Vanaf het moment dat ik met A.G. & Kate in aanraking kwam de naam ‘Johnny Cash’ met grote regelmaat voorbij. A.G. & Kate hadden in het begin ‘the Johnny Cash singers’ als deel van de naam van het duo. Songs van Johnny Cash kwamen met grote regelmaat voorbij in het repertoire van A.G. & Kate. Goede vrienden zoals Kees Jansen en Bert Nobbe hebben erg veel naar Johnny Cash geluisterd en beiden hebben veel van het materiaal van Johnny Cash in hun verzamelingen gehad. In de groep mensen rondom A.G. & Kate waren ze beslist niet de enigen met een grote voorkeur voor het materiaal van Johnny Cash. Ik ben pas veel later begonnen met Johnny Cash te verzamelen; echt heel veel later. Mijn Johnny Cash verzameling kon/kan dan ook niet in de schaduw staan van mensen zoals Kees Jansen en Bert Nobbe.

Uit de Leeuwarder Courant van 20 maart 1990

Na een paar valse starts kregen we in de gaten dat Johnny Cash op 27 oktober 1990 in het Thialfstadion in Heerenveen zou spelen. Eigenlijk zou de goede man al eerder in Heerenveen hebben opgetreden, maar een operatie aan zijn kaak zorgde ervoor dat het optreden van Johnny Cash in Heerenveen meerdere keren werd uitgesteld en uiteindelijk pas op 27 oktober 1990 daadwerkelijk door kon gaan.

Heel eerlijk gezegd ben ik niet een grote liefhebber van erg grote muziekevenementen. Naar verluidt waren er in Heerenveen tussen 4000 en 5000 mensen aanwezig; voor mijn doen is dat ‘gek zat’. Maar het zou tegelijk een gelegenheid zijn om samen naar een groot artiest te luisteren; ik heb dus een kaartje aangeschaft. Hoe ik in Heerenveen terecht ben gekomen weet ik niet meer. Heb ik een lift gehad van iemand? Wat ik nog wel weet is dat ik in die periode geen auto had. Er moet iemand geweest zijn die me meegenomen heeft neem ik aan. Wel is ondertussen boven water gekomen dat ik met Bert Nobbe weer teruggereden ben naar Hoogezand (waar ik destijds woonde).

Uit Het Vrije Volk (Democratisch Socialistisch Dagblad) van 17 oktober 1990

Het voorprogramma duurde uren voor mijn gevoel en werd gepresenteerd door Gerard de Vries. Beide aspecten waren voor mij geen beslissend argument geweest om af te reizen naar Heerenveen… Pas tegen 22:00 uur was Johnny Cash aan de beurt. Ik weet me nog te herinneren dat het allemaal een enorm spektakel was en dat een en ander een enorme indruk op mij heeft gemaakt. Foto’s en/of geluidsopnamen maken was niet toegestaan in Heerenveen. In mijn archief is dan ook eerlijk gezegd niets terug te vinden van het optreden van Johnny Cash in Heerenveen, maar gelukkig biedt de site Delpher daar tegenwoordig een oplossing voor…

Deze advertentie vond ik terug in de Leeuwarder Courant van 19 oktober 1990

Grappig detail is wel dat ik 16 jaar later P leerde kennen en vervolgens met haar ben getrouwd (en dat ondertussen ook alweer heel wat jaren). Toen mijn schoonouders me een paar jaar terug vertelden dat ze destijds bij hetzelfde optreden aanwezig waren geweest was ik even sprakeloos…

