Ik was behoorlijk onder de indruk van de ingekleurde zwart/wit foto’s in de vorige post met dit onderwerp. De foto’s spreken wat mij betreft meer tot de verbeelding dan de originele zwart/wit versies. Hoe langer ik er over nadenk, hoe mooier ik deze mogelijkheid vind. Daarom ben ik op mijn laptop nog maar eens door m’n mapje met ingekleurde foto’s gegaan om nog een paar kandidaten op te zoeken om in te laten kleuren. Terwijl je daar dan zo mee bezig bent begin je al gauw te denken: ‘Ik zou deze foto ook nog wel in willen laten kleuren. En deze… En deze…’. Ik kwam er tot mijn spijt achter dat het alleen mogelijk is om zwart/wit foto’s in te laten kleuren als je een volledig abonnement op My Heritage hebt. Ik heb wel een (beperkter) abonnement, maar om elke maand bijna € 20,- te betalen om dan ook foto’s in te kunnen kleuren wordt mij een beetje te gortig. Maar gelukkig waren er nog een paar over om een mooie post mee te maken…
Volgens mij was dit opa Vogel, maar ondertussen begin ik een beetje te twijfelen. Ik kijk naar de carbid-lantaarn voorop de fiets en ik kijk naar de kleding van de man. Zou het niet een generatie eerder zijn? Ook nu werken de kleuren weer veel beter dan het originele zwart/wit…
Het linker meisje is mijn moeder. Ik heb wel eens van mijn moeder gehoord dat toen zij ongeveer een jaar of 12 was het mode was dat meisjes grote strikken in het haar hadden. Deze foto maakt dat duidelijk… Mijn moeder is geboren in 1930. Ze was 15 toen de 2e Wereldoorlog voorbij was. Ik heb het vermoeden dat deze foto ergens tussen 1940 en 1945 gemaakt is. ‘k Heb er eens naar gevraagd, maar geen duidelijk antwoord gehad…
Oom Klaas was de oudste broer van mijn moeder. Mijn moeder was de jongste uit het gezin. Dit is oom Klaas in militair uniform. Lang heeft hij dit niet gedragen, want kort na de 2e Wereldoorlog emigreerden hij en zijn vrouw naar Winipeg in Canada. Eerlijk gezegd heb ik geen idee wanneer deze foto gemaakt is.
Mijn moeder (rechts op deze foto) is hier veel ouder dan op de eerdere foto in deze reeks. Hier samen met een vriendin op de oprijlaan van de Menkemaborg in Uithuizen (de ornamenten van het hek zijn hetzelfde als die van de Menkemaborg). Leuk om te zien dat beide meiden elkaars hand vasthouden. Beiden rijden op opoe-fietsen. Dit model fietsen is nog steeds verkrijgbaar. Ik vond het touwtje vanaf de fietsdynamo naar het stuur bij de fiets van m’n moeder interessant. Zou dat een eenvoudige manier geweest zijn om je fietsverlichting aan te doen zonder af te hoeven stappen?
Meerdere keren heb ik al geschreven dat mijn vader met veel plezier terugdacht aan zijn periode dat hij als jongeman bij Rijkswaterstaat werkte. Het aantal foto’s uit deze periode bevestigd deze veronderstelling. Hij praatte niet vaak over deze periode, maar ik ken verhalen van m’n oudste zus waar ze me vertelde dat ze pa had ‘betrapt’ terwijl hij met Google Maps en Google Streetview de huidige Wadden aan het afstruinen was.
Nog een foto uit de ‘Wadden-periode’ van m’n vader.
De laatste ingekleurde zwart/wit foto uit de ‘Wadden-periode’ van m’n vader.
Mijn nicht Anneke had betere informatie dan ik dacht te hebben. Deze foto is genomen bij het huwelijk van mijn oom Jan en tante Hilly. Op deze foto lopen oom Jochem en tante Siep vanuit een gebouw naar buiten. Mijn vader loopt achter z’n iets oudere broer. Van mijn moeder is een plukje haar zichtbaar. Volgens mij loopt tante Hilly in haar bruidsjurk achter mijn vader.
In 1958 werd ik geboren en iets meer dan vier jaar later de oudste van m’n beide zussen. Hier liggen we samen in het gras achter ons huis in Zandeweer. Dit is één van de foto’s waarbij de inkleuring een spectaculair verschil maakt met de originele zwart/wit foto.
Langs de rand van hetzelfde grasveld (‘bleekveld’) waren waslijnen gespannen. Een ideale plek om met behulp van allerlei kleden en dergelijk een tent te maken en te spelen. Op de achtergrond van deze foto is de oudste van de beide kassen van de kwekerij te zien. In mijn herinnering is dit de kas die altijd grotendeels met anjers was beplant. Het grootste gedeelte van deze anjers werd naar de bloemenveiling in Groningen gebracht. Een kleiner deel werd vanuit huis verkocht.
M’n moeder kwam uit Uithuizermeeden. In het Gronings zeg je dan ‘Mei’ met een erg langgerekte ‘ei’. M’n moeder’s ouders werden door mij dan ook steevast opa en oma Mei genoemd. Opa Mei had tot op hoge leeftijd de gewoonte om vrijwel elke week op de fiets naar de kwekerij te komen en daar wat om te rommelen. Dit is één van twee foto’s waarop ik met opa Mei boontjes aan het plukken ben. Op de achtergrond is de molen Windlust te zien. We woonden tegenover deze molen. Het huis waar ik geboren ben staat er al jaren niet meer, de molen staat er nog steeds.
Voordat m’n ouders trouwden overleed opa Vogel. Oma Vogel woonde een paar huizen verderop aan de Molenhorn. Ze was dagelijks op de kwekerij aanwezig en werkte volop mee. Als klein ventje hoorde ik m’n vader haar vaak met ‘Moe’ aanspreken. Voor mij was het dan ook duidelijk; dit was oma Moe…
Ik ken verhalen dat mijn vader samen met iemand anders spruiten verbouwde. Er werd dan een perceel land gehuurd waarop spruiten werden verbouwd. Het oogsten van spruiten is (meestal) nat en koud werk omdat er een nachtvorstje overheen geweest moet zijn voordat er geoogst kan worden. Hier is het eerder in het seizoen. Op deze foto wordt er geschoffeld om van het onkruid af te komen…
In september 1978 werd ik opgeroepen om mijn dienstplicht te vervullen (lichting 78-5). In 14 maanden tijd ging ik van Venlo naar ’s Hertogenbosch. Van daar ging ik naar Ede-Wageningen en vervolgens naar Havelte. In die periode woonden we al in Stadskanaal. Ik kwam dus steeds dichter bij huis ’te liggen’ zoals dat genoemd werd. Het personeelsnummer is een samenvoeging van je geboortejaar, -maand en -datum gevolgd door een 3-cijferig volgnummer. Van m’n militair paspoort is niet zo veel meer over, maar deze pasfoto is er nog steeds…
Facebook reacties