Het is ondertussen een paar weken geleden dat u voor het laatst iets nieuws op Birdeyes hebt kunnen lezen. Er waren problemen met de mediabibliotheek van de website die het vrijwel onmogelijk maakten om illustraties aan nieuwe posts toe te voegen. Maar gelukkig hebben we iemand in de familie die een dergelijk probleem als een uitdaging ziet… Ik ben blij dat het vooralsnog weer mogelijk is nieuwe posts op Birdeyes te zetten!

Donderdag 28 november 1991; de dertiende vakantiedag.
’s Morgens vroeg maakte Mike me weer wakker, deze ochtend met de boodschap dat Kate gebeld had met de boodschap dat ze last van haar keel had en dat ze naar de plaatselijke huisarts zou gaan. Ik schrok behoorlijk van deze mededeling en omdat ik me wat schuldig voelde vroeg ik aan Mike of hij wist naar welke huisarts Kate gegaan was. Natuurlijk wist Mike dat, hij wist zelfs op welk tijdstip haar afspraak was. Ik legde hem vervolgens uit dat ik een overgevoeligheid had/heb voor onder andere katten- en hondenharen en dat ik het vermoeden had dat het wellicht verstandig zou zijn dat ik ook een bezoek aan dezelfde huisarts zou ga brengen. Mike zorgde vlot voor een afspraak voor mij terwijl hij intussen voor een ontbijt van toast en thee ging zorgen, we hadden ruimschoots de tijd voor een ontbijt voordat ik bij de huisarts in Chirk moest zijn. Allerlei gedachten spookten ondertussen door mijn hoofd. Zou het wel verstandig zijn dat ik de komende dagen nog met A.G. & Kate verder zou reizen? Had ik nu een volgend gedeelte van de tournee verpest vanwege het feit dat mijn verkoudheid wellicht op Kate overgeslagen was? Voortdurend viel ik Mike lastig met mijn overpeinzingen, maar hij wist mij geen antwoorden te geven. Tegen de tijd dat we moesten gaan pakte Mike het hondje Tess (de vermoedelijke bron van alle ellende) en mij in de auto, de bagage ging achterin en we reisden richting Chirk. Mike en Valerie woonden een paar mijl buiten Chirk, ik keek tijden de rit wat om mij heen en toen Mike me afgezet had, gaf hij aan dat hij wel even zou wachten. Boven, in de wachtkamer van de huisarts, trof ik Kate aan. Ze was druk in de weer om met een tijdschrift over haar knie als onderlegger de noodzakelijke correspondentie af/bij te werken.

Een vaste taak van Kate was het onderhouden van de contacten en contracten. Dat hield in dat ze vrijwel elke ochtend minstens een uur in de een of andere (afgelegen) telefooncel in de weer was om mensen zoals Valerie en mezelf (en ook Sijbe Oosterhaven weet ervan mee te praten), op de hielen te zitten om zo goed mogelijke afspraken voor hun optredens te maken. Al dit geregel kostte een hoop geld en een hoop tijd en was beslist niet altijd een eenvoudige taak.

Toen ik haar op de schouders tikte en ze opkeek bromde ze ‘wat moet jij hier?’ Ik hoorde dat ze het aardig te pakken had, haar stem piepte en kraste behoorlijk. Vrijwel gelijktijdig werden we bij twee verschillende huisartsen van deze praktijk geroepen. Ik deed m’n verhaal bij een sympathieke huisarts die mij uitvoerig uitvraagt over m’n voorgeschiedenis met betrekking tot klachten van allergische aard, vervolgens schreef hij een recept uit en dat was het dan… Het leek me verstandig om maar te wachten tot Kate ook weer tevoorschijn kwam, samen zouden we dan naar de ‘chemist’ kunnen gaan om onze medicijnen op te halen. Buiten stond Mike nog steeds te wachten, hij wilde wel even met ons mee, hij wist tenslotte de weg. Uiteindelijk moest ik £ 3,40 betalen voor een klein doosje tabletten. Kate vertelde me dat het wel mogelijk is deze kosten te declareren bij m’n eigen ziekenfonds, maar dat dat een hele administratieve klus zou gaan worden. Ik liet het er (toen ik eenmaal weer thuis was) dan ook maar bij zitten, ik hoopte alleen maar dat Kate’s stem snel weer beter zou zijn.

