Verhuizing naar Stadskanaal (voorjaar 1973)

Toen ons gezin in november 1972 terugkeerde naar Nederland vanuit East Selkirk in Canada, hadden we natuurlijk geen huis om naar terug te keren. Evenzo had mijn vader hier (nog) geen werk. Zowel huisvesting als inkomsten waren dus een probleem. Op korte termijn moesten er zowel werk als een huis gevonden worden. Daar konden we als gezin niet op wachten natuurlijk. Mijn moeders kant van de familie bracht in dit geval de pragmatische oplossing. Mijn vader en moeder en m’n jongste zusje (ze was volgens mij net 3 jaar geworden) trokken in bij opa en oma Ploegman aan de Havenweg in Uithuizermeeden. M’n andere zus (ik ben de oudste van 3 kinderen) ging een tijdje wonen bij oom Hennie en tante Lies in Uithuizen. Ik kwam bij tante Aaf terecht, ook in Uithuizermeeden. Arien Nienhuis, de man van tante Aaf was vroeger melkventer geweest, maar helaas op jonge leeftijd overleden. Tante Aaf had de zaak voortgezet. Toen ik in november ’72 bij haar kwam wonen, had ze een SRV-wagen samen met een zakenpartner. Zo werd ons gezin gedurende een aantal maanden verdeeld over drie verschillende plekken. Dat vonden we helemaal niks, maar het was even niet anders.

In eerste instantie werd ik voor een aantal maanden naar de MAVO in Uithuizermeeden gestuurd. Dat zou duren totdat er zowel werk als een huis gevonden zou zijn. Mijn vader vond uiteindelijk, na flink zoeken,  werk bij Phillips in Stadskanaal. Een huis daar werd door bemiddeling van Phillips ook geregeld. We kwamen te wonen in een vrij recent rijtjeshuis aan de Voorstekamp 56. Ik denk dat we naar Stadskanaal gingen toen we ongeveer 6 maanden weer terug in Nederland waren. M’n beide zussen gingen in Stadskanaal naar de basisschool en ik mocht daar m’n opwachting maken op de Christelijke MAVO aan de Navolaan. Ik kwam daar terecht in de 2^e helft van de 2^e klas. Eigenlijk vond ik het allemaal maar een wonderlijke situatie. Ik had het goed naar de zin gehad in Canada en wat mij betreft hadden we niet zo nodige weer terug naar Nederland gehoeven. Maar ja, je bent 15 jaar oud en dingen gaan zoals ze gaan. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik wat tijd nodig had om mijn plek weer terug te vinden en lekker in m’n velletje te komen zitten. Uiteindelijk vond ik m’n draai wel weer, maar het jaar dat we in Canada woonden bleef van grote invloed op mijn doen en laten. Op een bepaalde manier is die invloed nu nog steeds aanwezig. De MAVO was een oud gebouw in het centrum van Stadskanaal. Toen ik in 1975 m’n examen had gedaan en naar de HAVO zou gaan, verhuisde de MAVO naar een nieuw gebouw op een andere plek in Stadskanaal.

Mijn vader had het helemaal niet zo naar z’n zin bij Phillips. Hij werkte er aan de lopende band. Het tempo van de lopende band bepaalde het ritme van het werk. Ja, zelfs van de pauzen voor een broodje en het toiletbezoek… Je kon immers niet zo maar je plek verlaten om even een kop koffie te halen of om even naar het toilet te gaan. De ‘band’ moest immers voortdurend in beweging blijven. Mijn vader heeft het maar een paar jaar volgehouden. De reden hiervoor was erg pragmatisch. Phillips had toentertijd een personeelswinkel waar je met een flinke korting artikelen van het bedrijf aan kon schaffen. In ons geval kwam dat goed uit natuurlijk, want alle huishoudelijke apparatuur moest opnieuw aangeschaft worden. Nadat de wasmachine, de koelkast, televisie en stofzuiger aangeschaft waren, wilde mijn vader héél graag iets anders doen dan de rest van zijn werkzame leven in ploegendienst achter een lopende band staan. Achteraf snap ik het wel. De rest van zijn werkzame leven bestond uit een aaneenschakeling van diverse (uitzend)banen en uiteindelijk een aantal jaren in vaste dienst bij Avebe (net als ik ook in Foxhol). Uiteindelijk moest m’n vader vanwege z’n gezondheid stoppen met werken. Hij werd afgekeurd en kwam thuis te zitten.

