In 1978 woonde ik samen met mijn ouders en beide zussen in Stadskanaal. Ergens in 1978 kreeg ik een brief van het Ministerie van Defensie met de boodschap dat ik opgeroepen werd voor de keuring voor militaire dienst. Ik had in mei 1977 mijn HAVO-diploma gehaald en had eerder al besloten dat ik vervolgens wilde gaan werken, mijn eigen geld wilde gaan verdienen, en uit huis gaan om ergens anders te gaan wonen (en wel in die volgorde). In 1977 had ik een campagnecontract bij AVEBE Oostermoer in Gasselternijveen gekregen, nadat ik eerder al vakantiewerk had gedaan bij AVEBE Hollandia (in Nieuw-Buinen). Nadat ik een campagne bij Avebe Oostermoer gewerkt had kreeg ik een brief van het Ministerie van Defensie met de oproep voor de keuring voor militaire dienst. Dat was iets waar ik op dat moment nog niet op gerekend had. Natuurlijk werd ik gekeurd (aan de Verlengde Hereweg in Groningen) en ik werd ook geschikt bevonden voor militaire dienst. Een tijd later bleek uit een nieuwe brief van hetzelfde ministerie dat ik deel uit ging maken van lichting 78-5 (elke oneven maand van het jaar ging een nieuwe lichting dienstplichtigen in militaire dienst). Soldaat 58.06.13.656 (geboortejaar, maand, dag, volgnummer) moest zich op een bepaalde datum in september 1978 (in de 5e oneven maand van het jaar) melden in de Frederik Hendrikkazerne aan de Garnizoensweg in Blerick, vlak bij Venlo om daar zijn 14 maanden durende dienstplicht te vervullen. Nadat ik mijn dienstplicht had vervuld kon ik gewoon weer verder werken bij Avebe Oostermoer (in Gasselternijveen). In 1980 kreeg ik een vast contract bij Avebe in Foxhol. Tegenwoordig (ruim 38 jaar later) werk ik nog steeds bij Avebe…

Veel later dan deze post heb ik een veel uitgebreidere versie van dit verhaal geschreven (een serie van 5 verschillende posts). Deze link brengt u naar de eerste van die verhalen. Onder het eerste verhaal zit een knop om naar het volgende verhaal te navigeren en zo verder natuurlijk…

Venlo → Frederik Hendrikkazerne
Er was voor mij bepaald dat ik een rijopleiding in mijn militaire diensttijd zou krijgen. In mijn geval was besloten dat dat zou gebeuren op een DAF YA-126, een één-tons truck. DAF bouwde deze wagens tot circa 1959, dus de vrachtauto waar ik mijn rijlessen in kreeg was ongeveer net zo oud als ik zelf was op dat moment. Een oud militair vliegveld in de buurt was de plek waar de praktijklessen gevolgd werden. Een sergeant was mijn rijinstructeur. Deze man had zich over de loop der jaren de gewoonte aangemeten om je hard schreeuwend te intimideren en je gelijktijdig van instructies te voorzien. Bij mij werkte dit niet. Hoe harder de man schreeuwde, hoe meer hij mij intimideerde en hoe zenuwachtiger ik werd. De DAF was er eentje met dubbel-clutch, wat het voor mij sowieso wat ingewikkeld maakte. Het was natuurlijk een aardig vooruitzicht om gratis je rijbewijs te halen, maar op een bepaald moment was ik er klaar mee. Dan maar geen rijbewijs, dat kon later ook nog wel. Ik begon dus terug te stuiteren en dat werd niet op prijs gesteld. Na amper drie weken kon ik m’n spullen bij elkaar pakken en vertrekken naar de volgende kazerne. Naast het rijden heb ik een paar marsen gelopen en een paar bezoeken aan de schietbaan gebracht om te leren schieten met een FN FAL.

’s Hertogenbosch → Isabellakazerne
Mijn algemeen vormende militaire opleiding vond plaats in de Isabellakazerne aan de Reutsedijk in Vught, vlakbij ’s Hertogenbosch. Hier heb ik een bivak meegemaakt, oefeningen op de stormbaan gedaan, een handgranaat gegooid, met een UZI geschoten… Foto’s van het bivak zijn hier op deze site weer terug te vinden. Verder gebeurde er in deze periode niet zo gek veel. Het duurde maar een paar weken en toen kon ik m’n biezen weer pakken. Ik mocht naar de volgende kazerne vertrekken…

Ede-Wageningen → Johan Willem Frisokazerne
Amper een paar maanden in militaire dienst was ik nu toe aan mijn derde kazerne. Steeds kwam ik weer een stukje dichter weer terug naar Stadskanaal, waar ik toen nog bij mijn ouders woonde. Op de Johan Willem Frisokazerne was toentertijd de telefonisten- en telexistenopleiding gevestigd. Ik kreeg er de telefonistenopleiding en leerde er een ouderwetse stekkerpost bedienen – een telefooncentrale zoals je nog weleens in héél oude films voorbij ziet komen… Verder heb ik er niet zo gek veel geleerd, behalve dat ik, na mijn opleiding, naar een kazerne zou gaan om daar de rest van mijn dienstplicht te vervullen. Nadat ik – een aantal weken later – geschikt was bevonden om de resterende 11 maanden van mijn diensttijd als telefonist te functioneren werd mij meegedeeld dat mijn standplaats Havelterberg zou worden, en dat ik mijn functie als telefonist in Darp zou gaan uitoefenen.

