel moeten rijden voor een optreden in The Home of Strictly Country.
Omdat ik erg trots was op mijn mooie nieuwe grijze Mazda wilde ik natuurlijk zo veel als mogelijk was zelf rijden. Al gauw werd duidelijk dat dat een onhaalbaar plan was. De meeste Amerikanen zijn niet zo bekend met handgeschakelde auto’s (‘stick-shift’), ze zijn meer aan automaten gewend. Lauck Benson was een van degenen die me regelmatig afwisselde en met het grootste gemak door Europa reed. Lauck had echter nog meer talenten. Zo heeft hij de meest indrukwekkende talenknobbel die ik ooit meegemaakt heb. Hij had zichzelf Nederlands geleerd aan de hand van een oude Bijbel van circa 150 jaar oud. De man sprak prima Nederlands, maar ietwat gedateerd zullen we maar zeggen… Maar ook sprak hij behoorlijk goed Duits, Deens en Zweeds… Behalve Dick Staber (mandoline) en Lauck Benson (banjo) hadden we Greg Root (gitaar) en Mark Murphy (bas) mee. Zoals gezegd hadden we de bas in een goede regenbestendige hoes verpakt op de imperiaal van de auto gebonden en de rest van de spullen achter de achterbank gepropt. Met z’n drieën zaten ze op de achterbank; eentje moest dus voortdurend op de bobbel in het midden van de achterbank zitten. Meestal was dat Dick Staber, omdat hij de kleinste man van het gezelschap was. In eerste instantie moesten we een beetje aan elkaar wennen, maar toen we die fase eenmaal voorbij waren hebben we een erg leuke tijd met elkaar gehad.
De reis naar Denemarken (via Flensburg) en de optredens in Denemarken verliepen zonder noemenswaardige problemen. De optredens werden georganiseerd door liefhebbers van country- en bluegrassmuziek en waren min of meer kopieën van de huisconcerten zoals ik die vaak in Nederland mee had gemaakt. Er was een optreden op een festival, er was een optreden in een groot gebouw in Århus, en een optreden in Kopenhagen. Wij werden steeds ondergebracht bij verschillende mensen. Sommigen hadden liever een banjoïst in huis, anderen iemand die mandoline kon spelen. Meerdere keren heb ik me druk gemaakt over de kansen die ik zou hebben om ergens te kunnen logeren, maar dat bleek onterecht. In Kopenhagen heb ik in een soort tuinhuis in een of andere buitenwijk overnacht – geen idee meer hoe het heette, of waar ik toen geweest ben. De praktijk was dat we afspraken elkaar de volgende dag op een bepaalde plek te ontmoetten (meestal bij een van de bekenden van de gastheer/vrouw). Dat was natuurlijk ook het geheim. Alle mensen die bij de organisatie van een dergelijk concert waren betrokken waren bekenden van elkaar natuurlijk. We hebben het geweldig leuk gehad in Denemarken! Ik maakte voornamelijk foto’s van de omgeving en wat minder van de optredens.
Op een heel veel manieren is de overgang van Denemarken naar Zweden niet zo groot, maar op het gebied van alcohol is de overgang tussen de beide landen wel behoorlijk merkbaar. Dat was is 1984 al het geval, maar dat is tegenwoordig nog steeds zo. In Zweden is bier en sterkedrank héél erg veel duurder dan in Denemarken. Op de boot van Denemarken naar Zweden maakten we een aantal mensen mee die daarom nog even flink aan het bijtanken waren als het ware. Eenmaal in Zweden was dat wel anders, maar daar liepen we toentertijd weer tegen een ander fenomeen aan. Als het eenmaal gezellig was geworden en we meegetroond werden naar onze gastheren/vrouwen werd duidelijk dat het ambacht van thuis stoken in Zweden een andere betekenis had dan het verwarmen van je woning. Het meest bizarre dat ik toen in Zweden heb gedronken was een brouwsel van rode bieten met een aanzienlijk percentage alcohol. Zodanig veel van dat ons vogeltje behoorlijk geveld was… Desondanks was Zweden ook geweldig! In Gränna speelden Dick Staber en Yonder City in een hotel in het dorp – wij werden allemaal ondergebracht in hetzelfde hotel. Ik heb er toen nog iets in het gastenboek geschreven, onder andere over de knappe dames van het hotelpersoneel. Een jaar later speelde Jerrycan in hetzelfde hotel. Die mannen hebben natuurlijk ook het gastenboek bekeken en zijn toen ook mijn opmerkingen tegen gekomen. Naderhand hebben ze me daar natuurlijk wel mee geplaagd…
In Stockholm trad de band op in het Södra Teatern in het park Mosebacke torg. Het grappige is dat Cornelis Vreeswijk (ondermeer bekend van ‘De nozem en de non’ en ‘Bakker de Baksteen’ en bovendien wereldberoemd in Zweden) daar vaak heeft opgetreden. Er was daarna nog een optreden in Falun, dat meerdere uren rijden ten noorden van Stockholm ligt. Ik was nog nooit eerder zo noordelijk geweest. Het grootste probleem kwam na de verschillende optredens. We hadden minder dan 48 uur de tijd om circa 1700 kilometer terug te rijden naar Harpel. Dat betekende dag en nacht doorrijden met deadlines voor de verschillende veerboten (de brug tussen Denemarken en Zweden bestond nog niet). We hebben in wisselende diensten dag en nacht doorgereden en we waren op tijd voor het optreden; niet echt héél erg op tijd, maar we waren wel voor het publiek aan… Tegen de tijd dat we weer terug in Harpel waren stond ik te trillen op mijn benen van vermoeidheid. Het was behoorlijk ploeteren; ik was verschrikkelijk moe toen we uiteindelijk weer in Harpel waren – maar nu ik de foto’s weer een paar keer bekeken heb ben ik blij dat ik het mee heb gemaakt…
Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.
Facebook reacties