Het zal in een nazomer aan het einde van de negentiger jaren van de vorige eeuw geweest zijn dat Kees Jansen en ik bedacht hadden naar een optreden van Steve Earle in de Oosterpoort in Groningen te gaan. Ik had kaartjes voor ons beiden gekocht en weken van tevoren verheugden we ons al op het optreden. Eerder, in 1997, was het album El Corazón van Steve Earle uitgekomen; het was het eerste album van Steve Earle in mijn verzameling. The Del McCoury Band en Emmylou Harris speelden mee op dat album. Zowel Kees als ik waren bij optredens van beiden geweest. Steve Earle hadden we nog niet eerder in het ‘echie’ gezien, maar daar zou die nazomer geregeld worden. Dachten we…
Het was de tijd dat we – als we elkaar zagen – af en toe uitgebreide wandeltochten door de stad Groningen maakten. Als ik een weekend naar Brabant gingen deden we daar natuurlijk precies hetzelfde. Tweedehands boeken- en platenzaken waren onze bestemming. Dat was ook op deze warme zaterdagmiddag aan het einde van de negentiger jaren van de vorige eeuw het geval. Tegen de tijd dat we eigenlijk op weg zouden moeten zijn naar de Oosterpoort zaten we ergens op een terrasje naar grote glazen ijskoude cola te kijken en bedachten we dat we ’t optreden maar zouden laten schieten. We hadden die dag te veel kilometers in de benen, waren veel te warm, en eerlijk gezegd hadden we veel te gek gedaan. Jaren later hadden we het nog over dat optreden, ‘the concert that never was’. Beetje gênant was het wel…
Het is nu 25 jaar geleden dat we voor het eerst een optreden hebben laten lopen en ons kaartje niet hebben gebruikt. De afgelopen dagen was Steve Earle te horen in Tilburg, Groningen en Utrecht. Wat ons betreft was dit optreden in Utrecht dé gelegenheid om ons te revancheren. Net als wel vaker bedachten we dat Utrecht van de drie ‘optreedplekken’ in Nederland het meest halverwege tussen Dongen (de woonplaats van Kees) en Groningen (mijn woonplaats) ligt. Daar zouden we dus samen naar toe willen. Kees regelde de kaartjes.
De Schotse zangeres Roseanne Reid deed het voorprogramma. Ik had een beetje moeite met de keuze van juist deze dame en moest veel moeite doen om te kunnen verstaan wat ze vertelde omdat ze wat mij betreft een beetje murmelde. Vrijwel al haar songs kabbelden op een en ’t zelfde tempo door, dus na een paar songs begon ik me af te vragen waarom ze überhaupt in het voorprogramma zat. Dat heb ik naderhand uitgezocht. Blijkt dat Roseanne Reid toch een iets grotere staat van dienst heeft dan ik tijdens het voorprogramma aan had genomen (hoewel dat mijn mening over haar niet echt gaat beïnvloeden vrees ik)…
Na een half uurtje kwam Steve Earle op. Een groter contract met het voorprogramma is nauwelijks denkbaar. Steve Earle is inmiddels bijna zeventig jaar oud heeft een een stem waarmee je beton kunt vergruizen (zo ongeveer) en zijn persoonlijkheid lijkt het hele podium te vullen. Toen ik Kees Jansen vroeg wat hij er van vond zei hij iets in de sfeer van ‘Hier, pak aan! Luisteren zal je!’ En dat laatste hebben we dan ook volop gedaan. Het is ook moeilijk om niet naar een dergelijke artiest te luisteren. In de zaal zitten en datgene wat er op het podium gebeurt is geen optie. Daar is het te intens en te boeiend voor. Een redelijke dosis zelfspot in zijn schaarse verhalen, maar muzikaal had hij des te meer te zeggen. ‘Time flies when you’re having fun’ is zo’n andere uitdrukking. In dit geval was dat ook zo. De tijd vloog voorbij en geregeld zat ik op het puntje van m’n stoel. Instrumentaal vond ik Steve Earle bijzonder indrukwekkend en afwisselend. Een groot gedeelte van het publiek bleek bij eerdere optredens van Steve Earle aanwezig geweest te zijn, want er werd af en toe voluit meegezongen. Ik vind het altijd een bijzondere kwaliteit als een artiest z’n publiek zo ver mee kan nemen dat er meegezongen wordt.