Terfenadine is een middel dat werd gebruikt voor de behandeling van allergieën. Het middel werd op de markt gebracht door Sanofi onder de merknaam Triludan. Het middel hoort tot een groep die antihistaminica worden genoemd. In de jaren ’90 van de vorige eeuw is het van de markt gehaald in verband met bijwerkingen. Het ging dan met name over een effect op de geleiding van prikkels door het hart wat het risico op het krijgen van een ernstige hartritmestoornis onacceptabel verhoogde.

Terwijl A.G. zat te lezen en rustig z’n ontbijt naar binnen werkte, maakte Kate de caravan in orde voor het op handen zijnde vertrek naar Batley. We zeiden Mike Price gedag en beloofden dat we in contact zouden blijven. Ik beloofde Mike dat ik via Kate hun adres zou proberen te bemachtigen. Mike vertrok uiteindelijk weer en met z’n drieën dronken we nog een kop koffie en terwijl A.G. z’n gedachten spuide over de slecht functionerende stem van Kate probeerde ik iets van de blaam naar mij toe te trekken en voorzichtig voor te stellen of het niet beter is dat ik weer terug naar Hoogezand zou reizen. Zowel A.G. als Kate waren het daar niet mee eens; het leed was inmiddels geschied, we moesten met ons drieën gewoon weer verder. Naar Batley dus. Batly is een voorstad van Leeds, het heeft ongeveer 45.000 inwoners en een Central Methodist & United Reformed Church in het centrum (‘the church in the market place’) van de stad. De aanwijzingen van de plaatselijke organisatie over de te nemen route naar de kerk waren niet al te duidelijk, we waren dan ook een beetje aan de late kant toen we eindelijk arriveerden. De kerk zag er van buiten en van binnen prachtig uit en bleek bij navraag niet al te lang geleden gerestaureerd te zijn. Terwijl we met behulp van enkele van de aanwezige mensen begonnen met het opbouwen kregen we de indruk dat naast het feit dat dit een goed verzorgde kerk is, deze gemeente ook in geestelijk opzicht erg actief was. Tijdens de soundcheck bleek Kate’s stem nog redelijk in orde te zijn; het was echter wel duidelijk te horen dat ze in toenemende mate last van haar stem begon te krijgen…

Ook op oude ansichtkaartjes is het gebouw van de kerk al duidelijk herkenbaar (weliswaar met een andere naam)…

In tegenstelling tot hetgeen we in Wales hadden meegemaakt, werd hier het programma van A.G. & Kate met gebed geopend, wat een verademing! De kerk was redelijk gevuld, ik dacht dat er zo’n tachtig mensen aanwezig waren. A.G. begon het programma met een verhaal van Leslie D. Weatherhead, een verhaal dat hij gedurende deze reis al eens eerder heeft gebruikt had:

‘I never shall forget a friend of mine, whose father was a very great man, telling me how, as a little boy, he so missed his daddy when public engagements took the great man away. One night, when his father was expected home, the lad wanted to stay up to greet him, bat he had been rather naughty, and was sent to bed. He wakened between ten and eleven and heard his father’s voice, got up, dressed, and came down. He simply couldn’t keep away, and yet he half feared a rebuke, for his act of disobedience. Bat his father took him into his arms and held him very close, and said, ‘my own little child’. My friend says that he can remember the delicious sense of belonging to his father’. Bron: Jesus and ourselves, Leslie D. Weatherhead (1933).

Voor wat betreft de publiciteit rondom de twee optredens die er in Batley gegeven zouden worden hadden ze het hier uitstekend geregeld. Grote (en vooral erg nette) affiches in opvallende kleuren waren op verschillende plekken in de stad duidelijk zichtbaar.