Toen ik in Stadskanaal naar het Ubbo Emmius Lyceum ging, was dat de 6^e middelbare school die ik bezocht. Mijn basisschoolperiode was verdeeld over 3 scholen. Al die wisselingen bevielen me niks. Sowieso wist ik niet zo goed wat ik wilde (worden), maar ik had bovendien het idee opgevat dat ik geld wilde verdienen en vervolgens op eigen benen wilde staan. Het was in deze tijd dat ik op een goede avond meegenomen werd naar Harpel. Daar was bij Joke en Rienk Janssen thuis een optreden van A,G, & Kate en Charlie Moore (als ik me het goed herinner). Dat was het begin van een hele lange reeks van optredens waar ik bij geweest ben (deze website staat er vol mee).

Eén van mijn schoolvrienden had in die periode via z’n vader een mooi vakantiebaantje gekregen bij Avebe Hollandia in Nieuw-Buinen. Ik had toen een vakantiebaantje waarbij ik handmatig pootaardappelen rooide voor Avebe. Het schoolvriendje was niet blij met z’n vakantiewerk en ik vond dat ik in mijn baantje veel te weinig verdiende voor veel te veel werk en smerigheid. De rijen pootaardappelen waren ongeveer 75 meter lang en ik kon – als ik flink doorwerkte – 4 of 5 rijen op een dag rooien. Daar verdiende ik dan ƒ 12,50 per dag mee… M’n vader zei dat ik direct naar de fabriek moest fietsen om aan te geven dat ik het baantje wel wilde hebben. Naar de fabriek in Nieuw Buinen was elke dag 25 km fietsen, maar na een maand had ik ƒ 1000,- verdiend. Weken achtereen heb ik daar allerlei buizen geschilderd. Blauw voor water, geel voor aardgas enzovoort. Het verdiende aanzienlijk beter dan ik had durven denken en het sterkte me in de gedachte dat dat voor mij de weg voorwaarts was. Het jaar daarop slaagde ik voor m’n examen. Nadat toen de HAVO voltooid was had ik 9 schoolgebouwen van binnen gezien, en eerlijk gezegd was ik er toen wel een beetje klaar mee.

Aansluitend aan het examen opnieuw vakantiewerk dus, nu bij Avebe Oostermoer in Gasselternijveen. Mijn contactpersoon van het jaar daarvoor was overgeplaatst naar een andere werkplek. Na het vakantiebaantje volgde een campagne-contract als laborant bij de kwaliteitsdienst in dezelfde fabriek (ik had immers een HAVO-diploma met scheikunde in het pakket). Toen het einde van de campagne in zicht kwam moest er natuurlijk gesolliciteerd worden. In heb nog een paar maanden als uitzendkracht op de geiserfabriek in Buinen gewerkt en vervolgens werd ik opgeroepen voor het vervullen van de militaire dienstplicht. Over die periode heb ik eerder geschreven in deze en in deze post. Toen had ik opeens 14 maanden de tijd om te bedenken hoe ik verder zou willen. Het bleek niet zo moeilijk te zijn. Ik kon na m’n diensttijd voor een aan aantal maanden terug naar Avebe Oostermoer in Gasselternijveen; de campagne was nog aan de gang. Maar een paar maanden later was de aardappelcampagne afgelopen en zat ik opeens zonder werk. Ik heb toen maar een uitkering aangevraagd en zat me een periode stierlijk te vervelen (tot grote ergernis en verdriet van m’n ouders). Weer een paar maanden later kon ik bij Phillips in Stadskanaal aan de slag. Net als mijn vader had ik het er niet naar de zin en was dan ook heel erg blij dat ik op een goede dag voor een sollicitatiegesprek uitgenodigd werd bij Avebe Foxhol… Daar werd ik op 1 juni 1980 aangenomen als campagne-laborant bij de kwaliteitsdienst. Het was zeker niet m’n eerste sollicitatie. Ik had daarvoor al wel 60 of 70 sollicitatiebrieven geschreven. Ik had natuurlijk eerder een paar keer een campagnecontract gekregen bij de kwaliteitsdienst van Avebe Oostermoer. Nu opeens werkte ik met een vast contract in een laboratorium en bleek het er bovendien prima naar de zin te hebben. Rond dezelfde tijd haalde ik mijn rijbewijs en kocht m’n eerste auto. Nog weer een tijdje later verhuisde ik naar Hoogezand-Sappemeer…

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.