Steve Earle is een van de meest gerenommeerde singer-songwriters van zijn generatie. Als protegé van de legendarische songwriters Townes van Zandt en Guy Clark werd hij al snel een meesterverteller. Zijn teksten zijn opgenomen door sterren als Johnny Cash, Waylon Jennings, Joan Baez, Emmylou Harris, The Pretenders en nog veel meer. In 1986 bracht hij zijn debuutalbum ‘Guitar Town’ uit, dat direct op #1 belandde in de Country Charts. Het album wordt nu gezien als een klassieker in het Americana-genre. Voor zijn latere albums ‘The Revolution Starts Now’ (2004), ‘Washington Square Serenade’ (2007) en ‘Townes’ (2009) ontving Earle opeenvolgende GRAMMY awards.
Setlist: ♥ If I should fall from grace with God (The Pogues cover) ♦ The devil’s right hand ♦ My old friend the blues ♦ Someday ♦ Guitar town ♦ I ain’t ever satisfied (Steve Earle & the Dukes song) ♦ Taneytown ♦ Now she’s gone ♦ Goodbye ♦ Sparkle and shine ♦ You’re the best lover that I ever had (Steve Earle & the Dukes song) ♦ South Nashville blues ♦ CCKMP ♦ Transcendental blues ♦ Angel is the devil ♦ It’s about blood (Steve Earle & the Dukes song) ♦ Mr. Bojangles (Jerry Jeff Walker cover) ♦ Harlem river blues (Justin Townes Earle cover) ♦ Tell Moses (Colvin & Earle cover) ♦ Galway girl ♦ Copperhead road ♥ Billy Austin (Steve Earle & the Dukes song) ♦ Jerusalem.
Ik vond het mooi dat de setlist van dit optreden een doorsnede was vanaf de CD ‘Guitar town’ tot momenteel. Sommige songs waren liefdesliedjes. Op een bepaald moment waren dat er twee opeenvolgende, maar wel in een verschillende toonsoort. Steve Earle vergat een andere mondharmonica te pakken en loste dat op met de opmerking: ‘Same girl, different harmonica’. Dat soort humor kan ik waarderen! Eén van de dingen die mij raakten in dit concert was het politiek activisme van Steve Earle. Ik wist al dat hij ‘Jerusalem’ had geschreven en ik kende de uitvoering van Joan Baez (bovenste song van de twee onderstaande songs). Het was deze avond de laatste toegift… Een andere song die mij raakte was ‘It’s about blood’. Luister maar eens naar de tekst…
Ja, ik was tevreden en blij dat ik bij dit optreden ben geweest. Wat ik ook fijn vond is het feit dat we eindelijk revanche hebben genomen vanwege het gemiste optreden in de Oosterpoort in Groningen. U weet het nog wel, dat gemiste optreden aan het begin van deze post…
De LP ‘Guitar Town’ heb ik toun indertied nog aanschaft. Een heule mooi ploate. Noa dizze LP nooit meer echt luusterd noar Steve Earle, want bie mie har Dwight Yoakum toun mien aandacht volledig overnomen. Moar wat ik heurd heb bie Birdeys is het nait lelijk en ik bin bliede dat joe baiden een mooie oavend had hebben. Volgende project is Iris DeMent??
Ik herinner me jouw Dwight Yoakum fase nog goed. Ik had wel een paar dingen van Steve Earle staan, maar mijn voornaamste drijfveer was iets leuks samen met Kees ondernemen en natuurlijk ook dat optredens dat we destijds hebben laten lopen… En inderdaad… Ik heb al een kaartje voor het optreden van Iris DeMent in het najaar in de Stadsschouwburg in Groningen (van één van onze jongens gekregen als verjaardagscadeau). Dus jouw veronderstelling klopt helemaal. Je kent me goed Bert!