In een vorige post schreef ik dat er in Harpel af en toe mensen bij Joke & Rienk op de stoep stonden die zich van tevoren niet hadden aangekondigd. Soms paste het en bleven de personen een aantal dagen in Harpel voordat ze weer verder trokken. Af en toe zaten Joke & Rienk met de handen in het haar en moest er een oplossing bedacht worden. Deze post gaat over een dergelijk voorval. Op een goede dag in het najaar van 1989 kreeg ik opeens een telefoontje van Rienk dat hij ‘iets leuks voor me had’ en of ik dat dezelfde dag nog zou willen komen halen. Op de vraag wat dat ‘iets leuks’ dan wel was kwam geen duidelijk antwoord. Dat zou ik wel zien als ik eenmaal in Harpel was aangekomen. Ik was (altijd al) heel nieuwsgierig en wilde natuurlijk graag weten wat er aan de hand was. Ik stapte dus in mijn auto en reed naar Harpel…

Ik woonde toentertijd in Hoogezand, dus ongeveer drie kwartier later stond ik bij Joke & Rienk op de oprit. Eenmaal binnen werd duidelijk wat ‘iets leuks’ betekende. Een Japanse jongedame had zich bij Joke & Rienk gemeld als tussenstop op haar ‘European Tour’. Ik had de indruk dat ze iets jonger was dan ik was. Joke & Riek hadden al logees te slapen en hadden bedacht dat ik wel een logeerplekje over zou hebben. Ik was toen vrijgezel en had geen vriendin, dus wellicht hadden ze andere ideeën maar dat heb ik nooit geweten. Naoko Suzuki was redelijk verlegen toen ze zich voorstelde en vertelde in een soort steenkolen Engels dat ze in Japan van Strictly Country Records gehoord had en zelf heel erg van bluegrass muziek hield. Een bezoek aan Harpel was volstrekt logisch voor haar toen ze eenmaal in Europa gearriveerd was. En zo had ik opeens een week lang een logee in huis.

Naoko sprak en schreef niet zo geweldig goed Engels, maar toch was het heel erg goed te begrijpen wat ze bedoelde. Geëmotioneerd was ze toen ze Ry Cooder het podium op zag lopen…
De rood-witte kater op blauwe achtergrond was mijn kat toen ik nog in Hoogezand woonde. De andere twee foto’s zijn de katten van Naoko. Het kleine tekstje zat achterop een van de toegestuurde foto’s geplakt.

Als je dan toch opeens een logee in huis hebt, moet je er ook maar wat van maken. We zijn samen naar  Bourtange geweest, we hebben een dagje Groningen gedaan en verder hebben we veel naar mijn toen inmiddels aardige LP-verzameling geluisterd. Ook zijn we een paar keer weer teruggereden naar Harpel om Joke & Rienk te bezoeken. Dat was immers de reden voor haar tussenstop in Harpel. Ik had een logeerkamer en dat werd een week lang het domein van Naoko. Ik vond het heel interessant dat ik een logee uit een ver land had, maar ik was ook een beetje met de situatie verlegen en probeerde er het beste van te maken. Na een  aantal dagen ‘Harpel’ (eigenlijk Hoogezand) reisde ze verder naar Rotterdam. Op de dag van het afscheid beloofden we elkaar te schrijven en op de hoogte te houden van de verdere avonturen.

Jarenlang heb ik een compleet in het Japans opgestelde discografie van Ry Cooder bewaard. Naoko had keurig aangegeven welke albums zij in haar verzameling had. Over de loop der jaren zitten de meesten ook in mijn verzameling trouwens…

Toen we naderhand allerlei brieven en cassettebandjes uitwisselden bleek dat haar muzikale smaak nogal wat breder was dan ik eerst dacht. Ik dacht dat haar interesse zich beperkte tot ‘Strictly Country’, maar dat was niet het geval. Zo hield ze ook van de muziek van Ry Cooder en zelfs van de geïmproviseerde muziek van Willem Breuker. Vooral de muziek van Willem Breuker heb ik altijd moeilijk te verteren gevonden. Nog steeds trouwens.

De dame had een forse reis georganiseerd. Waarschijnlijk was het kort nadat ze haar universitaire opleiding af had gerond. Wat ze had gestudeerd ben ik nooit te weten gekomen.

Totaal overdonderd was ik toen er weken later een pakketje uit Japan bij de post zat. Een leuke brief, cassettebandjes met muziek van Bill Monroe & The Bluegrass Boys en andere cassettes van optredens van Lester Flatt & Earl Scruggs and the Foggy Mountain Boys. Ook kreeg is een aantal cassettes van optreden in Japan. Ik was helemaal perplex! Het was natuurlijk een tijd dat we nog geen YouTube en Soundcloud hadden, dus als we iets van ‘onze’ muziek konden beluisteren buiten de LP’s uit onze platenkasten om, dan was dat héél bijzonder. Maanden achtereen wisselden we brieven uit en deelden we via cassettebandjes muziek met elkaar. Ook kreeg ik foto’s van haar katten (en zij foto’s van mijn kat). Maar helaas stopte de briefwisseling op een bepaald moment opeens. Ik verhuisde naar een ander huis, en misschien was zij ondertussen ook wel verhuisd. Over de loop der jaren heb ik wel een paar keer geprobeerd haar weer terug te vinden, maar dat is tot dusverre niet gelukt. Onlangs vond ik tijdens allerlei opruim-werkjes haar brieven weer terug. De cassettebandjes staan al een hele tijd op zolder. Hoe die nu nog klinken weet ik niet zo goed. Maar die ga ik wel weer terugvinden als we de zolder een keer op gaan ruimen.

Toch leuk zo’n bedankje…
Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.