Eens in de zo veel tijd vinden we het fijn een paar dagen een huisje te huren – meestal via Airbnb – en nu was het weer zo ver. Het is het gevoel eventjes uit de dagelijkse dingen te zijn… Meestal blijven we in een straal van circa 100 km rond Groningen, de stad waar we wonen. We hadden deze keer een bungalowtje in het dorp Diever gevonden (dat voldeed ruimschoots aan de voorwaarde van minder dan ongeveer 100 km van Groningen). Ik ken Diever een beetje van de festivals van Strictly Country in het begin van de tachtiger jaren van de vorige eeuw (vroeger dus), maar om heel eerlijk te zijn had ik het dorpje nooit zo goed bekeken. Toen ik jonger was, ben ik ook meerdere keren naar een Shakespeare-voorstelling in het openluchttheater van Diever geweest, dat vond ik altijd fantastisch! Vorig jaar waren we een paar dagen in de buurt van Dwingeloo geweest, maar dat was duidelijk buiten het dorp. Nu zaten we op 400 meter van de brink midden in Diever. Diever, zoals wij dat een paar dagen ervaren hebben is een rustig dorp. We zijn een paar keer het dorp ingewandeld, en hebben ook het openluchttheater bekeken. Wat is dat er in de loop der jaren anders uit gaan zien! Bepaalde dingen herkende ik nog wel van de foto’s van festivals van ruim dertig jaar geleden, maar ik wist niet dat de hoeveelheid zitplaatsen zo ongeveer verdubbeld is ten opzichte van toentertijd. Ik denk dat ik het theater mooier vond in de tijd voorafgaand aan de verbouwing, maar tegelijk denk ik ook dat het succes van de voorstellingen in dit theater de verbouwing noodzakelijk heeft gemaakt. Op weg naar het theater kamen we voorbij het beeld ‘Het leven’ uit 1957 van Anno Smith. Het grappige is dat Anno Ferdinand Smith een Groninger kunstenaar was (7 april 1915 ~ 14 januari 1990), van wie nog steeds talloze werken in de stad te vinden zijn. In een oude knipsel uit een lokale krant wordt het ‘een plastiekje’ genoemd. Het mooie is dat er in 1965 ansichtkaarten van ‘het plastiekje’ in die Diever te koop waren… Let wat dat betreft op de tekst linksonder op de afbeelding van het ansichtkaartje… Wij vonden het in elk geval mooi genoeg om te fotograferen. Tijdens onze wandeling, toen we weer terug op de Brink waren, zagen we een meisje met een uil aan een lijn. Het bleek een in gevangenschap geboren kerkuil te zijn. De uil was bereid te poseren voor een foto en het meisje had een prachtig verhaal over het hoe en waarom van een uil als huisdier – het zijn dit soort min of meer toevallige ontmoetingen die kleur aan de dag geven… Tja, en wat deden we verder zoal in Diever? Nou, dat is simpel. We genoten van de rust, we genoten van de gesprekken die we hadden, van het leuke huisje en we hebben ons vooral niet te druk gemaakt over allerlei dingen te doen. Da dagen vlogen voorbij met een wandelingetje en het lezen van een goed boek. Heerlijk om zo een paar dagen uit de dagelijkse sleur te zijn…
Facebook reacties