Ingrid, de verhuurster van het huisje in Krachtighuizen, had in haar huisje een informatiemap klaarliggen met onder andere ook een aantal tips. Een van deze tips was om in het dorpje Drie te gaan kijken. Het zou ongeveer 10 kilometer fietsen zijn. Op zich is daar niet zo veel te zien want Drie bestaat uit zegge en schrijve drie huizen, maar het heeft een lange geschiedenis… De oudste vermelding van Drie dateert uit het jaar 855, het dorpje bestaat dus ongeveer 200 jaar langer dan onze woonplaats, de stad Groningen. Drie ligt midden in het Speulderbos en één van de drie huizen in het dorpje is het Boshuis; een mooi restaurant (‘Uitspanning’ zou mijn goede vriend Kees zeggen). De rit naar het dorpje was dus voor ons de grootste attractie. Het grootste gedeelte van deze fietstocht reden we door het Speulderbos.

De mooie betonnen fietspaden in het bos hadden mijn voorkeur natuurlijk en onderweg was er ook veel te zien. Ik was onder de indruk van het onregelmatige karakter van dit bos. Bij een aangeplant bos zie je vaak dat de bomen volgens een bepaald raster zijn aangeplant in plaats van willekeurig zoals dat in een ‘echt’ bos het geval is. P zei op een gegeven moment: ‘je bent toch een gezegend persoon als je zo elke dag naar je werk mag fietsen en daarna door het bos weer naar huis fietst!’ Daar was ik het volledig mee eens. Onderweg zijn we meerdere keren gestopt om foto’s te maken. Ik was vooral onder de indruk van de elfenbankjes die ik op oude beuken zag groeien. Je kon zelfs de jaarringen van deze paddenstoelen onderscheiden…

Iets meer over Drie en het Speulderbos...
Het Speulderbos is een van de oudste bossen van Nederland. In dit ‘wilde woud’ kun je ronddwalen alsof het een echt oerwoud is. Glanzende sparren, knoestige, groen bemoste eiken, varens en halfvergane stammen zorgen voor een bijzondere sfeer. Dit bos wordt ook wel ‘het bos van de dansende bomen’ genoemd. Vanaf de Middeleeuwen kapten mensen hier vooral de mooiste, rechte bomen om huizen en stallen mee te bouwen. De kromme exemplaren bleven gespaard. Zo ontstond een mysterieus bos, met grillige, kromme bomen. Vooral als het sneeuwt of mistig is, levert het bos adembenemende plaatjes op. In de buurt van het plaatsje Drie zijn wildwallen en zogeheten raatakkers of Celtic fields te vinden. Zij verraden dat het gebied al heel lang bewoond is. Een raatakker werd namelijk in de Late Bronstijd tot de Romeinse tijd gebruikt voor de teelt van spelt en tarwe. Hij dankt zijn naam aan de vorm: kleine vierkante akkers, omgeven door een wal. Ook de grafheuvels, die verspreid door het bos liggen, zijn sporen van vroegere bewoners. In het Speulderbos zijn er meer dan honderd te vinden. In één van deze grafheuvels werd het silhouet van een vrouw gevonden, slechts een vage schaduw van verkleurd zand. Het leverde haar zo’n 3000 jaar na haar dood alsnog roem en ze werd bekend als ‘De vrouw van Speulde’. Ze is te bewonderen in museum Het Pakhuis in Ermelo. Vele karrenwielen, voeten en paardenhoeven lieten hun sporen achter op de wegen. Postkoetsen reden via de Postweg dwars over de Veluwe van Arnhem naar Amsterdam. Handelaren gebruikten de Hessenweg en de Arnhemse Karweg. In de 17e-eeuw liet Willem III jachtwegen aanleggen, met namen als de Oude- en Nieuwe Prinsenweg en Koningsweg. Willem III was weliswaar een groot liefhebber van de jacht, paardrijden kon hij niet. Deze koningswegen zijn dan ook kaarsrecht, zodat hij de jacht per koets kon volgen. Midden in het Speulderbos ligt een diepe kuil; het Solse Gat. Het is gevormd door een grote ijsklomp die na de ijstijd achter bleef. Uiteindelijk smolt het ijs en bleef er een gat over. Bewoners haalden leem en grint uit de kuil om wegen aan te leggen en huizen te bouwen. Maat Veluwse sagen vertellen een heel ander verhaal… Dit zou de plek zijn waar ooit een klooster stond waarvan de monniken hun ziel aan de duivel hadden verkocht. De straf was onverbiddelijk: tijdens een woeste kerstnacht zonk het klooster weg in de aarde, het gat achterlatend. Alleen de statige toegangsweg zou nog aan het klooster herinneren. Volgens de overlevering luiden de klokken om middernacht, schor en onregelmatig, en hoor je de monniken zingen…

We hadden al gehoord over de ‘dansende bomen’ in het Speulderbos en begonnen te begrijpen wat daarmee bedoeld werd. Onderweg naar Drie had ik het idee dat ik aardig moest werken. Later pas kreeg ik in de gaten waarom. Drie ligt op 55 meter hoogte, en dat betekende een paar klimmetjes. P fietst met elektrische ondersteuning, die heeft daar wat minder moeite mee. Zou dat ook de reden zijn dat zij het meest voorop reed? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat we verbaasd waren over het feit dat we dit een prachtige rit vonden. Van tevoren hadden we het idee dat fietsen in het bos saai zou zijn, maar dat viel reuze mee. Net voorbij Drie moesten we een beslissing nemen over het vervolg. Gaan we weer terug naar ons huisje, avondeten maken en genieten van een rustige avond? Of gaan we verder fietsen naar (bijvoorbeeld) Garderen om daar een paar boodschapjes te doen en bijvoorbeeld een maaltijdsalade meenemen? Dat zou ons ‘thuis’ weer allerlei werk schelen. We kozen voor deze tweede optie en vervolgden onze rit naar Garderen. Een COOP supermarktje was gauw gevonden en ‘in no time’ hadden we de benodigde spulletjes in onze fietstassen zitten. Rustig aan even uitblazen op een bankje was onze tweede prioriteit.

In Drie stond een mooi informatiebord. Daar was een verhaal te lezen over het Solsche Gat. Dat zou een restant van een pingo ruïne zijn daterend uit de laatste ijstijd. P vond het blijkbaar een interessant verhaal en gaf aan daar op te terugweg even te willen stoppen. De route naar deze plek was duidelijk aangegeven en vrij vlot vonden we het Solsche Gat. Onderweg spraken we nog met een paar mensen die ons een toelichting gaven. Maar omdat wij het informatiebord gelezen hadden wisten zo ons niet zo veel nieuws te vertellen. Rustig aan vervolgden we onze weg en namen rustig de tijd om deze bijzondere plek midden in het bos op ons in te laten werken. We maakten een paar foto’s en fietsten daarna tevreden als een paar echte toeristen weer terug naar ons vakantiehuisje.

Het Solsche Gat

Grafheuvel bij het Solsche Gat

Dit is de derde post over onze zomervakantie ’21 in Krachtighuizen. De tweede post in deze serie vindt u hier, en de eerste post hier.

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.