Tijdens onze tocht naar Radio Kootwijk bedachten we beiden dat heidevelden mooier zijn dan we dachten. Zo mooi dat we langs/over meer heidevelden zouden willen fietsen. Nog een keer terug naar Radio Kootwijk fietsen was eigenlijk geen optie omdat deze tocht net iets langer bleek te zijn dan we beiden prettig vonden. We hadden die dag erg genoten, maar de stramme beetjes waren ’s avonds en de volgende dag goed te voelen. P bedacht een alternatief plan en suggereerde dat we naar de Ermelose Heide zouden kunnen fietsen. Waarom ook niet? Het zou een andere kant op zijn dan Radio Kootwijk, maar juist daardoor weer interessanter. Onbekende omgevingen verkennen terwijl je aan het fietsen bent is altijd leuk toch?

We fietsten – zoals te verwachten was – door het bos tot vlak bij de schaapskooi aan de rand van de Ermelose Heide. We hoopten dat we daar de schapen zouden kunnen zien terwijl ze terug naar de schaapskooi zouden komen. We waren – dankzij mijn getreuzel – echter te laat vertrokken, daardoor mislukte dit deel van het plan. De schapen waren na een dag grazen op de heide weer terug in hun schaapskooi. Het maakte niet zo veel uit. We aten een ijsje, maakten een paar foto’s van de schapen in hun kooi en vertrokken weer. Via een mooie lus over het heideveld wilden we weer terug naar Krachtighuizen. Nog steeds een aardig tochtje, maar waarschijnlijk zouden we toch nog ergens tussen de 20 en de 30 kilometer uitkomen.

Nadat we de drukte rondom de schaapskooi achter ons hadden gelaten reden we dan (eindelijk) richting de Ermelose Heide. Ik denk dat wij dit soort landschappen zo mooi vinden omdat het er zo ‘on-Gronings’ uitziet. Tegelijk heeft het landschap een soort weidsheid die mij als (noord-)Groninger zeer aanspreekt. Volgens mij wordt het landschap door deze weidsheid voor ons zo interessant. Af en toe stopten we even om een paar foto’s te maken. De werkelijke verrassing van deze middag kwam pas toen we een betonnen beeld van een streng kijkende Romeinse legionair langs het fietspad zagen zitten. Natuurlijk moesten we daar het fijne van weten.

Het bleek dat wij – niet gehinderd door enige kennis van zaken of wat dan ook – dwars door het terrein van een Romeins marskamp fietsten. Op deze plek loopt het fietspad parallel aan de N302, dus ook die weg passeert het marskamp. Het aardige is dat dit marskamp circa 35 kilometer ten noorden van de Romeinse Limes (de noordgrens van hun gebied destijds) ligt, dus in het voor de Romeinen destijds onveilige deel van ons land. P maakte een foto van de bovenkant van een markeringspaaltje en ik maakte een aantekening in mijn telefoon zodat ik op een later moment een en ander zou kunnen nazoeken. Op een website vond ik een mooie foto van het hoogteprofiel van dit gebied. Daarop is duidelijk de N302 te zien, maar ook de vorm van het marskamp is zeer goed herkenbaar. Een pomppaal was ook aanwezig. Door flink te pompen kon je naar een MP3 file luisteren met uitleg over de Romeinen in dit gebied. Voor ons was dit een erg mooie onderbreking van de fietstocht. Fijn om je zo wat meer in de geschiedenis van een landschap te kunnen verdiepen…

De bovenkant van het markeringspaaltje. Langs de rand staat: ‘dit Romeins marskamp, omsloten door een aarden wal en greppel, werd in 170 door 6000 legionairs in een dag aangelegd’.
De plek waar wij het beeld van de Romeinse legionair opmerkten heb ik aangegeven met een rode pijl. Op de Ermelose Heide liggen restanten van een Romeins marskamp uit ± 170 na Christus. Als Romeinse troepen hun grenzen overtrekken, leggen zijn na een dagmars van ± 25 km een ‘marskamp’ aan. Dit dient om de nacht in door te brengen en om de troepen te beschermen tegen aanvallen. De aanleg van een marskamp gebeurt volgens een vast systeem. Zodra verkenners op de plek van het op te zetten kamp aankomen, zetten ze vlaggetjes neer op belangrijke punten. De eenheden die later arriveren weten dan precies waar ze moeten zijn en wat ze moeten doen. De eerste eenheid die aankomt, begint met schoonmaken van hun terrein, het opzetten van tenten, graven van de gracht, het opwerpen van de wal en het beveiligen van de werkzaamheden. Als gracht en wal gereed zijn en de soldaten geen wacht hebben onderhouden ze hun uitrusting en maken het eten klaar. Bron: https://mijngelderland.nl/inhoud/canons/ermelo/romeins-marskamp

We waren helemaal onder de indruk van onze ontdekking en al fietsend genoten we nog wat na. Een stuk verderop waren een paar grafheuvels bewaard gebleven in het heideveld. Aan de overkant van het fietspad zagen we een bankje. Dat was een uitstekende plek om nog even te mijmeren over onze fietstocht, een appeltje te eten en wat te drinken. Het was op dit bankje dat ik een selfie maakte waar ik redelijk tevreden over ben (ik ben namelijk niet zo handig met selfies maken). Los hiervan waren we het er natuurlijk over eens dat het een goed idee was geweest om een fietstochtje over de Ermelose Heide te maken. Helemaal tevreden reden we rustig aan weer terug naar ons vakantiehuisje in Krachtighuizen…

Op die zonnige dagen is een hoedje zeer verstandig. Al te vaak heb ik een pijnlijk kruintje gehad omdat ik iets te veel zon gepakt had. Ben dus blij met m’n hoedje…

Dit is de vijfde post over onze zomervakantie ’21 in Krachtighuizen. De vierde post in deze serie vindt u hier, de derde post hier, de tweede post hier, en de eerste post hier.

Onderaan de post is een blokje waar u een reactie achter kunt laten. Ik stel dat zeer op prijs! U wordt gevraagd om een mailadres. Dit mailadres wordt niet gepubliceerd, maar stelt mij – als beheerder van deze site – in staat om te reageren op uw reactie.