Onmiddellijk na deze ‘reading’ vervolgde A.G. & Kate’s programma met ‘My God, I’m Thine’, een vrolijke melodie (ik heb me destijds laten vertellen dat het een oud Schots danswijsje was) met uiteraard weer een mooie tekst van Charles Wesley. We zongen deze hymne éénmaal zittend, en éénmaal staand, onder A.G.’s motto dat we staand een stuk beter zouden kunnen zingen en dat we dan ook gelijk wel A.G. ’s gelijk wel even zouden kunnen bewijzen.

Terwijl A.G. & Kate nog aan het zingen waren zakte Kate’s stem steeds verder weg en begon haar stem meer en meer op die van (bijvoorbeeld) Johnny Cash te lijken. Ze moest vreselijk haar best doen om überhaupt nog verder door te kunnen zingen. Voortdurend moest ze even stoppen voor een slokje water of om even te hoesten. A.G. probeerde het voor haar iets gemakkelijker te maken door deze hymne volledig uit te diepen (iets wat hij toentertijd heel goed kon). De volgende hymne was er eentje die voor Kate iets gemakkelijker te zingen was; ‘And can it be’, hier werd een verhaal aan vast gekoppeld over John Wesley op de boot naar de Verenigde Staten om aldaar de Indianen te bekeren (een onderneming die op een falikantie mislukking is uitgelopen). ‘Thou hidden source of calm repose’ was de volgende hymne op het lijstje. Deze hymne werd gekoppeld aan een ‘reading’ over ‘the fruits of the spirit’:

‘But the fruit of the Spirit is love, joy, peace, longsuffering, kindness, goodness, faithfulness, gentleness, self-control. Against such there is no law. Bron: Galaten 5: 22 en 23.

Terwijl A.G. & Kate bezig waren met een enthousiast verhaal over de Wesley’s werden ze vanuit het publiek onderbroken door twee mensen die waarschijnlijk uit de ‘West Indies’ afkomstig waren. De beide mannen zijn het zo te horen niet eens met John en Charles Wesley en/of A.G. & Kate. De plaatselijke dominee greep na wat geschreeuw heen en  weer  uiteindelijk in en maande de aanwezige mensen tot rust en kalmte. De onderbreking van de beide mannen zorgde voor enig tumult in de gemeente, maar had als (neven)effect dat de aanwezige mensen zich (nog) meer betrokken wisten bij het programma dat A.G. & Kate bezig waren te brengen. Voor mijn gevoel was dit optreden een verademing na de ogenschijnlijke kilheid en matheid die we in Noord-Wales aantroffen. Hier in Batley vonden we een warmte en een betrokkenheid die ons behoorlijk verraste. A.G. & Kate pakten na de onderbreking de draad weer op met het zingen van ‘My heart is fixed eternal God’, een wat luider nummer dan de gemiddelde Charles Wesley hymne (zeker in deze uitvoering van A.G. & Kate). ‘Stupendous height of heavenly love’ was de volgende hymne op het programma en werd gezongen terwijl de ‘love offering’ (de collecte) opgehaald werd. Het refrein werd uit volle borst door de aanwezigen meegezongen.

Come then, O Lord, Thy light impart,
The faith that bids our terrors cease;
Into Thy love direct our heart,
Into thy way of perfect peace;
And through the dreary vale unknown
Conduct me to Thy dazzling throne.

Omdat Kate’s stem het meer en meer blijkt op te geven maken A.G. & Kate het programma niet zo erg lang. De verzen 9 tot 11 van ‘Come O Thou traveler unknown’ dienen als een soort ‘evensong’ en zijn daarmee het slot van dit programma. Na de dienst worden er zoals gewoonlijk platen en dergelijke verkocht, zoals gewoonlijk is dit eigenlijk mijn taak, maak ook deze avond komt het erop neer dat Kate een groot gedeelte van de mensen te woord staat en met ze afrekent.