Havelterberg → Johannes Postkazerne
De Johannes Postkazerne in Havelterberg is een grote kazerne. Ik werd ingedeeld bij een groep mensen die allemaal het embleem van de Verbindingstroepen droegen; logisch, want daar hoorde ik zelf ook bij. Omdat ik een van de telefonisten was op de basis van het 8th US Army Field Artillery Detachment in Darp (een kilometer of vijf verderop) was er een aparte eenheid – 8KL/US – in het leven geroepen. De mannen van dit groepje hadden allerlei voertuigen in beheer waarmee ze de telefonisten en de telexisten die in Darp werkzaam waren mee van het station in Steenwijk haalden en van de kazerne heen en weer naar Darp brachten. We hadden onze eigen taxi zogezegd. Doordat we een functie hadden op een andere plek dan de kazerne, en bovendien in een soort van ploegenrooster werkten, waren we vrijgesteld van een hele serie ‘normale’ militaire zaken zoals oefeningen, vaste tijden van opstaan, appél en dergelijke. Met andere woorden: we hadden een luizenleven! Op een goede dag heb ik Thom, een van mijn vrienden uit de tijd dat ik op de MAVO en de HAVO zat, de kazerne binnengesmokkeld. Hij heeft er een paar dagen ‘meegedraaid’ en geproefd van datgene wat ik in die tijd allemaal meemaakte…

Darp → 8th US Army Field Artillery Detachment
Ergens in de zestiger jaren werden er in Nederland een paar Amerikaanse bases ingericht. Een van deze bases was in ’t Harde (de radiomast was zichtbaar als je vanaf Zwolle naar Harderwijk reed) en een andere was in het gehucht Darp, vlakbij Havelte en Havelterberg (vanaf augustus 1963). De bases waren op zich niet zo geheim, maar het feit of er nu wel of geen nucleaire wapens hebben gelegen is nog steeds een geheim. Op internet vond ik onlangs deze site en las vervolgens over de Honest John raketten, over de Lance raketten; wapens waarvan vermoed werd dat ze al dan niet met een nucleaire lading op deze bases opgeslagen waren. De bewaking van beide locaties was in handen van de Nederlandse Landmacht, de communicatie met de buitenwereld werd verzorgd door dienstplichtige telefonisten zoals ik, maar ook telexisten. Toen ik er kwam bestond de basis al 15 jaar. Ik had er een wonderlijk leven. Circa 20 abonnees op mijn telefooncentrale; een paar PTT-lijnen; een lijntje naar de Johannes Postkazerne en een lijntje naar Eindhoven… Ik had het er maar druk mee… Er was een Nederlandse (burger)chef van deze telefooncentrale, en een reeks van telefonisten die 24 uur per dag, 7 dagen per week deze centrale bemande. Nooit zal ik het telefoonnummer van deze plek vergeten, of dat ik me moest melden met MEC Flamingo (MEC was Militaire EindCentrale). De klanten waren de militairen van het Amerikaanse leger, zij hadden veel contacten in Duitsland, maar ook werd er door hun regelmatig naar huis gebeld. De procedure was simpel. Iemand pakte zijn telefoon, draaide aan de slinger en vervolgens kwam ik aan de lijn met de vraag wat ik kon betekenen. Doorgaans was de vraag of ik ze kon verbinden met… Iedereen hield zich daar aan, behalve sergeant-majoor Allan, die in het kamertje naast de centrale zijn kantoor had. Deze man had de gewoonte om mij ‘Lurch’ te noemen (naar The Addams Family) en riep vervolgens hard vanachter zijn bureau vandaan: ‘Lurch! Get me…’ (vul de naam van de abonnee in). Als we ochtenddienst hadden aten we bij de Amerikanen; als we middagdienst hadden aten we bij de Amerikanen; en als we nachtdienst hadden aten we ook bij de Amerikanen. En de keuken van de deze mannen was goed… Ik ben behoorlijk gegroeid in de laatste 11 maanden van mijn diensttijd… Op een bepaald moment maakten we regelmatig demonstraties van de Vredesbeweging mee. Leuzen werden geschreeuwd zoals ‘Yankee, go home!’ De mannen en vrouwen van de basis schreeuwden net zo hard terug ‘Give us a ticket…’. Al met al gebeurde er niet zo veel. Je moest alert blijven, want op onregelmatige tijden werd je door de centrale in Eindhoven gebeld met de opmerking ‘line-check’. Als je twee ‘line-checks’ miste werden de hulptroepen op je af gestuurd. In dat geval stonden er ineens een paar zwaar bewapende militairen van de ‘site-guard’ voor je neus en had je wat uit te leggen. Het was een serieuze toestand daar. De ‘site-wacht’ had de bevoegdheid om bij onraad met scherp te schieten; het is meer dan eens gebeurd dat reeën het leven hebben gelaten omdat ze niet wilden luisteren. Aan de andere kant hadden we ook veel lol. Als de Amerikanen weer eens een BBQ hadden, dan lieten ze ons natuurlijk niet zielig op de centrale zitten… Toen mijn diensttijd er uiteindelijk opzat was ik (geheel automatisch) korporaal geworden. Ik heb de militaire dienst nooit echt gemist, maar ik herinner me de laatste 11 maanden in Darp als een geweldige tijd…

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.