Twee dagen na het optreden, op 29 oktober 1990, stond dit artikel in de Leeuwarder Courant. Omdat de tekst van het artikel op het scherm wat moeilijk te lezen is heb ik het verder uitwerkt in het uitklapmenu hieronder…
Cash in de bloemen ondanks hoestbuien
Plaats: Thialf, Heerenveen. Gebeurtenis: Concert van de Amerikaanse countryster Johnny Cash. Voorprogramma: Onder andere Ben Steneker, Hans Sommers en Captain Gumbo. Belangstelling: Ruim 4000 personen. HEERENVEEN – Van dichtbij is het duidelijk te zien: Johnny Cash is een oude man, wiens diep doorgroefde gelaat weinig illusies laat omtrent zijn veelbewogen levensloop. Het welbekende ‘Green, green grass of home’, dat hij ten afscheid zingt, weet de country-legende slechts met veel gehoest tot een goed einde te brengen, zij het dat de kuchjes steeds precies goed getimed worden en steeds ‘off-mike’ plaats vinden. Al houdt hij het toch nog ruim anderhalf uur vol, erg hard werkt de man er nu ook weer niet voor. Maar iemand als Cash, misschien we de grootste nog levende countryzanger, wordt graag en veel vergeven. Het heeft enige moeite gekost voor Friesland Johnny Cash en zijn familie in levenden lijve kon aanschouwen. Al twee keer eerder dit jaar werd de ijshockeyhal van Thialf afgehuurd, maar beide keren liet de man verstek gaan wegens gezondheidsproblemen. Even na tien uur zaterdagavond wandelde hij evenwel het podium op, voorafgegaan door een behoorlijk melig voorprogramma. Wie stilstaat bij Cash’ bijna vier decennia omspannende loopbaan, die loopt van rockabilly-zanger bij het legendarische Sun-label, via de belangrijkste schakel tussen de country en de singer-songwriters van de generatie Bob Dylan en San Quentin-delinquent naar country superster, die zal niet begrepen hebben waarom deze man wordt ingebed in een voorprogramma dat zo netjes en vooral zo saai is. De aanstekelijke Cajun van Captain Gumbo maakte bij het publiek nog wat onvermoede danstalenten los, maar dat de matig bij stem zijnde Hans Sommers zijn Jim Reeves imitaties met behulp van een orkestband op het vierduizend koppen tellende publiek durfde los te laten, dat riep wel even een paar opgetrokken wenkbrauwen op. Maar wat Johnny Cash en zijn mensen neerzetten, klonk helaas ongeveer even braaf en netjes als de Ben Stenekers, de Hans Sommersen en wie allemaal nog meer het podium beklommen voor het uur Cash aanbrak. Eerst mocht die vreselijk tamme begeleidingsband van hem een riedeltje spelen, vervolgens nam zoonlief John Carter Cash bezit van het podium om aan te tonen dat talent niet altijd erfelijk is. Vooral die populistische poging tot ‘Johnny B. Goode’ was niet best, echt niet. Maar goed, toen kwam Johnny Cash dus achter de microfoon, getooid met een soort ambtsketen over verder sobere, donkere kleding, met een overigens niet aangesloten gitaar om de nek. Met zijn uit duizenden herkenbare, donkere stem pakte hij het publiek ogenblikkelijk in. Hij deed precies wat de volgepakte hal verwachtte: hij zong zijn hits – ‘A boy named Sue’, ‘San Quentin’, ‘Ring of fire’, noem ze maar op – en zijn vier muzikanten deden hun werk op een manier waaraan niemand aanstoot hoefde te nemen. Maar Cash heeft dan nog wel zoveel persoonlijkheid dat de muziek begint te leven. Echt spannend werd het pas toen die beroemde stem van Cash hem in de steek dreigde te laten, zoals in ‘Sue’. Maar een gorgeldrankje een korte rustpauze, waarin zijn pianist of zijn echtgenote June Carter vergezeld van haar twee zussen de honneurs waarnamen, boden enige uitkomst. De kwaliteit van Cash’ stem bleef echter wisselen. De country-wereld hoeft geen grote artistieke vernieuwingen meer te verwachten van de inmiddels 58-jarige Cash. Met zijn grote voorraad hits, zijn reputatie en niet te vergeten zijn familie is het hem vandaag de dag kennelijk slechts te doen om de fans tevreden te houden. Dat doel bereikte hij in Thialf dan ook, getuige de enorme hoeveelheid bloemen die hem vanuit het publiek werd aangeboden – een typisch Nederlandse country-traditie. Die met name June Carter in een staat van kirrende verbazing bracht. Laten wij maar blij zijn dat Cash nog onder ons is en niet behoort tot de ‘Ghostriders in the sky’, in al zijn soberheid een van zijn mooiste nummers trouwens. JACOB HAAGSMA
