We wilden (eigenlijk al tijdens de vorige vakantie op de Veluwe) graag eens een zandverstuiving bekijken en hadden bedacht dat we daarvoor naar het Hulshorsterzand zouden gaan fietsen. Het was een warme dag en we reden het eerste deel van onze route in het bos.
Op een bepaald moment zagen we een wandelaarster en ik besloot haar de weg te vragen. Ze meldde dat de niet uit de buurt kwam (naar haar accent te oordelen uit Vlaanderen), maar ze wees ons in de goede richting. Korte tijd later waren we op de plek van bestemming. We bleken op de Hulshorsterheide te zijn aangeland. Hoewel we ze niet gezien hebben, lazen we op borden dat hier af en toe een schaapskudde graast. Verder fietsend over de moeilijk te fietsen paadjes kwamen we op het Hulshorsterzand terecht. Het was nog steeds behoorlijk warm, maar ondanks dat maakten we een aantal prachtige foto’s.
We genoten enorm van dit ruige landschap, maar fietsen door het rulle zand is een vermoeiende bezigheid. We bedachten dat we op zoek zouden gaan naar een ‘uitspanning’ om even te zitten en iets te drinken. Een héél stuk verderop kwamen we uit bij ‘De Zwarte Boer’ in het dorpje Leuvenum, maar die bleek wegens vakantie gesloten te zijn. Dat hadden we een paar dagen terug in Drie ook meegemaakt. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat beide restaurants dezelfde eigenaar hebben…
Het kostte ons enige moeite, maar uiteindelijk vonden we Landgoedhotel Stakenberg. Dat was echt een ontdekking! Niemand was aanwezig bij de receptie… Samen gingen we verder op verkenning en vonden het restaurant. We bleken een soort tijdmachine gevonden te hebben.
De aankleding, de aanwezige gasten en het hele decor gaf ons het idee alsof we 50 jaar terug in de tijd waren beland. Zelfs de man van de bediening maakte op ons de indruk alsof ie weggelopen was uit een oude film. Wij waren verreweg de jongste aanwezigen. P vond dat een Veluws Stoofpotje uitstekend zou passen in deze omgeving ‘van vroeger’ en dat bestelden we dan ook. Wij werden naar ons kamernummer gevraagd waarop wij antwoordden dat we ‘gewoon aan waren komen fietsen’. Dat maakte indruk… Om ons heen zwijgende mensen (in dit deel van het land spreek je immers niet met elkaar tijdens het eten). De uit de oude film weggelopen ober bleek buitengewoon vriendelijk en behulpzaam en haalde allerlei fietskaarten tevoorschijn om ons te helpen een mooie route terug naar ons huisje uit te zoeken…
Dit is het eerste deel van de fietsroute van deze dag. Van het tweede deel van de gefietste route maak ik aan aparte post…
Mooie foto’s, moar gain Loo. Foto van Harry is ook mooi. As een soort Grutte Pier stait onze Vogel veur zug oet te kieken!! Veni, vidi, vici!
Ik weet niet precies waar het Loo ligt ten opzichte van de avonturen in dit blogje. De vergelijking met Grutte Pier vind ik geweldig (alhoewel hij volgens de verhalen heldhaftiger was dan ik ben). En ja… We hebben de zandvlakte overwonnen, maar de dag daarna voelde ik m’n spieren nog steeds. Fietst moeilijk hoor, dat rulle zand…
Bist in ieder geval bezig mit gooie beeldvorming Harry. Ik heb inmiddels mien Live CD’s serie compleet. Whitey and Hogan, The Bailes Brothers en The Mainer Family. Juweeltjes! Rond oktober zol er een dubbel CD komen mit opnoamen van de Shetlandeilanden. Soamen mit jullie raisverslag (oet 1996) zol dat een commerciële hit kinnen worden. Conclaaf mit Kees zol ik zeggen!