In 1998 hadden Kees Jansen en ik bedacht dat we onze zomervakantie weer fietsend in Engeland door wilden brengen. We hadden dat jaar bedacht (volgens mij) om richting Wales te gaan. Allerlei voorbedingen hadden we getroffen en nadat ik met de trein vanaf Martenshoek (bij Hoogezand) naar Gilze-Rijen had troffen we bij Kees de laatste voorbereidingen om daadwerkelijk op stap te gaan. Het plan was om in Oude Tonge (net in Zeeland) te overnachten op een camping en vervolgens in één ruk naar Hoek van Holland te fietsen. Destijds was het nog mogelijk om de STENA Discovey, de snelle veerboot, van Hoek van Holland naar Harwich te nemen (die voer toen nog). Eenmaal in Engeland fietsten we richting Oxford om vandaar verder naar Wales te trekken. Hoe dichter we bij Oxford kwamen, hoe slechter het weer werd. Overdag fietsten we in een soort van motregen, ’s avonds bouwden we onze tentjes in een aanhoudende motregen en ’s ochtends hadden we nog steeds een motregen…
Ik was het onderhand een beetje beu. Kees trouwens ook. We waren het beide zo erg beu dat we – eenmaal in Oxford gearriveerd – richting centrum fietsten en met elkaar bespraken wat nu wel het vervolg zou worden. Een klein stukje verderop was het treinstation. Meer dan een onderlinge blik hadden we eigenlijk niet nodig. Amper een uur later zaten we in de trein richting Harwich (via Londen).
’s Avonds laat waren we weer terug in Hoek van Holland. De trein naar Gilze-Rijen reed niet verder dan Tilburg vanwege het late tijdstip. Van Tilburg naar Dongen (daar woont Kees) fietsten we. Voordat we het goed en wel in de gaten hadden zaten we weer bij Kees in de woonkamer en een paar dagen later reisde ik weer terug naar Hoogezand. Daar zat ik dan in mijn flatje op de 4e verdieping… Het slot van dit avontuur is wat bijzonder… Ik bedacht in het resterende stuk van mijn vakantie dat het wonen op een flatje op 4-hoog niet zo ideaal was als ik altijd dacht en ‘k ging op zoek naar een ander huis. Dat was sneller gevonden dan ik dacht en een paar weken later was ik de trotse eigenaar van een hoekhuis een paar honderd meter verderop. Wonderlijk hoe dingen kunnen lopen…
Eind goed, al goed 👍✌️
Those were the days Martin! Slapen in een tentje doe ik al jaren niet meer. Maar ’t blijven mooie herinneringen aan mooie avonturen!