Ik werd door iemand geattendeerd op het bovenstaande knipsel (dank daarvoor Albert!). Hij maakte de opmerking dat de persoon linksonder in de hoek (met lichte bovenkleding) waarschijnlijk iemand is die veelvuldig op mijn posts reageert… Dat klopt…
Ik vond een terugblik van Albert Veld op het optreden van Johnny Cash dat hij in 1990 in het Thialfstadion in Heerenveen organiseerde ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van het evenement. Dit knipsel stond op 28 oktober 2015 in de Heerenveense Courant. Net als bij het voorgaande knipsel heb ik hier weer een uitklapmenu gemaakt om de volledige tekst te kunnen lezen…
‘Hello, I’m Johnny Cash’
‘Ineens stond hij voor me. Hij zei: ‘Hello, I’m Johnny Cash’. Een grote kerel met een doorgroefd gezicht. Man, de broek wapperde me om de kont’. HEERENVEEN – Albert Veld uit Blauwhuis kan nog kippenvel krijgen van dat moment: ‘Nee, dat vergeet ik nooit meer’. Op 27 oktober was het precies 25 jaar geleden dat de legendarische countryzanger Johnny Cash naar Heerenveen kwam. In het Thialfstadion gaf hij voor vijfduizend uitzinnige fans een eenmalig concert. En de organisator was Albert Veld. Historische dag Achteraf bekeken een historische dag. In 1990 was ‘the man in black’ op 58-jarige leeftijd een langzaam uit-dovende ster in de countrywereld, maar drie jaar later zou hij dankzij de bemoeienissen van Rick Rubin worden herontdekt door een groot poppubliek en werd hij voor de tweede maal in zijn leven een wereldster. Hij overleed aan de gevolgen van Parkinson op 12 september 2003, maar zijn naam staat nog steeds in het rijtje van ’s werelds bekendste artiesten. Vraagprijs ‘Zijn vraagprijs was destijds 50 duizend gulden’, vertelt Veld, die nog plakboeken vol heeft met herinneringen aan die dag. Het was voor de organisator een tijd om vroegtijdig grijs te worden. Cash moest namelijk tot twee keer toe het Heerenveense optreden annuleren omdat hij een kaakontsteking had. ‘Er hadden honderden fans uit Duitsland een kaartje gekocht en ik moest die mensen op de een of andere manier laten weten dat het concert was uitgesteld. Je had destijds nog geen Internet en dus ook nog niet zulke goede communicatiekanalen. Ik heb toen met het Duitse televisiestation ZDF gebeld en mocht daar voor de camera’s in München komen vertellen dat Cash ziek was’. Zenuwachtig Maar op 27 oktober stond hij dan toch voor de achterdeur van Thialf met zijn gitaar in de koffer. ‘Man, wat was ik zenuwachtig’, herinnert Veld zich. ‘Ik wist echt niet wat ik me van hem voor moest stellen. Maar ik had me niet druk hoeven maken. Cash was een hele lieve man. Hij hield mijn hand langer vast dan mensen normaal doen en dat zei toch wel iets over hem’. Familie Cash was in gezelschap van zijn zoon John Carter Cash, zijn vrouw June Carter en haar zussen Anita [verbetering van Bert Nobbe] en Helen. En uiteraard zijn manager Lon Robin en z’n voltallige begeleidingsband. ‘Nee, echt gekke eisen voor de kleedkamer stelden ze niet’, weet Veld zich te herinneren. ‘Er moest drank van een bepaald merk zijn en ook moesten de kleedkamers van een bepaalde afmeting zijn. Maar dat was geen probleem’. Baas Volgens Veld was het overduidelijk wie de baas was in huize Cash. ‘June maakte de dienst uit. Zij had de broek aan, dat kon ik meteen zien. Toen hij halverwege het concert even geen lucht genoeg kreeg stuurde zij hem naar de kleedkamer. Op het affiche moest de naam van The Carter Family trouwens groter zijn dan die van Cash. Dat had manager Lon Robin bepaald. In die tijd waren June Carter en haar zusters kennelijk geliefder’. Na afloop van het concert zorgde Veld voor een voedzame hap door bij een snackbar in de buurt 20 halve kippen en voor 20 gulden patat aan te laten rukken. ‘Daar was de familie Cash heel verguld mee’, lacht de organisator. Hotel Nee, ze sliepen niet in Heerenveen. Met een touringcar bus zetten de medewerkers van de countryster koers richting Hoofddorp, waar een hotel was geboekt. Cash zelf liet zich rijden door een auto met privéchauffeur. Dat was een kennis van Veld. ‘Die jongen vertelde me later dat de zoon van Cash in het hotel in Hoofddorp naar hem toe kwam. Hij wilde dat de chauffeur hem naar Amsterdam reed om daar drugs te kopen. Hij had voor dat doel 10 duizend gulden van zijn pa gekregen. De chauffeur wilde dat niet doen en toen is de zaak afgeblazen. Maar dat verhaal ben ik nooit vergeten’. Harry de Jong
Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.