We verkochten deze avond voor ongeveer £ 80,- aan LP’s en cassettes en dat was beslist niet slecht, vergeleken bij de resultaten van de voorgaande paar avonden. Naderhand maakt ik kennis met Ken en Mona Johnson. Mijn gastgezin bleek een erg sympathiek stel van ergens in de veertig te zijn, actief in de kerk en zeer betrokken bij datgene wat er die avond gebeurde. In de kerk werd er naderhand uitgebreid over de onderbreking van het programma gesproken, m’n gastheer bleek daar een belangrijke rol in gespeeld te hebben. De beide ‘onderbrekers’ bleken Moslims te zijn die dachten dat A.G. & Kate John en Charles Wesley als profeten aanbaden. Na hun onderbreking is er met de mensen gesproken, en werd het misverstand recht gezet. Het mooiste is dat de beide mannen gedurende het hele programma zijn blijven zitten en uiteindelijk ook wel begrepen hebben dat John en Charles Wesley echt niet de hoofdpersonen van A.G. & Kate’s programma waren. De organisatoren waren achteraf erg blij met de ongeplande onderbreking, want het illustreerde voor hen de noodzaak om als christen actief in de maatschappij te staan; veel te vaak zijn de (mensen in de) kerken veel te introvert, te veel naar binnen gericht.

John and Charles Wesley were the second and third sons in a family of ten (surviving) children born to the Reverend Samuel Wesley and his wife, Susanna, in the early 18th century. Both the boys’ parents had come to the Church of England from other churches. Susanna was a Puritan until she was a teenager, and Samuel came from a line of Dissenting ministers. Susanna applied strict Puritan principles to child-rearing, teaching them to ‘fear the rod and to cry softly’. She presided over a regime of homeschooling that ensured the children were progressing spiritually as well as educationally. Despite their shared upbringing, there were big differences between the brothers. Charles was artistic, messy and physically fragile, while John was organized, driven and robust. Charles was also more cautious, and showed greater foresight about the consequences of actions – something that would lead to regular disagreements with his more visionary, but less prudent older brother when their religious movement started to expand.

A.G. & Kate maakten wat afspraken met Ken en Mona over het bezoeken van een huisarts de volgende ochtend omdat Kate’s stem meer en meer weg begon te vallen. Kate dacht dat het een bijwerking van haar medicijnen was en wilde dat graag uitgezocht hebben. A.G. & Kate vertrokken naar hun caravan naast de kerk en ik stapte bij Ken en Mona in de auto en werd naar een prachtig ruim herenhuis aan de rand van Batley gebracht. Een groter contrast met m’n onderdak in Chirk had ik me nauwelijks voor kunnen stellen. Eenmaal binnen werd ik op de bank gezet, een kop thee werd gezet en Mona kwam eraan met een grote schaal met sandwiches en de mededeling dat ze beslist op moesten. Ontdaan door zoveel goede zorgen gaf ik aan dat ze me dan maar wel mee moesten helpen omdat ik het anders beslist niet zou redden. Uitgebreid werd ik ondervraagd over mijn relatie tot A.G. & Kate en uiteraard ook over het duo zelf. Kate had mij eerder al verteld dat Ken en Mona haar een paar keer gebeld hadden over het feit dat ze mij als logee zouden krijgen. M’n eetgewoonten waren onder andere ook een onderwerp van discussie (zie het verslag van de vorige tournee met betrekking tot kip…). Nog nooit eerder tijdens een verblijf in Engeland werd m’n doopceel zo uitgebreid gelicht als voor m’n bezoek aan Batley. Na een uur of anderhalf vonden m’n gastheer en -vrouw dat ze voldoende kennis hadden vergaard en dat de avond wat hen betreft wel lang genoeg geduurd had. Mij werd m’n kamer en de badkamer gewezen en gevraagd hoe laat ik de volgende dag op zou willen staan. Nadat ik aan had gegeven dat een uur of negen wel goed zou zijn trok ik mij weer terug met m’n schrijfblok en een goed boek (het was vast nog steeds één van de boeken van Leslie D. Weatherhead denk ik…).

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.

Vorige post Volgende post